Hasrem Yayınları

Sabahattin Ali öyküleri içinde bir devrim açan Yeni Dünya: 1936-42 yıllarında dergilerde yayımlanan öykülerin derlenerek oluştuğu kitabıdır. Sabahattin Ali'nin ustalık ürünüdür. Dış dünyaya ait gözlemler, iç dünyaya ait hissiyatlarla harmanlanınca, kahramanları çok başarılı bir şekilde satırlara oturtur ve ortaya derinlikli öyküler çıkar. *** Dünyada kendisi için hiçbir şeyi olmayan bir insanın bile başkalarına yardım edecek bir şeyi vardır... Hiç olmazsa bir tek sözü... *** Bu kadın kapıya bir şey söylemek umuduyla gelmişti. Müthiş ayazda… belki de saatlerce beklemişti. İki gün evvel çamaşırımı yıkadığı halde, bana çamaşırım olup olmadığını sordu... Maksadı meydandaydı. Kadını böyle açıkça dilenecek hale getirdiğim halde, aptal gibi hiçbir şey anlayamamıştım. Daha doğrusu kafamı bir şeyleri anlamaktan menetmiştim. Rahatımın kaçacağından korkarak bir sersemlik zırhının içine saklanmıştım. Artık kendi kendimden utanıyordum.

Onun satırlarına âşık olacaksınız, görmeden sevecek, olmayan varlığını yanı başınızda hissedeceksiniz. Ruhu, cümleleri, tasvirleri öyle güzel ki. Her hikayesinde, başka acısının üstüne çiçek ekmiş bir adam… Her konusu yarım kalmış bir ukdenin peşinden koşan dimağın yorgunluğunu taşıyor. Sade, gündelik, zamanın efendiliğini ve hanımefendiliğini kaybetmemiş anlatımı, büyüleyici bir dili var. Her bir hikâye hayatın içinden. Toplumsal sorunlara, insanlığın zaafına, hayatın gidişatına ironik bir bakış açmış. Ayrıca Sırça Köşk hikâyesi, zamanında erkân-ı devleti tarafından yasaklanan bir öyküdür. (Devlete bir başkaldırı olarak görüldü.)

Olur, bazen olur... İnsan dedikleri mahlûkun, içinde neler kaynaştığını biliyor muyuz? Öyle anlar olur ki, en ummadığımız adam en beklemediğimiz şeyleri yapabilir.

İnsanın içini bir dert kemirmeyince yüzü böyle solar, gözleri böyle dalar mı?

“Menfaatini düşünmeyen bir insan olur mu? Eline fırsat geçirdiği an çalmayan bir kişi göstersene bana! Ha? Bir kişi!

Satranç, Stefan Zweig’in son kitabı olma özelliğini taşıyor. Bu kitabı tamamladıktan kısa bir süre sonra Stefan Zweig, eşi ile birlikte ölümü seçerek, savaşın en acı temsilcileri olarak tarihe isimlerini üzücü bir nakarat olarak yazdırdı. Onca ülkeye kaçmasına rağmen, kendi korkularından kaçamadı. New York’tan, Buenos Aires’e gitmekte olan bir gemi sizi alıp götürüyor geçmişin tozlu sayfalarına. Büyük bir gemi düşünün, sporcusu, işadamı, doktoru, ünlüsü, sosyetesi, gazetecisi vs. Ayrıca o zamanın satranç şampiyonu olmuş kibirli Mikro Czentovic ve tecrit edilmiş bir avukatında bu gemi de... Aslında genel olarak onların acıklı hikâyesini konu alıyor kitap. Küçük bir çocukken yetim kalan Czentovic’i bir papaz yanına alarak bakımını üstlenmiştir. Fakat yaşıtlarından farklı olan Czentovic hem öğrenme hem de iletişim güçlüğü çekmektedir. Her şeyden soyutlanan çocuğun tek bir şeye gizli ilgisi vardır! Bir avukatken hiyerarşi olan ve zulme başkaldıran B’nin yaşadıkları beni derinden sorgulattı. Stefan Zweig ‘Satranç’ta bana hiçliği düşündürdü. Aslında o kadarla kalmadı, hiçliğin ne denli yıkıcı, ne denli insanı kendine döndürücü olduğunu kanıtladı.

Türk edebiyatının en güzel, en hüzünlü aşk romanlarının en çok konuşulan ismidir Kürk Mantolu Madonna.

