Toprağa gömülüp karanlığı yuva, Soğuğu gıda yapan tohum Sabırdan metanet, umuttan dirayetle Filizlenir ve güneşi kazanır. Haramzadelikle yağmaladığı her değer Kayıp hanesine yazılırken, Daha fazlası beklenir, Dünya kendisine lutfedilmiş, Mirasyedi insandan. Tohumdan bereketli erdemler barındırır Kalp denilen çekirdekte. Kendini inşa edecek olsa Ah o karanlığından bir çıkabilse Mamureye çevirecek bu viran dünyayı. Ancak daha meyilli duruyor Kendini çürüten bir mekanizmaya dönüşmeye, Sonra da tüm hayatı bozmak için Yine kendiyle yarışmaya. Ki göklerin bedelsiz yağdırdığı Yerdeki suyu kuruttu. Nefes alsın diye çalışıyordu, Yeşili ağacı kendinden soğuttu. İpekböceği gibi, Bir daha içine dön insan! Madenlerini bir daha keşfet. Sende simyacı hamuru var, Yine paslı demirlerinden elmas üret, Alem nefesini tutmuş haber bekliyor. Bulutların var, yağmur indiren Güneşlerin var can veren, besleyen. Değere dönüşmek için gerekiyorsa Ölecekse içinden bir şeyler, Sen öldür, yine göm kendi toprağına. Ve filizlerin semaya uzansın, Varlık bir kez daha umutlansın.
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
