Ahir Zaman

Kavgam, nefes almaya başladığım anda
Yazılmış alnıma
Kavgamla var olmuşum;
Kavgam benimle büyümüş, ben büyümüşüm kavgamla.
Kavgam omuzlarının üstü başsız, başının içi buhransız,
Buhranı hakikatsiz
Ve hakikati Allah’sız olan cümle mevcudatla,
Yokluğum onunla ihya, varlığım onunla imha olurken
Düşünülebilir mi onun adının geçmediği kavga?
Şu âlem ki hemhal olmuş kavganın
Cümlesiyle baştan ayağa.
Gökte uçan kuşun
Yerdegezen karıncanın
Suda yüzen balığın kalbine kazınmış o, ilahi nakışla!

“Kimi Filistin’de, kimi Suriye’de, kimi Doğu Türkistan’da, kimi Yemen’de, kimi Irak’ta, kimi de İstanbul’da yetim yurtlarında ve sokaklardaki çocuklar ağlıyorlar, dünyadaki tüm mazlum çocukların âhı arşa yükseliyordu. Ancak, rehavete dalmış insanlar bu ahı duymuyor ya da duymak istemiyorlardı. Onlar duyuncaya kadar da mazlum çocukların sessiz feryad-ı figanları devam edecekti.”

‘Mahzun Yürekler’ kurgu değil, hayattan alınmış parçalar. Zevkle okunuyor. Ailece hepimizin (çocuklar dâhil) elimize alınca bırakamadığımız bu kitabı, kadın-erkek herkese tavsiye ediyor, yazar Ayşegül Akdeniz’i kutluyorum. Üstelik ısrarla yeni eserler bekleyerek…

- Prof. Dr. Sefa Saygılı (Psikiyatrist-Yazar)

Toplumun dengesi, ailelerin iç huzuruna, aile fertlerinin birbirleriyle güzel iletişim içinde olmasına ve aile içi eğitime bağlıdır. Bir aileden mahrum olmanın acısını çekenleri anlamak, kişinin kendisini onların yerine koymasıyla mümkündür. Hepimiz acıyı hissetmekle kalmaz, sorumluluk duygusuyla zor durumda olanların yardımına koşarsak, toplumda sahipsiz kişi kalmaz. Ayşegül Akdeniz, güzel üslûbuyla kardeşlik duygularını harekete geçiriyor. Ailece zevkle okunacak bir eser…

- Farika Teymur Artır (Psikolog- Yazar)

İslam’ın bize emretmiş olduğu “sevgi” meziyetini hatırlayalım. Hatırlamakla da kalmayıp, o güzellikleri hayatımıza hakim kılalım. Yalan dünyanın “oyun ve eğlenceleri” içinde kaybolup gitmektense, özümüze, benliğimize dönelim.

İlkbahar mevsiminde kuşların cıvıltılarından duyduğumuz haz ve heyecanı, hayatımızın her safhasında yaşayalım.

Güller açsın yüreklerimizde. Gül koksun sinelerimiz…

O gül kokusu, kaplasın bütün dünyayı ve kaiinatı. Gerçek mutluluğu bulalım hep birlikte.

Tebessüm edelim bütün insanlığa. O tebessüm eden yüzler kaplasın bütün kâinatı.

Bir tebessüm edelim, şeytanın bütün adımlarını ve desiselerini bozalım. Bir tebessüm edelim ki, bütün insanlık bizden emin olsun.

Bir tebessüm edelim ki, bütün insanlık selamet bulsun.

Bir tebessüm edelim ki kainat huzur bulsun.

Nefis terbiyesi, Kur'an-ı Kerim'de ve Peygamber Efendimiz’in (sav) tatbikinde emrolunmuştur.
Nefis terbiyesi; insanı, kötü sıfatlardan arındırma, gideceği yere uygun hâle getirme, “Bana dön!” dendiğinde oraya götürülebilecek bir halde olması için çabalamaktır.

