İmdat

Yeni okulumdaki ilk günümde bir facia ile karşılaştım. Yaşayacağıma inanmadığım çok şey yaşadım. Üç insanla tanıştım, onlarla hayatımı paylaştım. Çok korktum ama bir şey olacağından değil, onları kaybedeceğimden. Hayatın bana tek hediyesi olan üç arkadaşım Elif, Emre ve Seda'ya bir şey olmasından korktum. Biz çok ağladık, çok korktuk, çok kızdık ama asla pişman olmadık. Çünkü ben onlar ile birlikte cehenneme bile gidebilirim. Tamam dedik, bundan sonra yaşayamayız, biz ölüyoruz dedik, kurtulduk, çünkü biz öleceğimizi söylerken öleceğimize inanmıyorduk. Çünkü biliyorduk, bu dünyada bizi kurtaracak çok insan vardı. Ateş çemberinin binlerce, hatta milyonlarca üyesi vardı, biz kendimizden, birbirimizden umudu kestiğimiz zaman, tek inandığımız insanlar olan ateş çemberinin milyonlarca üyesi.