Yeni Kitaplar

AKP’nin dış politikası, Ortadoğu’da yaşanan gerilimlerden Türkiye – Avrupa Birliği (AB) ilişkilerine, Türkiye’nin Afrika’ya yönelik ilgisinden Rusya’yla, Çin’le artan münasebetlerine dek hangi başlık altında incelenirse incelensin, özünde ABD’ye bağımlıdır.

Bölgede ABD ve İsrail’le uyumlu, İran’ı çevreleyip onunla rekabet edebilecek, Suriye’yi İran’dan koparıp sistemle bütünleştirmek için çabalayacak, Irak’ın parçalanmasına yardımcı olacak, Akdeniz’e uzanan bir Kürt koridoruna destek verip, sonra da Kürt devletinin hamiliğini yapacak bir Türkiye için, AKP iktidarı tasarlanmıştır. Büyük sermaye ve ordunun komuta kademesi de bu projeye destek vermiştir.

İkinci iktidar döneminde ise içeride ve dışarıda daha atak bir siyaset gütmüştür. Bunun içerideki simgesi Ergenekon tertibi, dışarıdaki simgesi ise Erdoğan’ın Ortadoğu liderliği için kurgulanan bir gösteri olduğu bir süre sonra anlaşılan “one minute” çıkışıdır.

Türkiye’nin iyice yalnızlaştığı dönem, Suriye politikasının kökten değiştiği dönemdir. Ortak bakanlar kurulu düzenleyen, karşılıklı olarak vizeleri kaldıran, sınır ticaretini geliştiren, liderleri ailece birlikte tatil yapacak kadar yakınlaşan Türkiye ve Suriye ilişkilerinin yerini, Ankara’nın Şam’a karşı izlediği düşmanca tutum almıştır. “Dostum, kardeşim Esad” söylemi, yerini “halkına kıyan diktatör Esed” söylemine bırakmıştır.

AKP’nin dış politikasında Amerikancılık ile “Yeni Osmanlıcılık” iç içedir. AKP, Cumhuriyet’e “reklam arası”, “parantez” derken, Osmanlı mirasını sahiplenirken, hayranlarının Recep Tayyip Erdoğan’a “son Osmanlı padişahı”, “cihan sultanı”, “asrın lideri” demesi boşuna değildir. AKP’nin dilinden “Yeni Türkiye” düşmezken, Ortadoğu’da Yeni Osmanlıcılık yapmaktadır ama KKTC’de Annan Planı’nı desteklemiştir.

Akp döneminde basın...Organize suç şebekesi’ydi. Manşetlerinde iddianame yazdılar. Köşelerinde hüküm verdiler. Ekranlarında infaz ettiler. Polis oldular. Savcı oldular.Hakim oldular.Cellat oldular.Asla gazeteci olmadılar.Mütareke basınını bile mumla arattılar.

Kimi zaman Hasan Tahsin’in iman tahtasına saplanan işgalci süngüsü oldular, kimi zaman Kubilay’ın o masum yüzünü bedeninden ayıran yobaz testeresi oldular, kimi zaman Madımak’ı ateşe veren kibrit oldular, kimi zaman Abdi İpekçi’ye Çetin Emeç’e sıkılan tetik oldular, kimi zaman da Uğur Mumcu’ya Ahmet Taner Kışlalı’ya Muammer Aksoy’a Bahriye Üçok’a tuzaklanan kahpe fünye oldular. Kukla oldular. Maşa oldular. İnsan olamadılar. İnsanlara ağır zarar verdiler. İşten attırdılar.

Hapse attırdılar. İntiharlara, kahırdan ölümlere sebep oldular. İlerde bu dönemi okuyan gençler hayretle görecektir ki, daima iftirayı, daima yalanı, daima kötülüğü savundular.

Bu kitabın yazarı ise, varlığıyla onur duyduğumuz ender gazetecilerden kalmayı başardı. İşsiz bırakıldı, sansürlendi, yasaklandı, ambargolandı, tehdit edildi, linç edildi. Bedel ödedi. Eğilmedi. Biat etmedi, Ümit Zileli.

Efendiye uşak olmadı... Bu dönemi yazmaya en çok hakkı olan gazetecilerden biri oldu.

“Efendiler ve Uşakları”nın bugünkü nesillerin utanç vesikası olarak, gelecek nesillere ibret vesikası olacağından eminim.

- Yılmaz Özdil

Atatürk, 17 Mart 1923 tarihinde Tarsus’a gitmişti. İstasyondan şehre doğru bir süre yaya olarak yürüdü. O’nu görmek için sabahtan itibaren yolları dolduran Tarsusluların arasından neşe ile selam vererek, ilerliyordu ki, o sırada ansızın bir olayla karşılaştı.

Milli Mücadele’de kadınların giydiği çete giysili bir kadın, Atatürk’ün yolunu keserek ayağına kapandı. Gözyaşlarıyla şöyle haykırıyordu:

- Bastığın toprağa kurban olayım Paşam!

