Yeni Kitaplar

Tarih bazı devletlerin ve milletlerin acıklı sonlarını yazdığı gibi, bazılarının da nasıl ilerlediğini ve yükseldiğini yazarak bize parlak sayfalar açar. Tarih bize nasıl ve hangi vasıtalarla toplumsal yaşamın güçlendirildiğini, aynı zamanda insanların nasıl eğitildiğini gösterir ki, iki ayaklı hayvanlara ya da büyük karınca kolonilerine dönüşmek yerine akıllı ve mutlu yaşamın yaratıcıları olup büyük sanatkârlara dönüşelim.

Vaazları nedeniyle çarlık tarafından sürgünle cezalandırılan Rus rahip Grigory Petrov’un, sürgünde kaleme aldığı bu yapıt pek çok ülkede büyük yankı uyandırmış, özellikle Türkiye’de kalkınma konusunda bir başucu kitabı olarak değer görmüştür. Ülkemizde ilk basımı Atatürk döneminde 1928 yılında yapılan kitap bugüne değin birçok kez dilimize çevrilmiş, kitaba olan ilgi hiç tükenmemiştir. 

Petrov, bu kitabında “bataklıklar ülkesi” Finlandiya’nın imkânsızlıklar, yoksunluklar içinden özellikle aydın ve yazarların büyük çabalarıyla çıkıp da “Beyaz zambaklar ülkesine” nasıl dönüştüğünü anlatır. Dönüşümün, yeni bir yaşam kurmanın her türlü sıkıntının ve zorluğun içindeyken dahi mümkün olduğunu bunu başaranların hayat hikâyeleri üzerinden bize anlatır. Petrov’a göre gerçek iradenin ve azmin olduğu yerde her şey mümkündür.

Karanlığın kötü ruhu ışığınızı söndürüyorsa, siz yeniden yakın. Işık bir kere sönerse, siz ikinci kere onu yakın; üçüncü, beşinci, yedinci, yüzüncü, bininci kez yakmaya devam edin.

Amok, sarhoşluktan ve çılgınlıktan da öte bir şey… Bir adamı kuduz köpek gibi davranmaya şartlayan, onu cinayete meyilli bir akıl hastasına dönüştüren bir durum... Tuhaf ve korkunç bir zihinsel hastalık... Bu adam, tıpkı o kadın beni görmeye gelmeden önce odamda oturduğum gibi sessiz sakin bir biçimde köşesinde oturuyordur. Sonra birden ayağa fırlar, kamasını kapar, sokağa çıkıp doğruca koşmaya başlar, nereye gittiğinin bir önemi yoktur. Yoluna kim çıkarsa kamasını ona saplar ve dökülen kan onun daha da çıldırmasına yol açar. Herkes bu çılgın adamı ölümden başka hiçbir şeyin durduramayacağını bilir. Yolundan hızla çekilirler ve ‘Amok! Amok!’ diye bağırarak diğerlerini uyarırlar. Amok koşucusu bu sayede koşar, öldürür, öldürür, öldürür, ta ki kudurmuş bir köpek gibi vurulup öldürülene dek.

Ondan yardımını isteyen bir kadını, kibri yüzünden reddeden bir doktorun sonrasında yaşadığı pişmanlık nedeniyle kendiyle giriştiği savaşımın hikayesidir bu. Yaşanan en temelde, toplumsalın ona yüklediği görev sorumluğu ile denetlenmesi gereken dürtülerin arasında var olan ikilemdir. Bu süreç insanı öncesinde hiç tahmin edemeyeceği çılgın bir ölüm koşusuna sürükleyebilir.

İnsanı derinliğiyle kavramış bir yazar olan Zweig bu önemli yapıtında insanın varoluşsal çelişkilerini ustaca bir anlatımla okuyuculara sunuyor.

Yalnızca seninle konuşacağım. Bütün ömrümü, sana adandığından haberin olmayan bu ömrü, sana anlatacağım. Sırrımı ancak artık hayatta olmadığım zaman bileceksin, bana bir cevap borçlu olmak zorunda kalmadığın zaman, soğuk terler dökmeme sebep olan şey sona erdiğinde.

Ürperdi. Birdenbire kapı, görünmeksizin ardına kadar açılmış ve başka bir âlemden gelen soğuk bir esinti, sessiz odasına dolmuştu. Ölümün varlığını ve ölümsüz aşkı hissetti. İçinden bir şeyler kopup gitti ve adam tinsel, arzu dolu ve ölümsüz kadını uzaklardaki bir müziği duyarcasına, tutkuyla düşündü.

