Üvey Şehirler

Bilmezsin bu üvey şehirleri sen,
Karanlığında boğar umudu.
Bir su damlasına susamış gibi
Dudağımda, dudağının izi kurudu.

Kendime sakladım sen gidince
Yokluğun zehirliyor beni bilmesen de
Tütecek kadar sevmeli insan
Alevler sönse de dumanı üstünde

Bir tutam kül koydum avuçlarına.
Sen onları yine de sakla.
Çarşaflara doladım kokunu,
Sen ne olur el sularında yıkanma.