Yalnızlar

Babil’in Yorumu

Ermeni edebiyatının önemli isimlerinden İstanbullu Zaven Biberyan’ın hak ettiği ilgiyi gördüğünü söyleyemeyiz. Asıl mesleği gazetecilik olan Biberyan, edebiyat dünyasına armağan ettiği sayıca az fakat nitelikleriyle etkileyici romanlarında hırslarıyla, kaygılarıyla, öfkeleriyle, aşklarıyla, kurnazlıklarıyla, telaşlarıyla birlikte “insan”ı anlattı. Yalnızlar da o romanlardan biri. 1950’ler İstanbul’unun Ermeni ve Türk ailelerini merkeze alan roman, kimliklere değil bireysel ve toplumsal ilişkilerin yarattığı, sonu hep yalnızlığa varan tahribata odaklanıyor. Son derece akıcı ve yalın bir dili olan Biberyan, bu yalınlığa karşın okunduktan sonra bile okurla birlikte yaşamaya devam eden Gülgün, Krikor, Madam Verjin, Kasap Ali, Erol, Pupul, Mübeccel gibi karakterler yaratmayı başarıyor. Devrin sosyal yaşamını da tüm canlılığıyla aktarmayı ihmal etmeyen Yalnızlar, dikkatlerden kaçmaması gereken güçlü bir roman.

Zaven Biberyan, Türkiye'nin yakın tarihine farklı bir açıdan baktığı Yanlızlar adlı bu romanında, siyasi iktidarın el değiştirmesiyle toplumun da hızlı bir dönüşüm geçirmeye başladığı 1950'li yılların başlarında, İstanbul'un Anadolu yakasında bir sayfiye yerinde, Erenköy'de, bir yaz hafta sonunda yaşananları anlatıyor. Yazar, bu iki günde yaşananlarla, toplumsal sınıfların ve beraberinde çeşitli statülerden bireylerin iç dünyalarının derin bir psikolojik tahliline girişirken, başta insanlar, sonra da Türk, Ermeni, Yahudi, Rum toplulukları arasında iletişimsizliği, ruhların derinliklerinde gizli şiddet eğilimlerini ve bunların sonucunda kişisel-toplumsal davranış kalıplarında oluşan tahribatın getirdiği yalnızlaşmayı konu ediniyor. Marjinalliğe zorlanmışların içeriden bakışına sahip, Ermenice 'Lıgırdadzı' kitabının Türkçe versiyonu olan Yalnızlar, toplumsal yalnızlığa itilenlerin öfkesiyle bireysel gerçekliklerin kesiştiği noktaya götürüyor bizleri.