Mustafa Kemal onu yerden kaldırmak için eğilirken kulağına bu kadının Kurtuluş Savaşında cephelerde çarpışmış olan (Adile Çavuş) olduğunu fısıldadılar. Gözlerinden iki damla yaş düşen Mustafa Kemal, bu güneşten yüzü yanmış kadının elinden tutup ayağa kaldırdı ve ona şöyle seslendi: 

- Kahraman Türk kadını! Sen yerlerde sürünmeye değil, omuzlar üzerinde yükselmeye layıksın.

Adını anınca, akla ilk güzelim türkülerin, anlamı derin şiirlerin, Türkçenin bütün zenginliklerini ortaya koyan anlatım zenginliklerinin geldiği Aşık Veysel’i düz yazı ile anlatmak zor. Hatta olanaksız.

Şiir gibi yaşamış bir halk ozanın yaşamından kesitler sunduk.

Bir kişi en zorlu durumda bile gülebiliyorsa, güldürebiliyorsa; o, yaşama tutunmadaki en güçlü dayanaklara ulaşmış demektir.

Bir kişi kendisini doğadaki bütün canlıların bir parçası gibi görebiliyorsa, daldan bir yaprak düştüğünde içi kıpırdıyorsa; o, yaşamın en güçlü sırlarına ermiş demektir.

Bir kişi yüzlerce yıldır süregelen geleneklerin bir parçası olup çağın en yeni araçlarıyla barışık yaşıyorsa; o, değişimin gücünü görmüş demektir.

Bir kişi derdini, düşüncesini, hayalini herkesin anlayabileceği bir durulukta ifade etmeyi başarıyorsa; o, ruhuna ayna tutmayı başarmış demektir.

Bir kişi ölümü şiirle karşılayıp, yaşamın bir başka evresi görecek kadar ölümü aşmışsa; o, ölümsüzlüğe ulaşmış demektir.

Aşık Veysel şimdi bütün sevenlerin gönül köşklerinde…

Aşık Veysel şimdi bütün tomurcuklanan ağaçların özsularında…

Aşık Veysel şimdi Kızılırmak’ın toprak rengi sularında…

Aşık Veysel şimdi bütün insanlar kardeşçe yaşasındiyenlerin vicdanlarında…

Aşık Veysel şimdi baharda uyanan toprağın çiçek köklerinde…

Aşık Veysel şimdi dost sofralarında…

Aşık Veysel şimdi Hacıbektaş Veli’nin, Mevlana’nın, Yunus Emre’nin, Pir Sultan’ın yanında…

Aşık Veysel şimdi saz tellerinde…

Sivas ellerinde…

Bu kitap, Mustafa Kemal Atatürk’ün “Büyük Nutuk”u üzerine yaptığımız bir dizi çalışmanın sonuncusudur. Önce, Nutuk hakkında bilinmeyenleri bir kitap halinde sizlere sunduk. Ardından “Çocuklarımıza” ve “Gençlerimize” “Nutuk’tan Dersler” ana başlığı altında iki önemli eser yayımladık. “Nutuk’tan Dersler” “Kadınlar İçin Nutuk” isimli bu eserimizle tamamlanmış oldu.

Atatürk’ün 23 Nisan gibi önemli bir günü bayram olarak armağan ettiği “çocuklarımız”, Cumhuriyeti emanet ettiği “gençlerimiz” ve nihayet onları yetiştiren, hayata hazırlayan “kadınlarımız” Atatürk’ün ve Cumhuriyet’in kendileri için neler yaptığını öğrenmiş olacaklardır. Nutuk’u daha iyi anlamlandıracaklardır.

Kadınlarımız, “ana, bacı, eş, arkadaş” olmalarının yanında, nüfusumuzun yarısını oluşturmaktadırlar. Hem Türk hem de İslam kültür ve geleneği, kadınlarımızı baş tacı etmiştir. Bu eser okunduğunda görülecektir ki, Atatürk tarihsel süreçte üzeri küllenen, adeta toplumun dışına itilmiş bulunan kadınlarımızı yeniden sosyal, siyasi, ekonomik, hayatın içinde görünür kılmıştır.

Kızlarımız ve kadınlarımız bu nedenle Atatürk’ü ve Cumhuriyet’i erkeklerden daha çok okumalı ve anlamalı; kazandıkları haklara sonuna kadar sahip çıkmalıdırlar. Onları koruyup geliştirmek için daha çok çalışmalıdırlar. Kaybedilen haklar bizi bir “Atatürk beklemeye” mecbur eder. O da mümkün değildir. O’nun çağdaş Cumhuriyeti’ne ve sağladığı haklara sahip çıkmak en doğru yoldur.

Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder.
Dante gibi ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,
Gözünün yaşına bakmadan gider.

Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
Benim mi Allah’ım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
Neden böyle düşman görünürsünüz;
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?

Zamanla nasıl değişiyor insan!
Hangi resmime baksam ben değilim:
Nerde o günler, o şevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim
Yalandır kaygısız olduğum yalan.

Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız;
Hatırası bile yabancı gelir.
Hayata beraber başladığımız
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gittikçe artıyor yalnızlığımız.

-Cahit Sıtkı Tarancı