Çocukluğumu ilmek ilmek dokudum, hece hece okudum. Büyüttüm, eğittim, öğrettim gençliğin eline verdim. Umudu büyük büyük avuçlarımda tuttum, hep yeşil kalsın diye. Güven olmazsa olmazdı, sıkı sıkı tutundum güç aldım, hayatı en güzel yaşarım yeter ki "GÜVEN" beni terk etmesindi.
Nerden bilebilirdim ki bir gün güvenin sırtını dönüp gidişi olan dönüşü olmayan bir yola gideceğini, burnunun dikine dikine ardına bakmadan gideceğini? Öylece çarnaçar ardı sıra bakakaldım öylece. Hep çareler insanın kendisinde değil midir? Ben de öyle yaptım.
Bir gece vakti kendimi verandanın bir köşesine attım, sedire oturdum. İlk akşamdan geceye şavkı vuran Ay ışığında kırılan yüreğimi ikna etmek için yalvarıp yakarmaya başladım.
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
