Carpe Diem Kitapları - Dergiler

Haydi, çevir gözünü! En ufak bir kusur görüyor musun?

Gizli bir defter var. Sırlı bir kalem var. Her şey için bir yazgı var, adı kader, biliyor musun?

Mevsimler gelip geçiyor. Kuşlar konup göçüyor. Çiçekler var, kapanıyor açıyor. Kelebek diye bir şey var mesela bu dünyada, inanabiliyor musun, uçuyor...

Kalbinin kulağıyla dinlemeyi bilenler için her varlık kendi diliyle konuşuyor. Sen de seslerini duyuyor musun?

Şimdi mevsim yaz. Haydi, dur düşün biraz. Bu yapraklar sarıydı, bu çiçekler ölüydü, bu ağaçlar kuruydu... O zaman nasıl yeşerdi çimler, ağaçlara nasıl takıldı kiraz?

Sormak... Düşünmek... Kâinatı yeniden keşfetmek... İnsan olmanın kesinlikle anlatılmaz bir tadı var. Sen de hissediyor musun?

Bir de denizler mesela... Mavi bir şiir gibi. Mercanla kaplı mısraları, kelimeleri balıklar...

Hayatı böyle okusan mesela... Sadece kâğıtlara yazılmaz ki kitaplar...

Yaza ve yazmaya… Kışın koşuşturmacası bitti. Baharın heyecanı dindi. Şimdi yazın sakinliğinde okuma, düşünme, dinleme, dinlenme vakti… Bir gölgeye çekilip yazma vakti. Telaşsız, kıymeti bilinerek yaşanmış zaman bereketlenir. Yaz, bakarsın sene olur…

Kalabalık dağılır. Elinde bir kalem kalır. Yalnızlıkta bir nur bulur, üstüne samimiyet katarsın. Geceler kısa, günler uzun, sen yazdıkça yazarsın. Yaz, bakarsın kitap olur…

Merhaba! Yaza ve yazmaya… İkisi birleşiverir. İçin birden yeşillenir. Yaz… Bakarsın her şey çok güzel olur…

Adı Yok

Kar taneleri nasıl kimseye dokunmadan gökyüzünden süzülüp bir yere varıyorsa, ben de içimdeki kelimelerle öyle süzülüp tam kalbinin üzerine yağıyorum. 

Bu mevsim içimdeki çocuk tutturdu dışarı çıkacağım diye! Kalbimin sahillerinde kumdan kaleler yapacakmış. Dalgalar çocuk yanımı gelip yıkmadan ve güz bitmeden oku beni, olur mu?

Göreceksin, senin içindeki çocukla da iyi anlaşacaklar ve hatta adı olmayan bir dostluğa adım atacaklar.

Liseli, üniversiteli gençlerin toplantılarıyla hayat bulan bir “gençlik edebiyat” dergisi Adı Yok.

Uzak yakın demeden herkese kucak açan, gençliğin getirdiği heyecanı edebiyata katan bir dergi.

81. mevsimde de yine onlardan aldığı heyecanla devam ediyor yoluna.

Adı yok, büyümekti benim için.

On dördümde sayfalarını ilk açışımdı; düşünce kaldıracağına inandığım bir eldi. On altımda, sıkışık kaldırımlar arasında açan narin bir çiçek. On sekizimde uçmak, özgür bir kuş gibi özgürlüğe. 

Şimdi ise, tüm sancıların sonunda bir kutlama.

Büyümekti adı yok benim için, zamanın içinde usulca süzülen bir mevsim yaprağı bir de.

Adı Yok bu mevsim daha “bizden”, daha kıpır kıpır ve daha canlı. Sayfalarında alışkın olduğumuz yazarlar, amatör kalemler, edebiyata dair her şey var. Renkli sayfaları ve tasarımlarıyla daha da büyüyor. Bir  kardelen gibi karların altından başımızı çıkarıp hayata rengimizi katıyoruz bu mevsim. Kışın soğuğunu edebiyatımızın renkleriyle buluşturuyoruz.  Değişiyor ve değiştikçe de gelişiyoruz.

Adım, sanım yok. Ne demek istersen öyle seslen bana... Mevsimle birlikte, doğuşumu kutlarken şu fani hayatta ebedî olmanın mutluluğunu yaşıyorum. Yıllar öncenin genci, bugünün yetişkini ilk günkü heyecanla bekliyor beni. Nesilden nesile devam eden bir serüvene dönüştüm. Adım, sanım yok. Ne demek istersen öyle seslen bana... Tutku de, gençliğim de, edebiyatım de, içimdekiler, ruhumdakiler de...

Yıllar geçse de hiç yaşlanmıyorum. Her mevsim biraz daha gençleşiyorum.

Biraz daha gülümseyerek bakıyorum hayata. Çevremdeki yüzler değişse de duyduğumuz heyecan, hissettiğimiz samimiyet hiç değişmiyor. Biliyorum.

Dönüp ardıma baktığımda; geçip giden yılların yorgunluğunu, kırgınlıkları değil de dolu dolu yaşanmış tam 72 mevsimin varlığını hissediyorum.