Beyaz kürk, benim en tatlı hatıralarımın, iri harflerle kazındığı kutsal bir abideydi. Beyaz kürk, benim geçmişimdi. Eski şehrimin sinema şeridi, çocukluğumun yadigârıydı. Karanlık elbise dolabının bir köşesinde büzüşüp kalmış olan kürkle yeniden kavuştuğumuzda, onun da, benim gibi büyük bir yalnızlıktan, aniden kopup geldiğini hissettim. Beyaz kürkü, dolaptan tekrar çıkarıp sıkı sıkıya sarıldım, kucakladım. İnsan, hatıralanyla kucaklaştığında, ince bir duygu yağmuruna tutuluyormuş, anladım.
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
