Siddhartha

Babil’in Yorumu

Yola çıkmak, öteden beri davetkâr bir yana sahip. Yolcu olmak, kimliğin inşasında pay sahibi olan konfor alanından çıkmak, yeni olana açılmak, çileli olanı bile isteye seçmek demek bir bakıma. Bu sebeple kuvvetli bir metafor olarak sık sık kullanılıyor edebiyatta. Doğu felsefesinin, bilhassa Budizm’in albenisi karşısında büyülenen Herman Hesse de Siddhartha’da uzun bir yolculuğa çıkarıyor kahramanını. Hızını, işaret edilen hatalardan kaçınarak kurulmuş ikinci el bir hayat tecrübesinden ziyade, merakın cazibesine yenik düşülerek yapılan hatalardan doğan deneyimin kıymetli olduğu fikrinden alıyor Hesse. Anlamlı bir hayatın ancak düşe kalka yaşanabileceğine işaret ediyor, yolda olmanın önemine vurgu yaparak arayışın bitimsizliğine ikna ediyor okurunu. Siddharhta, dünya edebiyatının en görkemli yapıtlarından biri şüphesiz.

"Genel olarak herkesçe kabullenilmiş Buddha imgesini aşan bir Buddha yaratmak, daha önce eşine rastlanmamış, büyük bir başarıdır. Siddhartha, benim gözümde, Kutsal Kitap'tan kat kat üstün bir ilaçtır..." 20. yüzyılın en büyük romancılarından Henry Miller'a bu sözleri söyleten Siddhartha, 1946 Nobel Edebiyat Ödülü sahibi Alman yazar Hermann Hesse'nin başyapıtıdır.

1. Dünya Savaşı'nı izleyen yıllarda insanları yaşamlarını yeniden kurmaya çağıran, Doğu gizemciliğini yücelten Siddhartha, kuşaklar boyunca nerdeyse bir "kutsal kitap" gibi okunmuştur. Siddhartha'da Buddha'nın yaşamının ilk yıllarını şiirsel bir üslupla anlatan Hesse, insanın öz benliğini bularak uygarlığın yerleşik biçimlerinden kurtulmaya çalışmasını işler. "Bu kitapta," der, "tüm dinlerde, insanların benimsediği tüm inanış biçimlerinde ortak olan yanı, tüm ulusal ayrımları aşan, tüm ırkların, tüm bireylerin benimseyebileceği şeyi yakalamaya çalıştım."