Ünlü bir yazar, kimliği belirsiz bir kadın tarafından yollanmış olan ve, Beni hiç tanımamış olan sana hitabıyla başlayan bir mektup alır. Yazarın haberi olmadan onun çocuğunu doğurup büyüten ve yazara karşı sınırsız bir tutku besleyen bir kadının mektubudur bu. Kadın, çocuğunun ölümünün ardından bir veda niyetine yazmıştır bu itiraf mektubunu. Bu mektupla aşkın gerçekte ne olduğu, ne olması gerektiği ve sınırları hakkında düşünmeye davet ediliriz. Zweig bu uzun öyküsüyle adeta bir erkek ile kadın arasındaki duygusal karşıtlığı ortaya koyar. Bir kadın aşkı uğruna her şeyi yapabilir.

Seni kim bekliyor? Kıyım ve ölüm, belki, ama başka kimsenin beklediği yok! Uyan, Ferdinand, özgür olduğunu gör, tamamen özgürsün, kimsenin senin üzerinde bir yaptırımı yok ve kimse sana emir veremez; dinle, özgürsün, özgür, özgür! Bunu sana binlerce kez söyleyebilirim, on bin kere, her saat, her dakika, sen bunu hissedinceye kadar! Sen özgürsün. Özgür! Özgür!

Vatan denilen toprak parçasının yeni ölü bedenler isteğiyle yaptığı çağrıyı duyunca içinde engel olamadığı bir gitme dürtüsüyle ayağa kalktı Ferdinand. Oysa gitmek, ölmek, öldürmek istemiyordu ama onun iradesini ele geçiren başka bir güç vardı. Bir yanda özgürlüğü öte yanda bir nesneden öte görülmediği, ondan itaat bekleyen anavatanın çağrısı.

Zweig, Ferdinand’ın yaşadığı bu ikilem üzerinden milliyetçilik ve faşizmi sorguluyor. Zevkle ve düşünerek okuyacaksınız.

Acı dolu bu dünyada, sığınacak güvenli bir yer, barış ve teselli sadece dualarda bulunabilirdi. Evet, dualar vaat dolu sözleriyle panik hissini yatıştırıyor, ayinlerle dehşet hissini hafifletiyor ve yüreği kasvete boğulmuş kişilerin adeta uçar gibi Tanrı’nın yolundan gitmesini sağlıyordu. Zorlu zamanlarda dua etmek iyi bir şeydi ve topluca dua etmekse daha da iyiydi, çünkü Tanrı’nın armağanları en çok bunları birlikte arayanlara gelirdi.

Yahudilerin kutsal sembolü neden bir kez daha yolculuk etmeye başlamıştı? Umutlanabilirler miydi, yoksa çaresiz mi kalacaklardı? Yeni bir zulüm mü göreceklerdi, yoksa eski zulümler sona mı erecekti? Menora yine yollarda olduğuna göre, yine eskisi gibi kimsenin bilmediği bir yere gitmek için evlerinden çıkmaya mı zorlanacaklardı? Ya da şamdanın oraya gelmesi, onların da kurtuluşu anlamına mı gelecekti? Sürgün en sonunda bitecek miydi? Eski yuvalarında, vaat edilen topraklarda bir araya gelecekler miydi? İnsanlar sabırsızlık ve merak içinde sorular denizinin yarılıp açılan yolundan onları huzura kavuşturacak bir cevaba ulaşmayı istiyorlardı.

Aşk, bedenin karanlığında acı içinde gelişen bir cenin olmaktan çıkıp kendini dudaklarla ve nefesle itiraf etmeyi göze aldığında ancak gerçek aşk olur. Kozasında kalmak için ne kadar uğraşsa da, bir an gelir kozanın gözyaşlarının çapraşık dokusu çözülür ve yaşlar yükseklerden en uzak derinliklere akar, ürkek kalbe büyük bir güçle düşer. Genç adam için bu hayli geç olmuştu…

Usta yazar Stefan Zweig’dan insan ruhunu açmazlarıyla ortaya seren bir öykü Geçmişe Yolculuk. Genç bir adamın özgürlük, yükselme arzusu, aşk ve görev arasında yaşadığı çatışmaları okurken insan denen varlığı oluşturan dürtülerin gücüne de tanık olacaksınız.

Korku, cezadan daha berbattır çünkü ceza bellidir. İster ağır, ister hafif olsun.

