Beyaz Kale, Orhan Pamuk’un en çok ıskalanan romanı gibi geliyor bana. Oysa çok başarılı bir eser her açıdan. Pamuk’un, hemen her romanının temel izleklerinden biri olarak seçtiği modernleşme meselesine ve kendisinin Şarklı olanın Batı karşısında takındığı tavra dair aldığı pozisyon apaçık belli burada. 17. yüzyılda geçen, Osmanlı bir aydın ve Venedikli bir köle arasındaki ilişki üzerinden değişmeye başlayan toplumsal kombinasyonları inanılmaz başarılı bir şekilde anlatıyor Pamuk. Hoca’nın adını yadsımasından tutun kölenin, daha efektif bir çalışma ortamı için masada çalışmayı önerip Hoca’nın bunu ilk bakışta “musalla”ya benzetmesine kadar çok iyi düşünülmüş ve ince ince örülmüş bir yenileşme hikâyesi Beyaz Kale. Bununla birlikte, Hoca ve kölenin birbirleri içinde eriyen benlikleri, anlatıcının roman nihayete ererken değişmesi fakat okurun buna öylece vakıf olamaması romanın en başarılı kısımlarından. Roman, Orhan Pamuk’un edebiyat anlayışı açısından da bir dönüm noktası. Kara Kitap’a giden bir yol gibi de düşünebiliriz bir bakıma. Pamuk’un edebiyatına giriş için de tercih edilebilir.

Post-Modern anlatının tüm ayrıntılarını ve özelliklerini bulabileceğiniz bir yapıt. Orhan Pamuk'un da dedeği gibi en iyi eseridir. Doğu-Batı ilişkisi yansıtılmakla beraber, tarihin bir dönemini ve ilişkilerini eleştiren de bir eserdir. Ve kurgu muhteşem düzeyde etkileyici. Zaten Pamuk kurguyu iyi yapıyor. Tavsiyemdir.

Ağır ancak anlaşılmaz değil, okurken biraz yorabiliyor bu doğru ancak üzerinde durdukça aldığınız tat artacaktır.

Batı ve Doğu dünyasına ait izlenimlerin olduğu muhteşem bir postmodern roman

Postmodernizm akımının şah eserlerinden. Postmodernizme dahil her şeyin öğrenilmesinde oldukça etkili bir kitap. Bu akıma ilginiz varsa kaçırılamayacak eşsiz bir kitap.