Yeni Kitaplar

Sevgili hocam Münir Sevim’i tanımak, sıcak dost yüreğinde yer edinebilmek ne güzel...

Gazeteci, ressam, güfte ve beste yazarı Münir Sevim altı dil bilen, Almanya’nın Köln ve Türkiye’nin Mersin ilinde ikamet etmektedir.

İnsanların yüreklerini kalemi, fırçası, güfte ve besteleriyle besleyen Hocamız şimdi de mavi kelebeğin uçuş uçuş kanatlarının hafifliğindeki şiirleriyle ruhumuza gıda vermek için bizlerle...

Mavi kelebeğin öyküsünü çoğumuz biliriz. Ben mavi kelebeğin uçsuz bucaksız, sonsuz mutluluk ve umut kelebeği olduğuna inanmışımdır.

Münir Sevim, mavi kelebeğin rengindeki uyumu gibi şiir ve besteleriyle ritmini, dansını ruhumuza sunuyor.

Ölümsüz aşklardaki besteler yaşam çiçeği gibi kusursuzca, daha nice kitaplarınızla yol almanız dileğiyle...

-Damla Günay Demirel

Karadeniz’in gizemli bir dağının gizli dehlizlerinde, asırlardır uykuya yatmış kayıp şehrin insanlarını ve izlerini anlamak.

Yemyeşil bir coğrafyanın eskimiş, kırışmış fotoğrafındaki silik çizgilerini çok ötelerden günümüze taşımak. Yüzyıllardır demlenen anıları ve onlarla bir yaşamı, renkli düşlerle süsleyerek, bir süre beraberce soluyabilmek.

Tarihin tozlu camlarını ellerimiz, yüreklerimizle silmeye çalışarak, en uygun zamanda en net görüntüyü yakalamak ve günyüzüne çıksın diye fotoğrafını çekmek yaşananların.

“Yakasında karanfiliyle Elçin Beg, oteldeki odasında koltuğu duvarı kaplayan manzara resmine dönük, dalgın oturuyordu. Bunu yapmayı adet edinmişti. Pencereden göreceği neredeyse otele değecek kadar yakın bina, sokak hayvanları ve nadiren oradan geçen insanlardı. O da alternatif bir pencere seçmişti kendine. Uyuyamamıştı, yorgun gözleri kapandı kapanacak. Yine de sabah olunca kalkıp, tıraş olmuş, giyinmişti. Her gün kendini böyle yeni güne hazırlıyordu. Gönlünde her gün, kızıyla buluşacağı gündü. Onu böyle, mağrur, yakışıklı, temiz, düzgün giyimli görmeliydi. Tabakası açık, dizindeydi. Uzanıp, fotoğrafı okşadı. O fotoğrafın yanındaki boşluğa yıllar öncesinden bir anı yansımıştı yine. 1974 yazının İstanbul’u olmalıydı. Sonsuz merhameti ve bir o kadar acımasızlığıyla Kasım, onu kızının olduğu yetimhaneye getirmişti. Sözünü almıştı yolda; kızı Şirin’i gösterecekti ona, geminin kalkmasına bir saat kala, pis, dar bir zamanda. Odada, yaşları üçle altı arası, birbirinden sevimli beş kız çocuğu, bir divanın kıyısına dizilmiş, televizyona bakıyordu. ‘Hangisi?’ diye sordu Elçin Beg, alacağı cevaba canı teslim.”

Önce bir karanlık çöker yüreğime
Issızlaşırım herkese kendime
Sonra bir hüzzam şarkı olur
Eşlik ederim bir kadeh rakıya
Derken imgeleşirim her kadehte
Ve şiir olur düşerim yüreklere.

-Burhan Karacan

“Senden gerçek kimliğimi gizlediğim için bana kızdın mı?” Dedi Prens. Senin için daha çok üzüldüm. dedi babalık, Neden diye sordu Prens. Artık senin bir ömür mutsuz olacağından hiç şüphem kalmadı da ondan, dedi Babalık. “Sen önce kendini arıyorsun evlat. Sevgi, aşk bir tarafa insanın kendini bulması hepsinden zordur. Keşke sıradan fakir bir genç olsaydın.”

Sarayları sevmeyen özgürlüğe ve sadeliğe düşkün bir prensin duymaya başladığı fısıltılarla içine düştüğü mutluluk arayışı ve mücadelesi...

Fısıltılar: Okurunu, insanın önce kendinden başlatacağı bir arayışa çağırıyor.

Tanrı, cenneti de cehennemi de insanların ayakları dibine sermiş; “Özgür iradenle hadi yap seçimini, sana bu hakkı tanıyorum; ister cennet yap dünyanı, ister cehennem.” demişti. Sevgiydi cennetin anahtarı. Onsuz güzelliklerin de mutlulukların da kapıları hep kilitliydi. Sevmesini de sevilmesini de iyi bilmeliydi insan. Yoksa neye yarardı adına yaşam dedikleri bu sıkıntılı koşuşturmaca. Sevmesini bileceksin ki sevilebilesin. Şöyle için kaynaya kaynaya sarılacaksın tüm sevdiklerine. Bırakmayacaksın ellerini. Hep yanında yörende tutacaksın ki, mutlulukların sıcaklığı üzerinden hiç eksilmeye. Tatsız tuzsuz donmuş, buz gibi bir yaşamla hangi cennetin kapısı açılabilir ki?

