Yürek dağlar engellilerin durumları; hep acınarak bakılır. Bir işe yaramaz sanılır.
Şimdi sizlere kendimden bahsedeceğim. Kararı siz verin, işe yarıyorlar mı yoksa yaramıyorlar mı?
Engelli bir birey öncelikle kendiyle ve bedeniyle barışık olmalı ki; yaşadığı zorluklara göğüs gerebilsin.
Üç aylıkken geçirdiğim menenjit bir diğer adıyla havale nedeniyle beden sağlığından yoksun biriyim. 37 yaşındayım ve kendimi bildim bileli kendi ihtiyaçlarımı karşılayamıyorum...
İhtiyaçlarımı, kardeşlerim ve annem gideriyor. Babam, akciğer kanseri nedeniyle vefat etti. Annem, 7 yıl önce iki beyin ameliyatı geçirdi. Yine de biz çocukları için, ayakta duruyor.
Hikayeler senaryolar yazıyorum. Bu kitap benim ilk kitabım. Kitabımda dört hikaye, bir oyun, bir skeç, bir senaryo, bir de mektup var. Çoğu zaman kitaptaki kahramanların yerine kendimi koyuyorum. Bilgisayar başında yazdığım karakterlerin bedenlerini kendi bedenim gibi kullanıyor, kendi bedenimde sergileyemediğim özgürlüğü o karakterlerin üzerinde sergiliyorum.
Bilgisayar kullanmaya başladığımda hayatım değişti diyebilirim.
Her şey tek parmağımın ucunda, tek tıklamayla ulaşabiliyorum tüm dünyaya. Bedenimde özgür olmasam da.
Okuma yazmayı kendi çabamla öğrendim. 2004 yılında yazarlık yapmaya başladım, bu konuda hiç bir eğitim almadan.
Ellerim kalem tutmasada bilgisayarla rahat bir şekilde sol elimin işaret parmağı ile yazıyorum. Sağ tarafım hiç tutmuyor. Her şeye şükür edenlerdenim. Benim inancım şu; engelliler de ölecek sağlıklı insanlar da.
Yeter ki bakanda sabırlı olsun bakılan da.
Engeliniz ile barışık olun ki yaşadıklarınız zor gelmesin.
Rukiye Türeyen