Bir solukta okunabilecek Sabahattin Ali’nin bu hikâyesinde, herkesin kendisinden bir parça bulabileceği cümleler ve hisler mevcuttur. Bir tarafta gerçek duyguların en zirvesini yaşayan insanlar, diğer tarafta ise yozlaşmış ve başkalarının sırtından geçinmeyi alışkanlık haline getirmiş kötü bir toplum... İmkânsız bir aşk hikâyesinin içinde yaşayan Raif Efendi ile Maria Puder’in tutku dolu hikâyesi, hayatının en güzel zamanlarının sevgi olduğunu gösteren örneğidir. Sabahattin Ali’nin hayat hikâyesini ve kitap arasında her ne kadar derin farklılıklar olsa da, yazarın her satırda kendi geçmişinden esinlendiğini ve hissiyatını satırlara sürdüğünü söylemek mümkündür. Bu yüzden belki de en sevilen hikâyesi bu kitap olmuştur. 

Bu kitap da bizdendi çünkü kendi hayatımıza bakınca benzerlikler görmemizin nedeni, aynı duygularda iç geçirmemizdendi. Şu hayatta, hangimiz kandırılmadık, acıtılmadık, yalnız kalmadık, sömürülmedik, mutlu veya âşık olmadık ve hangimiz soluksuz kalacak kadar kederliyken bile yaşamak için çaba harcamadık ki...

Türk Edebiyatının en çok okunan yazarı Sabahattin Ali ömrü yettiğince yazdığı eserleriyle, gerek yaşamı, gerek yapıtları, gerekse ölümü ile Türkçe yazarlığın simge isimlerinden birisi haline gelmiştir.

Kuyucaklı Yusuf romanı ile bir devri kapatıp, yeni bir romancılığın ilk örneğini açan Sabahattin Ali, zamanının en iflah olmaz muhaliflerinden biri haline gelmiştir. Özellikle Rıfat Ilgaz ve Aziz Nesin ile birlikte çıkardıkları Marko Paşa dergisindeki yazıları sebebiyle, yılları mahkemelerde geçmiş, kısa yaşamı boyunca üç kez mahpus edilmiştir ve ondan daha çok eser okuyacağımız zamanlarda ise, “faili meçhul” bir cinayete kurban gidip, henüz kırk bir yaşında iken kalleşçe öldürülmüştür.

Yalnız, gökyüzündeki yıldızlardan çayın dibindeki çakıllara, doğu tarafından kopup gelen bulutlardan batı tarafındaki denize kadar uzanan ve yayılan bu kocaman gecenin içinde, yapayalnızdı. Düşüncelerini hangi istikamete koşturursa koştursun, karşısına kimse çıkmıyordu. Şu anda, bu koskoca dünya üzerinde kendisini düşünen bir tek kişinin bile mevcut olmadığına o kadar emindi ki, acı bir kabadayılıkla kendisi de hiç kimseyi düşünülmeye layık bulmuyor; fakat bundan, sebebini anlayamadığı bir üzüntü duyuyordu. Acaba onu sahiden hiç düşünen yok muydu ve o hiç kimseyi düşünmemekte, kendini yalnız bulmakta bu kadar haklı mıydı?

Sabahattin Ali’nin iç seslerimizi dışa vurduğu bu başyapıt, toplumsal düşünce yapısını açık açık ortalığa saçmıştır. Üstelik her satırından nezaket ve düşünce akan adam, kadın ruhundan çok iyi anlayan kusursuz bir yazardır. Macide’nin kadın olarak neler hissettiğini ve neler düşündüğünü okuyucuya öyle bir aksetmiştir ki, her satırda kendini karakter sanmayan insan zannedersem yoktur. Sadece kadın ruhunu değil… kadınerkek ilişkilerinin en büyük sorunu olan iletişimsizliğin sonuçlarını en keskin anlatımla bize sunarken, Ömer’in çevresindeki entelektüel olma çabasında kendini kaybetmiş ve bunun gücünü kullanarak bir yere gelmiş arkadaşlarının, her an birbirlerinin kuyusunu kazmaya meyilli yapılarını da pek güzel dile getirmiştir.

