Kuyu

Bir sevgili ile gizliden sürülen zevk dolu bir hayat. Onu bir günaha el sürdüğü için terk eden karısı ve kaybettiği sevgilisi… Ve nihayetinde bir kazada yitirilen bir bacak… Kahrolan koca bir hayat… psikiyatri kliniğinde aylarca yatıp düzelemeyen kahramanımız ruhunu dinginliğe kavuşturmak için köye doğru uzunca bir yolculuğa çıkar. Ona kapısını açan Nene ve hasta kızıyla artık günler eskisinden daha iyi geçmeye başlar. Büyük bir günahın bedelini öder gibi çekilen bu acıların sonunda Nene’nin kapısı çalar. Gelen O’dur. Bu güzel manzaranın arkasında doktorlar, polisler, sessizce dönen bir ilk yardım arabası ışığı yoksa eğer kapıdakiler tesadüflerin en güzeli, ihtimallerin en hası, kurtuluşun en süslüsüdür.

Bazı defa bir acı çeker ve ruhen yarım saat bile yaşayamazken tıbben ölmezsiniz, babası onu böyle bir çocukluğa terk etmişti ve çocuk işte, az yaralandı mı öldü demektir.

Aşk böyledir, küpesini çıkarmak için sizden yardım istese, bunun küpeyle pek alakası olmadığını düşünmek istersiniz.

Bazen demirden bir iradeyle hayatınızı değiştirecek önemli kararlar verirsiniz fakat böyle parıltılı bir kadının iştahla üstünüze gelişi bütün gayretinizi alıp götürür.

Mezarlıklara hep uzaktan bakmıştım ben. Çok uzaktan bakınca Bodrum’a benzetirdim, yakına gelince çok başka, ölüme benziyorlar. Ölümden önemli bir şey görmedim ben. Ondan daha ciddi bir şey duymadım.