Zülüflerin telinden kefen biçtiğim,
Gönüllerden gönüle yorgun yattığım,
Uğruna her yoluna yaslar tuttuğum,
Öksüz gönlümü yordun sen neredesin?

Rüzgarlarda savrulup yeller bulduğum,
Değirmende ezilip unlar dolduğum,
Uçsuz bucaksız çölde yollar olduğum,
Bendimi yıkıp geçen sen neredesin?

-Hüseyin Zeybek

Benim gönlüm talan olmuş,
Sözlerin hep yalan olmuş,
Gözüm seni arar olmuş,
Neredesin yağmur gözlüm?

Neyim varsa senin olsun,
Yüreğine sevgi dolsun,
Dürüstlük hep yolun olsun,
Neredesin yağmur gözlüm?

-Ahmet Ünal

“Oysa Umut Sıcaktı”

Ya Maviysen?

Kurumuş dudakları ile ışık saçan gözleri tezatlık oluşturuyor ve ilyas farkında olmadan ela mı kahverengi mi karar veremediği gözlerin harelerne karışıyordu. Seneler once Rüya’yı alan şehir belki de bu kez daha insaflı davranırdı.

Amerika’da kurt kapanına benzettiği iş dünyası İlyas’ı fazlası ile yormuş ve uzun sureyle de olsa yaşadığı ilişkilerin stabilleşmesi Amerika’dan kaçma isteğini körüklemişti. Umudun rüzgarını kalbinde taşıyan İlyas Rüya’nın bıraktığı yerden on yıl sonrada olsa devam etmek istiyordu. Tüm bu soruların cevabını hayatını değiştiren şehir verecekti. Bursa tüm heybeti ile bu soruların ortasında duruyordu. Bursa... “Seni alan şehir tüm sokaklarını ezberledim vaktiyle. Gitmene isim koyamadım, her yağmur yağdığında yüreğimde ıslandı Bursa ile beraber, rüzgarın kokunu getirmesini bekledim. İnanır mısın hissetim gittiğini; çünkü Bursa çocuk mavisini sen gittiğinde kaybetmişti.”

-Perihan Çakmak

“yazmak suçlanmaktır en çok da sana dair bana dair”

Sevmek; milyon gezegen bir gecedir.

Bir gece uçsuz bucaksız bir sevmek çölünde, seraplara
hancı olur, uzar yolum.
Yüreğimde bir ukdenin vaveylalarını dinlerim.
Anlarım ki acısını her zerresi ile bütünleştirmiş insanlar
ay doğduğunda yaşamaya başlar.
Başımı kaldırıp gökyüzüne bakarım.
Milyon gezegenin birinde durur bir gece izlerim.
Ben severim!
Bir annenin çocuğuna bakışındaki merhameti severim
ve bir babanın tutamadığı gözyaşları
güzel bir tuvale yapılan çirkin bir resim.
Ben onu da severim!
Milyon gezegenin birinden bakıp gördüğüm geceyi severim.
Gözümde canlanır bir hatıra, bir sen...
Adını yıldızlara veririm.
Ben severim.
Sevmenin sonsuz hissini içimde hissederim.
Şunu unutma sevdiğim, sevmek öyle altı harf iki hece değil,
Sevmek; milyon gezegen bir gecedir.

Kaç gündür su içmiyordum!

Bir, iki, üç, dört, aman Allah'ım tam 5 gündür su içmiyordum. Artık ayaklarım asfalta yapışıyordu. Zar zor yürüyebiliyordum. Midemde sanki bir parti vardı. Midemdeki sesler yol boyu susmak bilmedi.

Gölge bir yerde dinlenmeliydim. Bir araba buldum ve altına girdim. Burası ne kadar da serindi. Biraz oturmaya karar verdim.

Çok uzun sürmeden uykuya dalmışım. Gözlerimi hafif aralandığımda ağzımı açamıyordum. Damağım ve dilim bütünleşmiş gibi birbirine yapışmıştı.

Karşı konulamaz bir güç beni yerimden kımıldatmıyor, sanki altında durduğum araba üstüme çöküyordu.

“Yok Devenin Bale Pabucu“ adlı hikayede,
annesiyle deve güreşleri festivaline götürülen “Güdüşlü” adlı yavru devenin başından geçenler komik bir şekilde anlatılmıştır. Komik hikayede çocukları düşündüren, önemli mesajlar veren unsurlar da yer almıştır. Hikaye sonrası öğrencilerin hikayeyi çizebilmeleri ve canlandırabilmeleri için resimlerde ve dilde sadelik öne çıkmıştır.