Renkayistan

Düşleri tekti Yolay’ın. Umudu tekti. Böyle düşünür, böyle dillendirirdi usundan geçenleri. Tek dostu annesi Umay’dı. Yüreğini paylaşan, fikirlerine ortak olup tartışan bir devdi o! Masalların zor yenilen kötü adamına inat yenilmez bir güçtü. İyi ki vardı. Annesiyle attığı her adımda biraz daha büyüyordu Yolay.

Ne o ne de annesi varsıl dünyanın bireyleri değillerdi.

Ancak, yürekleri de isimleri gibiydi. Ayistan’da yaşıyorlardı. Bu ülkede tüm isimler Ay’la başlardı: Aygül, Aycan, Ayten, Aygün, Aygüzel, Ayhan…

Annesi hep söylerdi;

“Ay’la başlayıp ardı sıra isim yüklenmişse, bir yerlerde umutsuzluk vardır. Oysa umudu esenleyenler bir gün ‘Ayay!’ diyecekler!”