Yeni Kitaplar

Menon Sokrates’e “Bana anlatmalısın, erdem öğretilebilir mi?” der ve ünlü felsefe tarihçisi Diogenes Laertios’un “Erdem Üzerine” ifadesiyle tanımladığı diyalog başlar. Erdemin tanımı araştırılır, yapısı soruşturulur. İnsanın doğası gereği sahip olduğu bir şey midir yoksa uygulayıp öğrenilen bir niteliği mi vardır?

Sadece içeriği değil yöntemi ve bağlamıyla da Batı Felsefesinin en önemli metinlerinden biri olan Menon, hem felsefi hem filolojik titizlikle yapılan bir tercüme ile, Yunanca-Türkçe biçiminde okura sunuluyor.

Bilgi Sosyolojisi, bilginin toplumu etkilemesi anlamından ziyade bilginin toplumdan etkilenmesi anlamında bir bilgi sosyolojisi. “Georg Lukacs’ın ‘Roman Kuramı’ Kitabına Eleştiri Yazısı”, “Weltanschauungun Yorumlanması Üzerine”, “Tarihselcilik”, “Bilgi Sosyolojisi Sorunu”, “Kültürel Bir Fenomen Olarak Rekabet”, “Ekonomik Hırsın Özü ve Anlamı”, “Kuşaklar Problemi” başlıklı yedi makaleden oluşan bu kitapta, salt bir epistemoloji eleştirisiyle yetinmeyen Mannheim’ın ana iddiası şudur; düşünce, hatta kuramsal ya da sistematik düşünce, çeşitli dönemlerde gelişen entelektüel akımlar, çeşitli dünya görüşleri “boşlukta salınmazlar” veya “havada bir yerlerde” kendi kendilerine gelişmezler. Bunları geliştiren bir insandır; her şeyden önce bir toplulukta ve toplumda doğan, büyüyen, gelişen ve çalışan insan.

Bu Sayıda Yer Alanlar

Türker Armaner

Sunuş

Makaleler

Engin Abat

Fichte’nin Bilinç Teorisi Bağlamında Spinoza Eleştirisi

Cansu Akarsu

Fichte ve Hegel’de ‘Başlangıç’ Sorunu

Ömer B. Albayrak

Fichte’nin Monadolojisi’nden Schelling’in Töz’üne Sonluluk ve Tarih

Merve Ertene

Fichte Ne Dedi, Schelling Ne Anladı? Doğayı Görmek ya da Doğayla Görmek

Can Karaböcek

Alman İdealizminde Bir Uğrak: Erken Romantizmin Politik Boyutu

Esma Kayar

Fichte’de Karşıkoyma (Entgegensetzen) ve Mantıksal Karşıtlık İlkesi

Kasım Müminoğlu

Rus Felsefesinde Yeni-Kantçılık

Umut Öksüzan

Fichte ve Eleştirel Felsefe

Selda Salman

Kant’a Karşı Kant İçin: Fichte’nin Hayalgücü Felsefesi

Çağdaş Fransız felsefesinin önemli düşünürlerinden Jacob Rogozinski’nin bu eseri 20. yüzyılın en verimli tartışmalarından olan ben meselesine yeni bir bakış açısı getiriyor. Ben dışsal gerçeklik tarafından üretilen bir yanılsama mıdır? Şiddetin ve adaletsizliğin kaynağı o mudur? Öyleyse narsisizm ve yabancılaşma tartışmalarına rağmen egonun tekil hakikatini arayış nasıl mümkün olabilir? Felsefe ne ben’den vazgeçer ne de ona bağlı kalır; egoya geri dönüş ile ego cinayeti arasında gidip gelir. Rogozinski öncelikle iki ego katili Heidegger ve Lacan’ın özgün bir okumasını yapıp ardından Descartes, Husserl, Merleau-Ponty ve Artaud ile eleştirel bir diyaloğa girerek ben ve ben-olmayan arasındaki (ontolojik değil) egolojik farka odaklanıyor. Analizinin gücü tam olarak böyle bir stratejiden ileri geliyor çünkü ben ancak katilleri sayesinde yeniden dirilebilir. Ben’e geri dönmek için onu yadsıyan, yok eden eğilimlere gitmek gerekir zira kriz ve devamlı tehdit benin bir parçasıdır. Fransız filozof fenomenolojinin ve psikanalizin en verimli tezleri sayesinde ortaya koyduğu ve kendine-verilişiyle tanımlanan vücut bulmuş bir ten-ben ile artakalan adını verdiği bendeki-başka’dan yola çıkarak yaşam, ölüm, aşk ve nefret gibi varoluşun temel sorularıyla yüzleşmeye girişiyor.