Annemin bilmediği bir gerçekliğe adım atıp, bilmediği bir gerçekliğe doğru yürüyen trajikomik yolculuğunu izlemek, bende diğer pek çok insanda olduğu gibi gülünç ya da hüzünlü bir duygu uyandırmıyor. Hissedebildiğim tek duygu “çaresizlik” ve bu çaresizliği birilerine anlatma çabası.
Şu an sesini bir makineden duyduğum kalp atışları bile, eli kolu bağlı insanlığın durumunu anlatmak için çırpınıyor.
Anlatmak…
Dinleyen birinin olup olmadığını umursamadan, anlatmak…
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
