Karanlığın tek suçlusu oydu sanki. O yargılayan gözler bırakmıyordu peşini, adım attığı her yerdeydi. İnsanlar kayboluyordu çevresinden. Bir yüzük parmağından kayıp gidiyor, öylece düşüyordu İstanbul Boğazı’na. İstenmiyordu Eşref. Dışlanıyor, sürülüyordu. Eski, soğuk bir evde açıyordu gözlerini. Takvim yapraklarını yırtıyordu her sabah. Birgün o fazla iddialı dediği sözü gördü bir takvim yaprağında. “Vefa, geçmişin gölgesinde değil geleceğin ışığında yaşamaktır.”
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
