Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku

Babil’in Yorumu

Okunmadan önce kitaplarının ismiyle, okunduktan sonra ise özgün üslubuyla dikkat çeken İlhami Algör’ün 1995 yılında yayımlanan ilk romanı Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku. Bir ilk kitaptan beklenmeyecek ustalıkta, kendinden sonra gelen metinlere de referans olacak cinsten üstelik. Kendi kendine konuşanların, konuşarak bir yere varamayanların, umursamaz âşıkların ve en önemlisi bazı şeyleri konuşmamanın konuşmaktan daha iyi olabileceğini düşünenlerin hikâyesi.

“Her şeyin iyi gittiğini nerden çıkarıyorsun?” dedi.
“Herif rüzgarı kendinden menkul uçurtmanın teki. Ara sıra telleri takılır gibi kadına geliyor gece yarısı.”
“Fakat Müzeyyen, bu derin bir tutku,” dedim. Tırsmaya başlamıştım. Haklı olabilirdi.

“Evet, biraz sapık ve tek taraflı bir tutku,” dedi, arkasını dönüp gitti.

Hikayeye göre adam, kadını çok seviyor, sevdikçe ruhu büyüyor, eve sığmıyor... Bülbülün çilesi, yazarın zulası... İnceden sarma bir sigara, inceden bir bardak... Jak Danyel isimli bir şişe, Hicran isimli bir yara, tuhaf isimli bir roman. Kafamız iyi, açmayın kapağı, biz böyle iyiyiz.

İlhami Algör, alelacayip aşkların ve oyunbazlığın, hüzünlü dolambaçların yazarı.

Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku, İtalyan Yokuşu’ndan aşağı, rüzgara asılıp Tophane’ye inen roman. Avaramu!