Mehmet Sabri Genç Eserleri Katkıda Bulunduğu Ürünler 

Ey kendilerini nefslerine hapsetmiş olanlar! Ey kullar ve köleler! Ey körler ve sağırlar! Ey dünyaya tapanlar! Ey tabutlarını develerinin üstünde taşıyanlar! Ey mala, mülke tapanlar! Ey uykularından henüz uyanmamışlar! Ey sabredenler! Düğün gecemize hoş geldiniz, sefalar getirdiniz! Nikâhlanamayanların düğünü için buradayız. Bu nikâhın mümtaz şahidi ölümdür. Dünya bir gelindir ve bu gelin kimseyle nikâhlanamaz.

Dünya Bir Gelindir, Mehmet Sabri Genç’in kaleminden çıkan ilk roman. Ayntab’ın büyülü topraklarını kendine mekân olarak seçen yazar, rüyalarla iç içe geçiriyor kurgusunu. Büyülü bir dil, dünyayla savaşlarında yenik düşenler, onun tuzaklarından uzak duranlar, ölümün silinmez gölgesinde hakikat yolculuklarına tamamlamaya çalışıyorlar. Azıkları dünya, varacakları yer sonsuzluk.

Nuh Peygamber'in, ''Tufan sona ermiş mi git bak,'' diye gönderdiği karga yolda giderken bir dağın tepesinden bir leş görür, hemen yemeğe koyulur ve bu arada tekrar dönüp tufan hakkında haber vermeyi unutur. Sonra o karga ''ayrılık kargası'' diye anılır. Sanırım o ayrılık kargası hala o leşin başında ve bizler fırsattan istifade tufanının tadını bile çıkaramıyoruz, onun arındırıcılığından uzağız. Ey Nuh hala bıraktığın gibiyiz! Birkaç çocuğun türeyen soyun dışında bazısı da atasını geminde bulunan bir çift maymundan sanıyor. Ah ne garip! Belki de karganın yediği leş bir insana aittir! Kendimi, bu devirde yaşarken o dağın tepesinde bir leş gibi hissediyorum. Bir karga birimizin üzerinde her birimizin tüketmeye çalışıyor ve az ilerdeki tufanın kudretinden ya da aksi istikametteki dinginliğin azametinden kopuk yaşıyoruz...

Ölümün karesi hayat ise hayatın karekökü ölümdür. İnsana dost görünen, açlıktan beşerleri kokan modern dünya, ölüm kere ölüm olan bu hayatta, bu açıkhava mezarlığında insanı yemeye çehresinden başlıyor. Onun simasını paramparça edip daha sonra onu rahatlıkla tüketiyor, çiğniyor, sindiriyor. Ben, "İlk insan Adem aldatılğını fark ettiğinde elinden düşürdüğü zehirli meyvenin evren ağacının dalına tutunmasıyla, dünya olarak hayat bulan içi kurtlu bu gezegende kimim ve neyim?" diye soruyorum. Kah Sisifos'un taşına canhıraş bir halde yaslanmış kah taşın sürüklendiği patikanın kıyısında cehennemi seyre dalmış düşünüyorum. Ben, vahada kendine su arayan bir ateşböceğiyim. Ama suyu ne için aradığını bilmeyen bir ateşböceği. Hayır, tüm bunlar birer kuruntu olmalı! Ben, vahada ölüm suyunu arayan bir ateşböceğinden öte, kendi cehennemimde böceğini arayan bir ateşim.

Yaşadığı toplumun başına gelen tufan ile tüm dünya yok olurken, Nuh Peygamber kurtulmanın acısını yaşıyordu. Aslında bİz de her gün dünya çevremizde yok olurken, bir gün daha fazla yaşamanın acısını çekiyoruz. Sorun çağının anatomisi belki de en kanlı anatomi. Çağın hangi organına elimizi atsak kanlar, feryatlar, sorunlar, sorular fışkırıyor. Çünkü artık çağın ruhu [Geist der Zeit] yok, sadece çağın bedeni [Körper der Zeit] var. Amansız virüs bulaşmış bu bedenin, antikor ve alyuvarlarına ulaşmak istediğinizde karşınıza çıkan şeyler çelimsiz, güçsüz, dermansız misallerle dolu. İşte bu noktada, çağın anatomisi ve felsefece teşrihi ile ilgili muhterem Hocam, büyük Türk Mütefekkiri Sayın Teoman Duralı’nın çığır açacak düşüncelerini sizlerle buluşturmanın tarifi imkansız kıvancını yaşıyorum. Kendilerine her daim minnettarım. -Mehmet Sabri Genç-