İlk andan itibaren tamamıyla başka dünyaların insanları olduğumuzu anladığım halde beni burada tutan ve seni gördüğüm zaman içimi sevinçle dolduran neydi? Acaba şu senin her zaman bahsettiğin ve her hareketinin kabahatini kendisine yüklediğin şeytan mı? Son günlerde bende bundan korkmaya başladım. Şimdiye kadar daima düşünüp doğru bulduğum şeyleri yapmaya alışmıştım … Bu sefer hiçbir doğru ve akıllıca tarafını bulamadığım bu hayata beni bağlayan kuvvetin, içimde saklı bir şeytan olması sahiden mümkündü. Bu ihtimal beni adamakıllı telaşa düşürdü.

Nihayet günün birinde ikisi de bunun böyle sürüp gidemeyeceğini anladılar. İkisi de birbirlerine açılmaya sonunda karar verdiler. Sabahın seherinde karşı karşıya gelince, dişi söylemek istediği şeyleri gözleriyle anlatmak istedi. Tam bu esnada, üzerinde oturdukları söğütten sarı bir yaprak düştü, iki tarafa sallanarak aralarından geçti ve dişinin en manalı baktığı zamanda gözlerinin önünü kapattı. Erkek bu bakışı göremedi. Fakat her ikisi de sarı yaprağı gördüler. Erkek ağzını açtı, “Senden hiç ayrılmak istemiyorum…” demişti ki, buvvv diye soğuk bir rüzgar esti… Dişi, erkeğin sözlerini işitemedi. Fakat her ikisi soğuk rüzgârın sesini duydular. Birbirlerinin gözlerine baktılar; artık yuva kurma zamanının geçtiğini, sonbaharın geldiğini ve ayrılacaklarını anladılar. İkisi de içini çekti. Tepelerinden birçok kırlangıçlar geçti; sıcak yerlere dönüyorlardı. Ayrıldılar… Ve bir daha birbirlerini görmediler. Fakat ikisi de küçük derenin kenarındaki o söğüdü ve orada geçirdikleri güzel ilkbaharı ve yazı unutamadılar. Ve ikisi de, böyle bir yaz geçirmemiş olan diğer kırlangıçlara tepeden baktılar… (Çünkü azlıkta kalanlar çok olanlara nedense tepeden bakarlar.) *** Öyle adamlar vardır ki; haysiyet, şeref gibi kayıtlara aşina olmadıkları halde, gurur ve kibir, dokunulur, acizlikleri yüzlerine çarpılırsa, kendilerini kaybedecek kadar hiddetlenirler.

"Sana, beni asla tanımamış olan sana." Daha başlamadan okumaya, bu cümlede tüm kitabın özetini bulacaksınız aslında.

Bir kadın… Aşkı iliklerine kadar hisseden ve tüm olumsuzluğa rağmen asla vazgeçmeyen, umutlarını hiç yitirmeyen, bilinmeyen, tanınmayan ve hiçbir şartta hatırlanamayan, her doğum gününde beyaz güller yollayan masum bir kadın… Bir adam… Duyarsız, yakışıklı, zengin, yardımsever ancak onun gözünün içine bakan kadını bir kez olsun tanımayan ve yabancıdan öte görmeyen, yaşanan tutkuyu bir türlü hatırlamayı beceremeyen ve umursamayan çapkın bir adam...

Her satırda, bilinmezliğin karşı konulmaz cazibesi etrafımızı kuşatırken, hüzün ve umutsuzluk da bir yandan yakamızı bırakmayacak ve işin en kötü yanı, satır satır içtiğimiz hüzün çekici gelecek…

Hiçlik nöbetlerine tutunmuş yaşamlar ve kaçınılmaz sona doğru giden hızlı bir koşu… Ölüm. Başarılı psikolojik tahlilleriyle, klasik edebiyatın arasına adını altın varaklarla yazan Stefan Zweig'ın melankoliyle özdeşleşmiş hikâyelerinden biri olan Amok Koşucusu, yine insanoğluna umutsuzluk, kaybolmuşluk, aldatılmışlık ve değersizlik gibi hislerin dahi mücadeleyle geldiğini gösteren, yedi insana ait yedi ayrı intiharı özetleyen olağandışı eseri… *** Sonuçsuz, anlamsız ve ölüme odaklı bir çılgınlık evresi yaşayan Stefan Zweig, ilk eşiyle intiharın sınırında gezmiş ancak ikinci eşiyle amacına ulaşarak geride derin derin izler bırakmıştır.

