Dolunayın Çocukları

“Ölüm yoldaş olmuştu size, ölümle kol kolaydınız. Ölümü güzelleştiren senin aşkındı, yolun güzelliğiydi, kanınızı coşturan hasretlerdi. Ölüm senin gibiydi; girmişti senin koluna, diğerlerinin kollarına, hepinizin... Ölümle kol kola olup da bu denli hayat dolu olmak ne delice bir şeydi, değil mi? Delirmen için bu kadar işkenceye katlanmana gerek yoktu Selin. Sen en başından beri deliydin. Hayatın, özgürlüğün, Sinan’ın ve diğer yoldaşların delisi. Bunu sen bilmiyordun. Sen sadece o deliliğin güzelliğini yaşıyordun. O kadar güzeldin ki… O kadar mutlu, o kadar inanmış ki… İnsan korkuyordu bu kadar inanmışlıktan,  bu kadar güzellikten!”