Kader ağlarını çepeçevre sardı , beş ruhu birbirine bağladı Ölümün soğuğu iliklerine işlerken , sevgi yağmuru içlerini ısıttı Karanlığa alışan gözleri , gün geldi ışığı arzuladı Uçurumun dibine yuvarlanmaktan korkmayan bedenleri , yeniden yaşama kanat çırptı Zincir kırıldı ama onlar asla ayrılmadı
Her gün öleceğimizi kendimize hatırlatmadan yaşarız ,bazen yaşadığımız halde nefes alamayız. Nefesimizi kesen hayat değil, insanlardır. Peki ya öldüğümüzde de nefes alabilir miyiz? Nefesimiz olan da mı bizimle ölür, yoksa ölsek bile bizimle yaşamaya devam mı eder? Hayat ölümü mü bekleyiştir, yoksa ölüm yaşamın başlangıcı mı?
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