“Nefsini tertemiz yapıp arındıran, felah bulmuş, kurtulmuştur. Onu kirletip örten kişi ise ziyana uğramıştır.” (Şems 9-10)

“Kim inanır, nefsini ıslah ederse, onlara hiç korku yoktur ve onlar mahzun da olmayacaklardır.” (En'am 48)

“O gün her nefis iyilik ve kötülük olarak ne işlemişse önünde hazır bulur.” (Ali İmran 30)
Allah; kötülüğü emreden ve isteyen nefse “nefs-i emmare” (Yusuf 53) adını verirken, kendi kusurlarını görüp pişman olan ve kendisini kınayarak tövbe eden nefse de “nefs-i levvame” (Kıyame 2) der. Allah'ın emirlerine uyup haramlardan kaçan ve salih amellerle iyiye yönelen nefse de “nefs-i mutmainne” (Fecr 27) adını verir. Her üçü de nefistir ve nefsi terbiye etmekle hatalarını gösterip iyiye yönlendirdiğiniz zaman nefis, Allah'ın kendisinden razı olduğu ve: “Cennetime gir!” (Fecr 27-30) hitabına mazhar olan nefs-i mutmainne haline gelir.

Elinizde tuttuğunuz eser, “NEFS” hakkında size, gitmeniz gereken doğru yolda rehber olacaktır...

Biz rahat yaşayalım diye canlarını, bedenlerini bedel olarak ödedi onlar… Kimisi zalim bir dağ başında çarpışarak şehit düştü. Kimisi hain bir kurşunla hayattan koptu. Kimisi düz bir asfalt yolda kahpece kurşunlanarak sakat kaldı. Korku dağları onları sürekli kayalara çarparak canlarını acıtsa da, bu korkularına canları pahasına yenik düşmediler… Ölümün kaçınılmaz olduğu çatışmalara ölümüne koştular. Vatan için; gözlerini, bacaklarını ve kollarını verdiler.

Bedenlerine, bir ömür boyu iyileşmeyecek yaraları acı hatıralarıyla birlikte kazındı. Ve onlardan sağ kalan gazilerimiz aynı cümleleri tekrar tekrar haykırdılar: “Bir bedel ödenecekse bu vatan için, öderiz kanımızın son damlasına kadar! Ya şehit oluruz ya da gazi! Tıpkı atalarımız gibi, tıpkı dedelerimiz gibi, adam gibi, erkekçe, yiğitçe, mertçe!” Hepsinin acılarla yoğrulmuş birer hikâyeleri mutlaka vardır. Onları dinlendikçe hayretler içerisinde kalacak, ürperecek ve bu vatan için nelerini bedel olarak ödediklerini ibretle okuyacaksınız.

Allah (cc), insanı bu dünyada imtihana tabi tutar. Hastalık ve musîbetler ise, bu imtihanın gereğidir… “Hastalık neden bana isabet etti?” sorusunu hemen hemen kendisine hastalık yahut başka bir bela isabet eden herkes sorabilmektedir. “Neden ben?” sorusunu ise hasta olmayanlar da sorabilmekte ve Allah’ın varlığı ile ilgili tartışmalara konu olduğu için felsefi bir yönü bulunmaktadır.

Siz de başınıza gelen hastalık ve musîbetler için bu soruları soruyorsanız; elinizdeki bu eser, bela ve musîbetlerin başa geliş sebeplerine, Kur’an ayetleri, hadisler ve hadislerin din âlimleri tarafından yorumları ışığında cevaplar sunuyor.

Hastalıklar ve kazalar, müminlerin sabırlarını ve ahlaklarının güzelliğini gösterebilecekleri ve Allah’a yakınlaşmak için kullanacakları çok önemli fırsatlardır… “Allah dilerse insan hiçbir zaman hasta olmaz, ağrı duymaz veya acı çekmezdi. Ama eğer insan böyle bir zorlukla karşılaşırsa da bilmelidir ki bu zorluğu yaşamasının, hem dünyanın geçiciliğini hem de Allah’ın sonsuz gücünü anlayabilmesi açısından pek çok hikmeti vardır. Unutulmamalıdır ki bu gerçeği kalben kavrayabilmek ve asıl olarak böyle bir olayla karşılaştığında güzel ahlak ve sabır gösterebilmek çok önemlidir.”

 - İlahiyatçı Uzm. Psikolog Mehmet Küçük

Yaşamak neden bu kadar zor gelir? Üzülür, neden heder edersin kendini? Zor ise yaşantın, kazancın büyük olduğu içindir. Kaldırabildiğin içindir sana yüklenen yük. En büyük hazine en zor yoldadır.

Asla umutsuzluğa düşme, asla!

Umutsuzluk, şeytanın yolunu kesmesidir.

“Allah büyüktür!” de sadece. Sanma seni görmediğini.