Evli bir kadın olan Irene, ünlü bir piyanist olan genç adamı bir akşam etkinliğinde tanımış, o günden sonra da öyle çok fazla istek duymadan, hatta farkına bile varmadan adamın metresi olmuştu. Ne evliliğindeki mutluluğu ne de kadınlarda çok görülen, manevi ilişkilerin getirdiği o yorgunluk onu kendine bir âşık edinmeye itmişti. Kültürel açıdan kendinden üstün zengin bir koca ve iki çocuğunun yanında gayet mutluydu. Kendi uyuşuk ritminde giden rahat, sakin, mutlu bir hayatı vardı. Fakat havada nasıl boğuculuk veya fırtına gibi insanı tahrik eden bir durgunluk varsa, mutluluğun da aynı şekilde insanı felaketlerden daha çok ayartan bir yumuşaklığı vardır. Söz konusu tahrik olunca toklukla açlık birdir. Zaten Irene’de maceraya karşı merak uyandıran şey de hayatının tehlikesizliği ve eminliği oldu. Gelen bir şantaj mektubuyla her şey tersine dönecek ve onun tüm düzenini altüst eden bir korkuyu açığa çıkaracaktır.

Bu çarpıcı adam kitaplar dışındaki dünyaya dair bir şey bilmiyordu, çünkü onun aklına göre varoluşun tüm olgusu sadece, tabiri caizse onları arındıran bir süreç olan harflere döküldüğünde ve bir kitapta toplandığında gerçeğe dönüşüyordu.

Sahaf Mendel’de kitaplara olan tutkusundan başka hiçbir şeyi olmayan Mendel’in trajik hikâyesini okurken savaşın ve açgözlülüğün insanı parçalayan, onu yok sayan niteliğine de Mendel’in hiçe sayılan hayatı özelinde tanık olacaksınız.

Kitaptaki diğer öykü olan Leporella ise, hizmetçilik yapan bir kadının kendi sınıfsal konumunu göremeyişinin ve yaşadığı çatışmaların bir anlatısını sunar. Zweig’ın usta kaleminden çıkan bu öyküleri keyifle okuyacaksınız.

Kendi yasalarına karşı geldiğinde hemen her zaman başarısızlığa uğrarsın. Kanunlardan, kurallardan, anayasadan ya da polisten bahsetmiyorum. Onlarla baş edilebilir.

Ama herkesin kendi yasaları vardır.

Christine, 1. Dünya Savaşı’nın hemen ardından yaşanan zorlu koşullarda Avusturya'nın küçük bir köyünde postanede memurluk yapmakta, bir taraftan da hasta annesine bakmaktadır. Bir öğleden sonra boş ofiste sıkıntıyla otururken telgraf cihazının tıkırtılarıyla canlanır. Telgraf kendi adına gelmiştir, üstelik Amerika'da yaşayan zengin teyzesi onu İsveç Alplerindeki bir otele davet ediyordur. Baş döndüren bir tren yolculuğunun ardından Christine dünyanın zirvesine ulaştığında, daha önce hayal bile edemeyeceği ayrıcalıklarla dolu bambaşka bir hayatla tanışacaktır.

Avusturyalı ünlü yazar Stefan Zweig'ın 30'lu yıllarda kaleme alıp yaşamının son 10 yılında üzerinde çalıştığı ama yayımlatmadığı bu roman, sıradışılığıyla okuyucunun aklından çıkmayacak psikolojik bir kara kurgu.

Kendi şahsi deneyimlerimden, bu “kral oyununun” gizemli cazibesini biliyordum. Geçmişteki insanların icat ettiği oyunlar arasında satranç, olağanüstü bir şekilde şansın despotluğundan sıyrılıp sadece zekâyı ya da daha doğrusu, özel bir tür zihinsel kabiliyeti mükâfatlandıran yegâne oyundu.

Zweig’ın Brezilya sürgününde tamamladığı en ünlü yapıtlarından biri olan Satranç, yazarın 1942'deki intiharından çok kısa bir süre önce yayınevine gönderilir. Bu, Zweig'ın Nazizmi incelediği bir hikâyedir, ve bu eleştiriyi karakterlerinin psikolojisi üzerinden derinlemesine bir anlatımla yapar. Birbirine karşıt karakterlerle içinde bulunduğu dünyayı tanımlamayı başarır.

Satranç oyununun karelerinde ilerlerken Zweig'ın olağanüstü kavrayışının keyfine varacaksınız.

Bu, vatandaşları tarafından erdemin dört adıyla şereflendirilen Virata’nın hikâyesidir. Yine de âlimlerin kitaplarında ondan hiç bahsedilmez. Anısı, insanoğlunun hafızasından aktarılır.

Bu anlatılan, bir savaşta farkında olmadan kendi abisini öldürüp yaşadığı pişmanlık ve sorgulamalardan sonra kılıcını sonsuza dek elinden bırakan, günahsız bir hayat yaşama peşinde acı çeken Virata’nın öyküsüdür. Büyük Hint destanı Mahabharata’dan aldığı bu hikâyeyi kendi dilince yeniden yazan Zweig bizleri Virata’nın öyküsü üzerinden hayat üzerine düşünmeye davet ediyor.

