Yeni Kitaplar

Tuna Nehri akmam diyor,
Etrafımı yıkmam diyor,
Şanı büyük Osman Paşa,
Plevne’den çıkmam diyor.

Hepimizin yakinen bildiği yukarıdaki dörtlük Tuna’nın, Osman Paşa’nın ve onunla bütünleşmiş Plevne destanının zihin ve kültür dünyamızdaki yerini bize çok iyi anlatır. Dünya harp tarihine mal olmuş “Türk kolay kolay kale teslim etmez!” sözünü binlerce defa tekrarlatan Plevne Müdafaası, sıradan bir savunma savaşı değildir.

Silistre, Ayıntab, Çankırı, Safranbolu, Yozgat, Şumnu, Milas, Simav gibi Anadolu ve Balkan şehirlerinin çocuklarının omuz omuza mücadele ettiği ateş hattıdır. Burada saka erinden başkumandanına kadar her bir fert, Müslüman Türk’ün azmi, gayreti ve sebatı karşısında düşman askerinin her seferinde duvara çarpıp nasıl yüz geri ettiğini cihana göstermiştir.

Bu müdafaada Osmanlı mühendislerinin uyguladıkları sistem, o güne kadar sahra tahkimatında kullanılmamış bir usuldü. Onuruyla savaşıp onuruyla teslim olan Osman Paşa, kurdurduğu bu tahkimat sayesinde Rus hücumlarını ardı ardına neticesiz bırakmıştı. Fakat o kahraman kumandan, huruç/çıkış harekâtında, askerini ve peşlerine takılmış 200 hanelik ahaliyi daha fazla kırdırmamak için teslim olacaktı.

Bu ay, Plevne’den çıkışın 140’ıncı yılı. Mevzuyu, Rus kaynaklarından da istifadeyle hazırlayıp sizlere aktaran Mahir Aslan’ın en çok üzerinde durduğu kaynak ise, daha önce ülkemizdeki çalışmalarda kullanılmayan, o günkü Rusya savunma bakanı Dimitriy Milyutin’in savaş günlükleridir.
Gelecek sayımızda da buluşmak dileğiyle, keyifli ve istifadeli okumalar...

Maziye ait hatıralarımızda; gözümüz gibi baktığımız, maddeten ve manen iyi bir insan olsun diye çabaladığımız çocuklarımızın ve hatta kendi çocukluğumuzun yeri bir başkadır. Hayatın babadan oğula ve dededen toruna aktarılan bir değerler bütünü olduğunu da düşünürsek, çocukluğumuza dair bu hatıralar ve evladımızı yetiştirirkenki tavrımız, aslında bizlere büyük büyük dedelerimizden, ninelerimizden miras.

Peki, Osmanlı vatandaşı olan bu dedeler, nineler nasıl bir çocukluk geçirmiştir hiç merak ettiniz mi? Kendilerine değer verilmemiş mi yoksa doğduklarında, “oğlum falan efendi”, “kızım filan hanım” dünyaya geldi diye daha bebekken birer efendi ve hanım mı olmuşlar? Hepsi cahil miymişler, yoksa daha 4-5 yaşlarında eğitime başlayıp temel dinî ve dünyevî ilimleri öğrenmişler mi? Bu eğitime nasıl başlamışlar peki? Öyle zannedildiği gibi zorla ve korkarak mı yoksa bütün mahallenin katıldığı, daha küçük çocukları da mektebe teşvik eden “Âmin Alayı” veya “Bed-i Besmele” denilen bir merasimle mi?

Ahmet Apaydın tarafından kaleme alınan bu ayki dosyamız, doğumundan mektep yıllarına, oynadığı oyuncaklardan okuduğu kitaplara ve en nihayetinde bir yetişkin olmasına kadar “Osmanlı çocuğu”nu ana hatlarıyla sizlere tanıtmayı hedefliyor. Doç. Dr. Selim Hilmi Özkan, Osmanlı’nın en hassas olduğu konulardan Ehl-i Sünnet itikadının nasıl korunduğuna dair misaller veriyor. İstanbul’un işgalinin 100. yılı dolayısıyla Tunahan Kanıcı, işgal İstanbul’undan insan manzaraları sunuyor. Ayrıca; Enver Paşa’nın, Beyazıt’a uçak inip inmeyeceğini sormasının arkasında yatan düşünceyi Emre Boyacı; Gebze Çoban Mustafa Paşa Külliyesi’ndeki kûfi besmelenin, Evliya Çelebi Seyahatnamesi’nin girişini de süslediğini Recep Kankal yazdılar.
Bilvesile, Mevlid Kandili’nizi tebrik eder, gelecek sayımızda da buluşmayı dileriz…