Sel olan gözyaşlarım zarar vermesin diye fotoğrafı tam karşıma doğru tuttum. Kral ve kraliçem sanki karşımdaydı. Benim var olma sebebim, ‘Annem ve babam,’ prenseslerine sevgiyle bakıyordu. Biz Kayboluşların Prensesleriydik…
Gülmeyin…
“Söyle bakalım Prenses Zehra, bu gece hangi baloda yemek yiyeceğiz?” der ve arkasından da sinsice kıkırdardı.
Biz İki Küçük Kadın…
Her ne olursa olsun yaşıyorduk bize ayrılan sayfayı; bazen o sayfayı kendimiz yazıyor zannederek bazense kaderimiz yazdırıyor, diyerek. Yaşıyorduk, bazen bir başımıza bazense sevdiklerimizin koynunda yalnızlık yokmuşçasına.
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
