Yeni Kitaplar

“İnsanın olduğu yerde adalet yoktur...Varsa bile terazisinin devrilmesi an meselesidir…”

Atandığı kasabada olayların içine düşmüş bir devlet memuru; Bekir. Geçmişini hatırlayamadığı gibi yaşadıklarını da anlamlandıramıyor. İşin içinden sıyrılmaya çalıştıkça dibe batıyor. Tam bu hengamenin ortasında aşık olan Bekir, kendini olaylardan sıyırmaya çalıştıkça başka bir cinayet ile karşılaşıyor, kendine çizilen sınırlardan asla kurtulamıyor.

Cenk, bombalı saldırıda ölen bir gazetecinin oğlu. Annesini de aynı saldırıda kaybeden, hayatın erken büyüttüğü çocuklardan. Başarı ve zekasıyla devlet yetkililerinin dikkatini çeken Cenk’in; kusursuz ilerleyen kariyeri; adalet duvarına tosluyor. Adaletin terazisinin kırıldığı yerde Bekir bekliyor."

Hayat belki de sayısız acının ve mutluluğun yan yana akıp gittiği uzun bir nehir yatağıdır. Her birimiz bu nehir yatağının irili ufaklı çakıl taşlarıyızdır; acının ve mutluluğun kör düğümleri gibi salınıyoruzdur içerisinde. Sonunda yalanlarımızdan sıyrıldığımız bir ara, kendi yüzümüze bakıp soruları soruyoruzdur; ne kadar kusursuzuz?

Söyleseniz ya, kaçımız ardında bıraktı mutluluğu? Kaçımız yalanlarına bıçak saplayıp gün yüzüne çıkardı gerçeğini? Ruhlarımız ne çok kez günaha bulandı, masumiyetini yitirdi, kirlendi… Oysa mutluluk bir çocuğun yüzüne zahmetsizce serilmişti, görmemek için yüzümüzü adeta duvara çevirdik ve dili olamadık mutluluğun. Derinlerde bir yerlerde gizledik pişmanlıklarımızı. Mutsuzluklarımızın ardına sığındık.

Söyle her kimsen, söyle! Zor olmuyor mu böyle, uzun süren tebessümlerin ardında ağlamak? Koşulsuz ki her şeyimiz ziyan, zaman alıp götürmüş ve elimizde koca bir sahipsiz hayat! Her kimsen söyle, her kimsek dinleyelim; dönecek miyiz dağıldığımız yerlerden, ta en başta o çocuk gibi içinden gelerek gülümseyen bir yüze dönüşecek miyiz?

"Yücel Ulu, unuttuğumuzu sandığımız bir ad,

ama çoğu genç şairin, bir şeyler hatırlayacağı bir anı
belki de. Sahaflarda kurcaladığımız Yordam, Soyut
dergilerinde koşturduğumuz bir edebiyat neferi.
Soluğundaki ter, kitap okuduğumuz kahve
masalarının camlarına yapışmış.

Dahası Yücel Ulu, bugün bile okuduğunda

canlı kalabilmiş, yüreği titreten şiir yapısını
koruyan bir canlılığa sahip.

Dün gibi anımsıyorum, Aydın'dan İzmir'e Seyfettin

Özdemir'le gelen Özdemir İnce'nin öğrencisi iki
şiir meraklısı genci. Ataol Behramoğlu'nun 'Yeniden
Hüzünle' ve 'Kör Bir' şiirlerindeki tekniğe tutulmuştuk
beraberce. Seyfettin daha ironik yazmaya meraklıydı.
Onu erken kaybettik aramızda. İkisi de mimar oldular
sonunda. Seyfettin Kadıköy'de, Yücel de Bursa'da..
Yücel de sanat dokusu; Bulgaristan Kırcali'sinde doğmuş,
babasının çalıştığı Almanya'da büyümüş olmasından
da kaynak alacağını düşündüğümden belki, daha
gelişmiş, mimarlıkla birleşik büyümüş göründü hep
içime. Biz Yücel'le İstanbul Beyazıt'ta bir öğrenci
yurdunda kaldık uzun seneler. Savaş Emek, Nihat
Behram, Egemen Berköz, Refik Durbaş vb. çok
şair arkadaşımız oldu. Hatta Tuncer Gönen de bizlerle
bir aradaydı. Kendimizi Kafka'dan
kalma değişime uğramış Gregor Samsa adlı bir böcek,
Rilke ve Hilmi Yavuz'daki, belki Bahadır Bayrıl'daki
birer hüzün tortusu, derinlik meraklısı sanmamız hep
günlerden sonra başladı. Goethe'de var arada, Dostoyevski de..

