Usulca yürüyordum deniz kenarında. Aylardan mayıs. Akşam üzeri. Hafif rüzgâr esiyor; üşütmeden... Üzerimde yazılı taytım ve güneş gözlüklerim. Sanırım akşam güneşini kapatacak tek şeydi çerçeveler.
Veya güneşten ziyade insanların; gözlerimin çöküşünü görmesini istemiyordum. Hatırlamıyorum... Yahut yine emin değildim. Sonra yine her zamanki gibi oturdum bir bankın üzerine, etraftaki onlarca sesi duymuyorum. Cümleler buğulanıyor. Ve ben yine aptalca düşünüyorum...
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
