"Eski bir şarkıyı fısıldıyor yeryüzü İkna olmadığımız sessizlikte Tepenin ardı kucaklıyor bizi Okşuyoruz uzayan gölgelerin yüzünü Selamlaşıyoruz varlığımıza açılan çiçekleri Derine çekiyor insanı oluşun dili Yolculuk yokluğa taşıyor bizi Biliyorduk aslında, çünkü biz yurtsuzduk Artık acı yer değiştirecek Yolların gölgeli yalnızlığına bırakarak Gideceğiz Ölümün değirmenlerini geride bırakarak Dağılmış hayatların yalnızlığını duyurmak için Adlandırmıyor artık hiç kimse Avluda kırılmış çan sesini Haritalar sığdırmaz bizi yıkılmış kente Kim söyleyecek toprağa son sözü Kimse yok bizden başka zeytin ağacını uyandıracak"
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