Yolda yokuş, bahardan sonra kış varsa imtihan vardır. Öfkeyle sükûnet, kötülükle iyilik varsa tercih vardır. Kazancın tercihinledir. Kazanmak kadar kaybetmek de senin içindir.

Kötüye rağbetin, şeytanın davetidir. Tercihindir seni doğruya götüren.

Aldatırsın. Merhametsiz, bencil olursun. Ellerini kaldırıp “Ya Rabbi!” dediğinde O, “Buyur kulum!” der O. Bu hâlinle kimse seni koymaz yanına. Yanındakiler koyar kapıya. Ama O çevirmez, kapamaz kapıyı. Girmek istersin “Buyur!” der.

Üzülme, o affeder.

Göz yaşartan mükemmel bir roman, huzur veren sıcacık paylaşımlar…

“Ben, acılara tutunarak gülmeyi ‘Allah’ diyen bir kızdan öğrendim.”

-Prof. Dr. Marco Anevay-

Bunca uzun yollar yürüdün, nasır tuttu ayakların…

Yürüyeceklerini de hesaba katacak olursan, daha çok yıpranacak uzuvların.

Ağaracak, dökülecek saçların, yüzündeki çizgiler ele verecek nice uzun yolların yolcusu olduğunu ve titrek bedenin gibi sesinin de titremeye başladığını fark ettiğinde, yolun sonuna gelmiş olduğunu duyumsayacaksın.

Hakikat şu ki ne yol yürümüş ne de yolda çürümüş olmaktır mühim olan…

Mesele, hangi yolların yolcusu olduğundur. Farz olan yol dururken farz ettiğin yolda yürümek uğruna eskittiğin ceset ve ruh, yürüdüğün yolun hak olduğunun delili değildir. Niceleri vardır ki devirlerden geçmiş, gönülleri fethetmiş, diyarları gezmiş olmasına karşın onları dipdiri ve genç görürüsün.

Onları böylesine canlı ve taze tutan, mücadele ruhu ve yürek pusulalarının şaşmaz ibresinin gösterdiği hedefin yolcuları olmalarıdır.

Zamana meydan okumanın, asra galip gelmenin sırrı; şaşmayan, sapmayan bir hakikat pusulasının sahibi olmakta gizlidir.

Sen hele bir pusulanı gözetle ey yolcu!

Medine’nin, Mekke’nin ruhu,

Kudüs’ün onuru, Şam’ın, Endülüs’ün, Bağdat’ın şuuru karışacak kanına ki; şehit olsan da akacak bu kan bir damardan bin damara…

Yürü ki ayaklarınla birlikte topraklar, taşlar, asır ve insan şahitlik edecektir hak bir yol tuttuğuna…

Yürü kardeşim,

Yüreğin olsun pusula!

Yol ol, menzil ol.

Ve Yola Çık, Yoldan Çıkma…

Bugüne kadar kader üzerine birçok kitap yazıldı. Fakat bu eser; Kur’an’daki kader kavramının insan psikolojisi ile bağlantısı üzerine yazılan ilk eser...

Doğru bir kader algısından Manevi Rehberlik alanında nasıl yararlanılır?

Akademik düzeyde ele alınan ve yoğun bir ilmi çalışmanın sonucu ortaya çıkan bu kitap, kafanızdaki birçok soruya cevap verecek.

Kur'an merkezli bir kader anlayışının kişinin kendini gerçekleştirmedeki faydasını göreceksiniz.

Diğer yandan bu çalışma; size Kur'an-ı Kerim'e dayanmayan çarpık bir kader anlayışının, kişiye ve topluma zararlarını gösterecek.

“Acizâneme Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî derler.

Ulu babamın hicreti ile Asya’nın koynundan Anadolu’ya bir sevgi ve ilim katarı ile geldim. Ulu babam Hakk sevgiliye göçünce, onun can dostu ve gönül vârisi Seyyîd Muhakkik-i Burhâneddîn Tirmizî’nin lalalığında gençliğime eriştim. Bu yüce mürebbî de Hakk Çalab’a vuslat edince, şaşkın ve çâresiz bir şekilde figan ederken, hüzünlü ağlayışlarım göklere duâ misali erişmiş olacak ki, Hakk Teâla acizâneme Ulu Şems-i Tebrizî’yi sohbet ve yol arkadaşı olarak gönderdi.
Tebrizli Şems ânsızın cânıma varıp, acizânemi aşk yoluna çekerek aşk odunda yaktı da yaktı… Böylece tüm varlığımı toprağımdan ve cürufumdan ayırarak zâtımı som bir altın eyledi. Ne mutlu ki, acizânem böylece Tebrizli Şems’in mücevheri oldum da, onun keremli ilmi ve nâfiz terbiyesiyle cümle gönüllerin aşk burcuna bir zümrüd ü anka gibi kondum.

