Bir Kaç Asır Bende Kal

Hala sol yanımda sonsuz sonbahar
Düşen yaprakların yarası derin
Her yeni gün sanki maziye doğar
Kapanmaz bir türlü yarada yerin

Belirsiz zamanın avuç içinden
Silkinip hayata bakamıyorum
İçimde dolaşan veda sisinden
Kurtulup yarına akamıyorum

Umutlar akşamın gün batımından
Paylaşır gönlümün her dilimini
Sonra hançerini çıkarmış kından
Yaralar gönlümün her iklimini