Bu seferki sessizlik her zamankinden daha ağırdı. Ne denizden zıplayarak göğe doğru yükselen bir balık görünüyordu ne de etrafta köpek balıklarından eser vardı. Deniz bile öfkeden kabarmıştı sanki ve gökyüzüne derin bir sessizlik hakimdi.
Söz konusu acı gerçeği bir anlığına bile olsa kendilerine unutturacak küçük bir söz dahi gelmemişti akıllarına. Masasında oturmuş sevinçle hikâyeyi yazmaya devam eden ben bile o anda ne yazacağımı bilemedim. Aralarında nasıl bir diyalog kurabilirim diye düşündüm, olmadı. Hayat durmuştu sanki. Sani, küçük çocuğa, küçük çocuk denize, sonra küçük çocuk Sani’ye, Sani de denize bakıyordu.
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