Bugün elinizdeki kitapta Yücel Ulu'nun kendini

anlatmak için 'bir nergis kendini uyuklar' dediği gibi
eşsiz benzetmelerine uğruyorsak, mürekkebin
lacivert olduğuna inanıp, içten içe sallantılı güzel
bir evreni kucaklıyorsak, ne mutlu bize.

İyi ki tekrar aramıza hoş geldin Yücel Ulu. Hiç de

geç kalmamış gibisin.."

Hayatım bozuktu,
İlişkilerim bozuktu,
Yaptığım animasyonlar bozuktu,
Yaptığım müzik bozuktu,
Trampetim bozuktu,
Onu bekleyen sokak bozuktu,
Kafam bozuktu.
Noel gecesinde Berlin’de Water gate tuvaletinde,
Taçları dikenli serseriler için çiziyordum,
Ve biliyordum;
Hiçbir şeyin düzgün çalışmayacağını.
Çıktık line alıp…
Nehir ayaklarımın altından akıp gidiyordu.
Havayi fişekler sanki benim son yılım için havada süzülüyordu.
Ve tanrıya!
Bana ne kadar da enteresan bir hayat sunduğunu söylüyordum.

Galatasaray’daki yıllarımdan
bir avuç şiir kaldı.
Okulu bırakmama değer miydi, diye düşünüyorum;
değerdi.
Çünkü şairler Tanrı’nın sevilen çocuklarıdır;
çünkü şiir her şeyin üzerindedir

sırtını dip’e ver
yılışık yalan yetiştirici
şiir simsarlarını
Fenike’lilere teslim et!

....Elbise gibi; ne bol gelmeli biçim, ne de dar. Tam tamına oturmalı şiirin muhtevasına.
Mallerme' nin de dediği gibi şiir; sözcüklerin dinidir.
Kuşlara da Anlat şairin ilk şiir kitabıydı, ikinci şiir kitabında da post modaya kurban edileni, unutturulmak istenilen insan yanlarımızı yeniden dirilten, başı dik bir duruşla; kaldığımız yerden ileri atıyoruz adımımızı onun şiirlerinin gölgeden ipleriyle tutunup,
Saçı dökülen güne uyanan kuşlarla
Yakasına takılan düşlerle

Zamanı zamanla yontan / demlenen rıhtımda bir adam / bir adam / hep aynı adamla / İçimize tüneller kazan kent lambalarıyla / ıhlamurların güldüğü davulcularla / tüylü baykuşlarla / balık ağlarına donanan çan sesleriyle / dünyayı avucumuzda demir bilyeye çeviren adam sen yaz! gırtlağıma yapışan zamanı / gözlerimde terk edilmiş ağaç ölüleriyle okuyacağım....

Bir hiçliğin
şeyiyim aslında
Denizin karşı kıyısında bir martı mesela
Ve sen de
Bir şeyin
hiçliği galiba
Kokun yanımda
İstemsiz gülüşüm, sıcaklığında
Ben sana uzak
“Sen” benim kollarımda

"Sokakta ağlanır, gülünür Hayal kurulur ve ölünür" diyen Ahmet Muhip Dranas'ın edebiyat Sokağı'nda çoğalıyor Klaros. Boyutları zorlayan algıları tetikleyen istençleri kamçılayan kalemlerimize teşekkürlerimizle..