Birgün vakt erişip Tebrizli Şems’le ayrılmadan önce, o Ulu Çalab acizâneme vasiyet etti ki; “İki gözümün nûru sevgili oğlum. Soylusun. Sözlüsün. Kelâmlısın. Bizde olmayan kelâm kudreti senin dilinde ve gönlündedir. Bana sadece bir insanı, yani seni tutuşturmak vasiyet edildi.

Benim sana vasiyetim ise tüm insanların gönül çerağını kandil kandil yakıp tutuşturmandır. Artık bizden sonra, insanı insana yazasın! İnsanı insana anlatasın! Sohbetin insan, hikâyatın insan, murâdın insan, tilmizin insan, remzin insan, rengin insan ve dahi dengin insan olsun.

Buyruğumuzdur!”

İşte cânım evlâdım. Elindeki bu kitap, bu vasiyet üzerine sana yazıldı. Senden niyazım, ‘İkrâ’ misâli, ‘Oku!’dur…

Dilerim okudukça sen de Tebrizli Şems’ini bulur ve aşktan yana olan nasibi alırsın.

Şimdi var oku!”

Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî

Peygamberimiz (s.a.v.)’in miladi 632 yılında, ilk ve aynı zamanda da son olarak yaptığı Hac ibadetinde, Arafat’ta 120.000 insana seslendiği hutbenin adıdır Veda Hutbesi.

İnsanlığa, son din İslam’ın sunmuş olduğu sevgi ve muhabbetin duyurusudur Veda hutbesi.
Cahiliye adetleriyle kararan kalplerin cilalanmasıdır Veda Hutbesi.
İnsanlığın medeni bir çizgide yaşama prensiplerinin bütün dünyaya duyurulmasıdır Veda Hutbesi.
İnsanlığın “Cehalet ve bilgisizlik denizinde” yüzdüğü bir dönemde, “insanı hayatın merkezine alan” sosyal bir sistemin kâinata duyurulmasıdır Veda Hutbesi.

İçerdiği meziyetler açısından, Müslim-gayri Müslim, kadın-erkek farkı gözetmeksizin, insanların mutsuzluğunun önündeki engellerin kaldırılmasıdır Veda Hutbesi.
İnsanların renk, dil, din ve memleket farkı gözetmeksizin mutlu ve huzurlu yaşayabilmelerinin kriterlerini ortaya koyan bir metindir Veda Hutbesi.
Aynı zamanda insan hak ve hürriyetlerinin güvence altına alındığı, insanların kolektif bir şekilde mutlu ve huzurlu olmalarının yolunu açan bir deklarasyondur Veda Hutbesi.

Bu dünyadaki bulunuş sebebimiz ne?

Neden bitki ya da hayvan değiliz de insan suretinde gönderildik?

Ve o insan suretinden, “insan” sıfatına geçebilmek için ne yapmalıyız?

Allah’ın insana yüklediği görev ne yeryüzünde?

İnsan olmak demek, Allah’ın yeryüzünde halifesi olmak demekse, o yeryüzünün halifesi olabilmek için içimizde bulunan, onun ruhundan üflediği ruhumuzu tanımamız gerek.
İnsanı, diğer yaratılmış tüm varlıklardan ayıran ve ona özellik katan aşktır. Hepimiz içimizde bir “canpâre aşk” taşıyoruz.

O canpâre aşk, bizim Yaradan’a duyduğumuz aşktır.

Onu hissetmektir, baktığın her şeyde onun yaratma sanatını görmektir.

Aynaya baktığında gözünü, kaşını, yüzünü değil, Allah’ı görmektir.

Ve yeryüzüne sınırsız bir aynadan bakmak; dağda, tepede, bayırda, çimende, ağaçta, çiçekte, kuşta kısacası var olan her şeyde onun muazzam yaratma sanatını görmek, bilmek ve bu yaratma sanatına hayran olmaktır.

Şu üç günlük dünya deyip de ettiğimiz tüm kavgaları, gürültüleri, patırtıları, kopardığımız tüm yaygaraları bir kenara bırakabilsek, ılık ılık gönüllere esebilsek.

