Muhacirler

…Kırk sene sonra, Emira doğup büyüdüğü topraklara ayak basmaktadır, öz ablası Kadriya’yı tanıyamamaktadır, fakat kendisine uzanan şefkatli elleri ve hiç dinmeyen gözyaşları tanımaktadır. Onların dokunaklı karşılaşmasından ve sıkıca sarılışlarından toprak da onlarla haykırırcasına ağladı…

…Memleketin acı bitkileri gurbetin tatlı meyvelerinden daha tatlıdır. Muhacir yalnızca rüyasında doğup büyüdüğü yeri gördüğü zaman mutludur…

…İnsanın sonsuz ikametgahı ölümün çağırdığı yerdir. Ölümden kimse kaçamamıştır. Kendi toprağında her ölüm tatlıdır. Kendi toprağında ölüm, her şeyi alıyor ve her şeyi veriyor. Başkasına ait toprakta hiç kimse ölmeyi istemiyor, ölüm orada her şeyi alıyor hiçbir şey vermiyor…

…Emira, doğup büyüdüğü toprakta sonsuz uykuya dalmak istiyor, hiç olmazsa öbür dünyada muhacir olmak istemiyor…