Söz kırılır mı peki, kırılmış ortasından. Kimseler duymazsa kırılırmış. Yasını tutup, ağıdını yakarak, bağıra çağıra ağlamazsan, söz kırılırmış. Halbuki ne çok isterdi, boğazı patlayana kadar haykırmayı, naylon ayakkabılarını çıkarıp koşarak kına kokulu anasına sarılmayı… Ak gerdanından taşan kırmızı beliklerine yüzünü sürmeyi…

“Sözler verilmişti, özürler dilenmişti, bir daha asla olmaz denmişti, inanmasa da yeminler edilmişti. Ne oldu! Ben Bukowski’nin dediği gibi “kedinin dişlerinin arasında, kanatları kırık, ve hala canlıydım”

Önceliğim hiçbir zaman kendim olmadı. Yaşadıklarımın beni fazlaca etkilemesinden çok, Diren’i böyle bir ortamda nasıl korumam gerektiğiydi.

Evlenirken inşa ettiğim o kocaman güven duvarından İhanettin tuğlaları birer birer çekiyordu.

“Çıktığınız yolun sonuna kadar başladığınız gibi gideceğini mi sandınız?”

Senden önce yırttılar ellerimi bu kentten
Tehcir görmüş bir duvar resmiyle
Kaç gece kendimi konuştum

Kitabın yazarını ne ben biliyordum ne de ölen o yaşlı kadın. Üstelik okuryazarlığı yoktu. Bazen sandığından o kitabı çıkarır, elini bir yara izinde gezdirir gibi kitabın sayfalarındaki yanık izlerinde gezdirdikten sonra, okumamı isterdi. Kitaptaki bazı sözcükler, tahılı inen bir değirmenin kendi taşını öğütmeye başlaması gibiydi. Suyun yönünün değişmesi gerektiğini anlar bazı satırları atlayarak okurdum. Oysa o sözcüklerde geçen hayatı ne o kadın yaşamış ne de ben anlayabilmiştim.

Altmış birinci sayfadan başlıyordu kitap. Bir kitabın bir ülkenin, bir dönemin ve güvenin hafıza kaybı olabileceğini daha çocukluğumda öğrenmiştim. Hiç bir zaman bu duygular, yok edilen o altmış sayfa gibi, eksilen yerine bir daha gelmedi.

"Ülkü Tamer hakkında yazılan her yazı virgülle bitmişti. Aslıhan Tüylüoğlu, Ülkü Tamer: `Gole giden bir panter` adlı bu incelemesinde konulan o virgüllerden sonrasını yazıyor bu kitabında; insana ve şiir sanatına olan inancını bir kez daha ortaya koyuyor. Şiir üzerine yaptığı incelemelerle iyi şairlerin şiir deneyimlemelerine açıklık getiriyor. Ülkü Tamer şiiri üzerinden şiir sanatının çatışmalarla nasıl geliştiğini, bu diyalektik süreci anlaşılır kılıyor."

denizi olmayan gökyüzünün altıydı
karaya doğurmuş annem beni
balık burcu ayında
duygularım gözyaşında çırpınır…

beni güz öptü alnımdan
annemin kollarından alıp
düşlerim tabuta bindi
annem ölen yalnızlıkta…

“Sözcüklerin ağrısıyla yoğrulan, yaşamın gerçekliğiyle emzirilen dizelerle; insanı, doğayı, umudu ve direnci öncelikli kılarak sonsuzluğun ötesine taşımanın güzelliğini yığıyor Ramazan Aydın. Doğrudan söyleyişin diline eğilip, imgenin avuçlarından su içerek çağının bütün renklerine bölmek istiyor belki de şiirini.

Dünyanın yarasını giyinen her bir inceliği özümseyerek ve bakışlarını yeryüzü sahiplerine çevirip taşını esirgemeden savurmanın bilinciyle yazıyor. Şair, sözünü kırk yararak; haksızlığı, acıyı, ölümü, zulmü kısacası karanlığın damarlarında kökleşen zorbalıkları işaretleyerek kanının son damlasına kadar yazabilmenin altını çiziyor.”