Geçtiğimiz her yere, Allah’ın içimize koyduğu aşkın kokusunu götürebilsek.

Yolumuz aşk, kıblemiz aşk, secdemiz aşk için aşkla olsa.

Aşkı hissedemeyip;

Kalbini kin, nefret, kavgayla dolduranlara da aşk olsun…

Tebessüm et…

Bugün kendine bir iyilik yap ve gönül haznene bir tebessüm daha hediye et.
Peygamber Efendimiz Hz Muhammed (s.a.v.) buyuruyor ki: “İnsanlara tebessüm etmeniz de bir sadakadır.”

Verecek bir şeyin yok ise bir tebessüm et çevrendeki insanlara.

Tebessüm et ki, gönlün huzura ersin…

Allah’ı (c.c) daima an ki mutluluğun, huzurun ve sevincin daim olsun.

Bu kitabı okuduktan sonra bazı şeylerin farkına varıp hayatınızı ve kendinizi sorgulayarak yaşayacağınızı umut ediyorum.

Bütün genişliğine rağmen dünya insana dar geldiği zaman onun dayandığı en büyük sığınak dindir. İnsanların duygusal hassasiyetinin zirveye ulaştığı, manevi olarak en çok umut beklediği zamanlarda bu ihtiyacını karşılayamamaları, onlar için büyük bir eksikliktir.

Özellikle hastalık, yaşlılık ve diğer musîbet zamanlarında inanmış oldukları dinin, onlar için ne tür mükâfatlar müjdelediğini bilmeleri büyük teselli kaynağıdır.

Bu sebeple tarih boyunca insanlar manevi rehberliğe her dönemde müracaat etmişler farklı şekil ve formlarda bu ihtiyaçlarını tatmin etmişlerdir. Son yüzyılda insanların bu ihtiyaçları resmî olarak da karşılanmaya başlamış huzurevlerinde, yetimhanelerde, hapishanelerde ve hastanelerde maddi bakım ile birlikte, manevi rehberlik (spritüal care / seelsorge) uygulamaları da başlamıştır.

Vurgusu genellikle maneviyat olan dinlerin manevi rehber konusuna yaklaşımı önemli bir araştırma olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu bağlamda son dinin peygamberi Hz. Muhammed’in (sav) manevi rehbere muhtaç kesime karşı yaklaşımı ve onlara ne tür manevi destekler verdiği önem arz etmektedir.

Manevi desteğe sadece hastalar değil, sıhhatliler de sadece fakirler değil, zenginler de sadece yetimler değil, anne-babaya sahip çocuklar da sadece yaşlılar değil, gençler de muhtaçtır. Sadece sokak çocukları değil, evde internete bağımlı çocuklar da sadece boşanmış aileler değil, boşanmamış aileler de, sadece hapishanedekiler değil, dışardakiler de sadece işçiler değil, patronlar da sadece cahiller değil, âlimler de muhtaçtır. Hasılı toplumun her kesimi aslında manevi desteğe muhtaçtır.

Yalnız mısın? ALLAH YETER.
Derdin mi var? ALLAH YETER.
Çıkmazda mısın? ALLAH YETER.
Dost istersen ALLAH YETER.
Seni seven ALLAH YETER.

Allah dostsa her şey dosttur. O dost değilse ne anlamı kalır dostların, dostlukların?

“Allah bize yeter. O ne güzel vekildir.”

- Al-i İmran-173

Çanakkale, bir savaştan çok binlerin aşkı, şahâdet şerbeti içme arzusunda olan yiğitlerin asıl yurduydu. Ay yıldızlı bayrağa kefen diye sarılmış binler,  Peygamberinin (s.a.v) davasına sevdalanmış yiğit dedeler: Sizler o gün, analarımızın, bacılarımızın ve İslam coğrafyasındaki bütün Müslümanların namusu için, çileler içerisinde olmanıza rağmen şükrün selametiyle şahâdete yürüdünüz.

Savaşın başlayıp yayıldığı gün, düşman çizmelerinin Müslüman beldelere girmesine engel olup analarımızın namusunu canınız pahasına koruyup bugün bizlerin huzura kavuşmasına vesile oldunuz.

On beş yaşındaki delikanlıyı giydirip kınalayan, karnı burnunda çocuğunu yetim koyan, ey Anadolu’nun yiğit kadınları! Sizlere teşekkür ediyor, torunlarınızın da sizlerin yolundan ayrılmayacağının sözünü veriyoruz…