Katil

Tanrı olmak zor iş. Onu bir de bana sorun. Her türlü insanla uğraşıyoruz.

Sıradaki kişi yerini aldı. Dosyasına hızlıca göz attım. Hoş geldiniz, nasılsınız sorularını ölmüş birine sormak pek huyum olmadığından sıra dışı bir noktadan sorguya başladım. “Yaprak Dökümü ve Aşkı Memnu dizlerini beğenmeyen hanımefendiye rastlamak nasıl da mutlu etti beni.”

Yanıt vermedi. Kahvem nerede dercesine oturuyordu.  Bir tanrı karşısında bu denli rahat oluşu ve ukalaca konuşmaları hoşuma gitmişti. Diğer türlü sıkıcı oluyordu. Beni cehenneme mi atacaksınız, annemi çocuğumu ne zaman göreceğim, reenkarnasyon var mı, dünyaya dönecek miyiz gibi deve yüküyle ağlayıp yakaranlardan sıkılmıştım. O ise geldiği yeri keşfetme arzusundaydı. Geri dönmek istemeye değer mi değmez mi diye…
***
Bir karıncayı bilerek ezene katil dendiğine rastlamadım. Bir çocuğun geleceğini şiddet ya da taciz yoluyla çalanlara yasalar bu sıfatla yaklaşmıyor. Bir insanın delirmesine kadar gidebilecek yolda oluşan travmaların, davranış ve kişilik bozukluğunun başrolündeki canileri psikiyatr servislerinde göremiyoruz. Kurban rolü sadece tanrıya ibadet olarak kesilen hayvanlar adına değil en başta ruhu öldürülenler için geçerlidir. Üstelik ruh katillerinin hemen hepsi sosyal hayatın efendileridir.