İşin özünde motivasyonum basit: Herkesi yenmek istiyorum. Mesele yalnızca kazanmak değil; esas mesele kaybetmemek!

Ekranlardan hayranlıkla izlediğimiz yıldızlar hakkında genel olarak ne düşünürüz ve bizim onlar hakkında taşıdığımız önyargılarımıza karşın işin aslı nedir? Genelde onların şanslı olduklarını, zengin bir ailede doğdukları için tüm kapıların onlar için açıldığını ve bulundukları yere pek de çaba sarf etmeden ulaştıkları yargısına sahibizdir. Peki ya gerçek nedir? Sharapova’nın hayat hikâyesini okuduğumuzda zafere çiçekli yollardan değil, engebeli, taşlı yollardan yürüyerek ulaşan bir insanı görürüz karşımızda.

Onun hikâyesi esas olarak, altı yaşındaki kızının günün birinde dünyanın en iyisi olacağına yürekten inanan yoksul bir adamın, bu hayal uğruna Rusya’dan ayrılıp kızıyla birlikte cebindeki az bir parayla dilini bilmedikleri bir ülkeye, Amerika’ya gitmesiyle başlıyor.

Azim ve kararlılıkla yürünen yolun sonunda Maria Sharapova, daha on yedi yaşındayken Wimbledon’ı kazanır. On sekizinde dünya sıralamasında bir numaraya yerleşir. Beş kez Grand Slam’de zafere ulaşır. Bu başarılarının yanında yenilgiler ve suçlamalarla da karşı karşıya kalan Sharapova boyun eğmeyen karakteri sayesinde her şeye rağmen yoluna devam eder.

Durdurulamaz Sharapova’nın her ne olursa olsun kazanma arzusunu gözler önüne seren muhteşem bir otobiyografi.

Tenis bir oyun değildir. Bir spor ve bir bulmaca, bir dayanıklılık testidir. Kazanabilmek için elinizden ne gelirse yaparsınız. Tenis benim düşmanım ve dostum, kâbusum ve tesellim, yaram ve merhemim.

Şimdi çocukluğumuza, kendimize ve aşka yolculuk zamanı.

Göreceğiz ki; aklımıza geçiremediğimiz sözlerin vicdanımızdadır tercümesi.

Göreceğiz ki; yol aldıkça değil, yol oldukça taşınacak sevginin ışığı.

Şimdi alışarak unuttuklarımızı hatırlama zamanı…

Binlerce insanın hayatını değiştirmiş, bilimsel verilerle çalışan Beslenme Uzmanı Gülşen Altın, doğru bilinen yanlışları düzeltiyor. Yemediğiniz halde kilo almaktan şikayetçiyseniz, altında başka bir sebep olabileceğini hiç düşündünüz mü?

Artık mesele sadece kilo vermek değil, sürdürülebilir bir beslenmenin mümkün hale gelmesi.

Genel algı, kalorisi düşük diyet yemeklerin tatsız olduğudur. Oysa sağlıklı beslenmenin sürdürülebilmesi için yediklerimiz bizi mutlu etmeli, lezzetli olmalı. Peki bu mümkün mü?

Uygulaması kolay ve leziz tarifler sayesinde hamurişlerinden mahrum kalmadan keyifle yerken aynı zamanda nitelikli beslenip vücudunuzun tüm besin ihtiyaçlarını karşılamanın mümkün olduğunu göreceksiniz.

Doğru malzemelerle hamburgerden sufleye dek, artık yasak yok!

Glütensiz hamurişi
Sürdürülebilir
İnsülin direncine uygun
Yüksek proteinli
Lezzetli
Tohumlarla zenginleştirilmiş
Kilo verdiren tarifler

“Dünya ve yaşayan her canlı, yıldız tozlarından yapılmıştır.”

Gece, karanlık gökyüzü.
Binlerce minik ışık ampuller gibi yanıp sönüyor.
Nedir bunlar?

Bir gün küçük bir çocuk gökyüzüne bakıp yıldızları merak etmiş. Onların nereden geldiklerini ve neyden yapıldıklarını bilmek istiyormuş. Bu nedenle kütüphaneye gidip uzay ve Güneş Sistemi hakkında kitaplar okumuş.

Uzaktaki gezegenlere gidip onların neye benzediklerini öğrendiğini hayal etmiş. Ve büyüdüğünde hayatını, yıldız tozlarıyla ilgili öğrendiği tüm o harika şeyleri herkese anlatmaya adamış.

Bu, tüm dünyaya kozmosun gizemli mucizelerini öğreten ve hayalperest, idealist nesillere ilham vermeye devam eden sevgili bilim insanı Carl Sagan’ın hikayesidir.

Carl Sagan “Kozmos” isimli kitabı ve belgeseliyle tüm dünyada tanınan bir bilim insanı idolüdür.