“Gönül öyle bir alev alacak ki her yer yangın yerine dönecek…”

Yalnızlığı kendine başkent yapmış bir kızdı Yaren, örmüştü sert duvarlarını herkese ve her şeye karşı. Geçmişte payını almıştı kaderden, hüzün biletini kestireli çok olmuştu ömrüne.

Aşka delicesine özlem duyan bir adamdı Erdem. Yaren’in yüreğini öylesine sahiplendi ki; bakışları kor gibi düştü kızın suretine. Artık sahne alan adamın yüreğiydi ve yaşattıklarıyla kıza tek bir söz hakkı bile tanımıyordu. Yüreği onun ruhunda geçmesi mümkün olmayan izler bırakıyordu. Kızın kokusu adam için düşler ülkesinde sığındığı umut tapınağıydı. Onun gözlerinin değmediği hiçbir yeri yurdu olarak görmedi. Bakışlarıyla fısıldadı adam aşkı, bitmeyecek bir destan yazmak istedi yüreğinde… Ama bilmediği bir şey vardı, yanan ateş Gönül Yangınıydı.

Korktu kız, alışık değildi böylesine güzel sevmelere. Kalbinin attığını bile yeni yeni fark ediyordu ve sevmek ona çok fazlaydı. Adama evet demek ateşten gömlek giymekti. O gömleği giyip aşkına razı mı gelecekti, yoksa tüm korkularını heybesine alıp yenilgiyi kabul mü edecekti?

Her kuruluş stratejik zirve alandır ve zirveye çıkmak için piyonlara muhtaçtır.

Kurumsal alan örgütler için bir platformdur ve iş yönetimi bir satranç stratejisi ister. Satrançta en önemli taş karşı tarafı mat etmeye yönelik olandır. Önemli temel pozisyon üstünlüğüne ve avantaja entegre olmaktır. Tıpkı işin rütbesi ve pozisyonu gibi, şu rütbe en iyisidir demek çok yanlış olur. Oyunun en kuvvetli figürü Vezir olsa da, Şahınızı kaybettiğiniz de mat olursunuz. Satranç platformu kurumsallık, örgütü de piyonlardır. Bazen ihtiyacınız olan tek şey en küçük figürdür. Böylece onu rakibin alanına getirince, istediğiniz taşa çevirebilirsiniz. İyi bir lider, stratejisini ne zaman ve nasıl kullanacağını bilir ve esas gayenin kazanmak olduğunu unutmayarak çıkar hesabı yapmaz. Sayı olarak üstün veya toplam olarak güçlü olduğunuz da bile, pozisyonunuzu kaybedebilirsiniz. Bütün bunları dikkate alarak zirvenin hedefinden çok, içerisindeki piyonların nereye nasıl yerleştirilmesi gerektiğini bilmek gerekir.

Geleceği̇ni̇ kendi̇ düşünceleri̇yle şeki̇llendi̇rmek i̇çi̇n herkesi̇ karşısına alacak kadar i̇natçı bi̇r kadın:

Tüm duyguları baştan yazdırabi̇lecek kadar güçlü bi̇r tutkuya ve dokunduğu her kalbi̇ kendi̇ne esi̇r edecek

Çeki̇ci̇li̇ğe sahi̇p kalpsi̇z bi̇r adam:

Ve birbirlerine her anlamda ters, her bakımdan uyumsuz, düşünce olarak zıt iki inat abidesini bir araya getiren haince planlanmış bir oyun.

Aşk için bedel ödemeye hazır değillerdi, tam da bu sebepten korkakça kaçmayı seçtiler.

Bilmiyorlardı ki; kaçtıkları her şeyin peşlerinden sürüklendiğini...

Özgürlük insanın ruhuna kenetlenmiş kene gibiydi. Eğer istediğin kadar özgür olamıyorsan, zamanla hevesin çekilir, direnme gücün biter, umudun azalırdı. Leydi Jade özgürlüğü; doyasıya dolaşmaktan ve kimseye hesap vermeyerek asi gelmekten ibaret sanıyordu. Oysa belki de asıl özgürlük, bir kalbe girdikten sonra orayı fethetmekti.

Peki ya kalbini fetheden adamın göğsünde kocaman bir karanlık vardıysa…

Yolunu bulmak için yaktığı aşk mumu, geleceğini ışıtmaya yetebilecek miydi?

Hayat kimine göre savaş, kimine göre masaldır.

