Son dönemde empirist geleneğin evidensiyalist temsilcileri bazı metaforlara başvurarak Tanrı’nın insanlarla kişisel ilişki kurması gerektiğini, insanların Tanrı’nın varlığına ikna olmak için bunun önemli olduğunu ancak Tanrı’nın bu imkânı insanlara vermediğini iddia etmektedirler. Bu düşüncenin savunucuları bazı misaller vererek insanların zor duruma düştüklerinde Tanrı’yı aradıklarını ama bulamadıklarını belirtmektedirler. Din felsefesinde bu sorun “ilahi gizlilik” sorunu olarak ifade edilmektedir. Batı dünyasında bu soruna Tanrı’nın aşkınlığından, insanın kusurlu bir varlık oluşundan ve irade özgürlüğünden hareketle izahlar getirilmektedir.
İslam düşünce geleneği içerisinden baktığımız zaman Tanrı kendisini bütünüyle gizlemiş değildir. O, yeryüzüne yaymış olduğu kevnî ayetlerle, peygamberler yoluyla gönderdiği vahiyle ve nefis tezkiyesiyle elde edilen dini tecrübe ile kendisini insanlara açmaktadır. İslam tasavvufunda kişi kendi iradesiyle bir yola çıkmakta, bir tür ahlaki arınma yaşamakta ve bunun neticesinde Tanrı’nın tecellilerini görebilmekte yahut hissedebilmektedir.
Felsefe tarihi filozofların doğruluk ile ilişkilendirmek istediği tanımlar ve kavramlarla ele alınır. Gerçekliğin, iyinin, mutluluğun, faydanın ve daha birçok olgunun doğruluğa tekabül ettiğini görebiliriz. Günümüze gelindiğinde varlık ile dil arasındaki ilişkinin incelemesinde anlam ve bu anlamın doğruluk bağlamındaki inceleme konusu olmaktadır. Nasıl oluyor da bir dilde doğru olan başka bir dildeki karşılığının yanlış olduğunu söylüyoruz. Acaba diller bize doğruyu yansıtmakta yahut doğruyu ifade etmekte yetersiz mi kalmaktadır? Doğru olduğunu söylediklerimiz bizim dünyada gördüklerimiz midir, yoksa görmek istediklerimizden biri midir? Doğru olana karar vermemizin düşünce yapımızın bir seçkisi olarak psikolojik etkileri neler olacaktır?