Kimi hayatında kendi masalını yazar ve o masalı yaşar, kimileri ise kendi kurdukları cephede kalplerine karşı savaşır. Masal Çınar, annesi ile yollarını ayırmış kendi dünyasında kendi masalını yazan güzel, gururlu ve kafası karışık bir kız, Kadir Ertürk mükemmel bir aileye sahip fakat hayatla bir türlü barışamayan her şey ile hatta herkes ile savaşan sert, karizmatik ve ruhsuz bir adam.

Bir mutluluk, bir mutsuzluk.

Bir aşk, bir acı

Bir kalp, bir beden

Karmaşık, ateşli ve vazgeçilmez bir hikâye ile Aşkla Seven Adamlar serisi…

..ve ruh ateşi buldu.

Kötü insanlar tanımıştım. Düşünce askılığına astıkları türlü kötülükleri kirli ruhlarına giydiriyorlardı, azap çekmeyen vicdanlarının suskunluğunu sorgulamıyorlardı; kalplerindeki karanlığın kendi yüzlerini de kararttığını fark etmiyorlardı, ellerinin iyiliğe dokunmasından nefret ediyorlardı.

Herkes kötülük yapabilirdi, iyinin peşinden koşan bir insan bile ama kötü bir insan olmak bambaşka bir şeydi. Bu baştan aşağı ateşle yıkanmaktı, belki de ateşin kendisi olmaktı.

En güzel yaralı yürek sevilir...
Hayatının geri kalanını tek bir insanla geçirmek isteyeceğini hiç düşünmeyen Eymen Sancaktar...
Hem ruhuna hem de geleceğine aldığı darbelerle, yeni bir başlangıç için yola çıktığında, hiç beklemediği bir zamanda yol ikiye ayrıldı.
Bir ucunda yalnızlık, diğerinde acı... Nereye dönse gözyaşı, ne tarafa gitse hasret vardı.
Ve bu gerçeğe rağmen inat abidesi hırçın karısının büyüsüne kapıldıkça yeminler unutuldu, yasaklar delindi.
Yıllarca içinde gizleyip bastırdığı tutkuları uyanmaya başladığında ise artık çok geçti.
Eymen Sancaktar, her ne kadar evliliğini inkâr eden biriymiş gibi görünmeye devam etse de gözlerindeki aşk ve sözlerindeki içtenlik
bunu hep yalanladı.
Yeşil gözlü Peri kızını kaybetmekten korkunca paniğe kapılarak hata üzerine hata yaptı ve hatalarına en büyük bedeli ödeyen yaralı taraf o oldu.
Ya şimdi acıttıklarını iyi ederek harekete geçecek ya da sonsuza kadar bahar gözlü sevdiğini kaybedecek!
Ama önce kaderine dair tehlikeli sırrıyla sınanacak, korkularıyla yüzleşecek...
Bu aşka en ağır kefareti o ödeyecek!
İnkâr edilen arzuların ve yasaklanmış özlem dolu tenlerin silsilesine kapılan iki zıt kutupta beliren... İki Yemin... Bir Aşk...
Acaba hangisi kazanacak?

Hedefinden, kuralcılığından ve kendi doğrultusundan şaşmayan tehlikeli bir iş adamı…
Çatık kaşlarından herkesin ürktüğü, tehlikeli geçmişinden korktuğu, dünyaya diz çöktürecek güce ve kudrete sahip olan
Cem Aydınoğlu; ufacık bir genç kızın kalbi için; diz çöktü…

Çocukken âşık olup kovaladığın adam, büyüdüğünde kaçtığın adam olursa?
Tüm dengeleri altüst ederek aşkını kazanmak istediğin kişi, vaz geçtiğin zaman senin aşkına talip olursa?
Geçmişinde büyük bir yeri olan aşkını geleceğinde istemeyen Ecem, kaderin yazgısından ne kadar kaçabilir?
“Eğer bu dünyaya bir daha gelirsem; maç delisi, kravat manyağı, kadın sarrafı, ayaklı bomba, doğal afet, mafya kılıklı ve bir artist kadar yakışıklı olan zorba adamlardan uzak duracağıma, kendi adıma söz veriyorum!” derse…
Hayır, kendi adına söz veremez, o zaman onun adına da söz vermiş olur. Çünkü o; kaçsa bile kurtulamadığı adamın adını, adında saklıyordu. Tıpkı, alın yazısında sakladığı gibi!”