Medakitap Yayınları

MedaKitap, sanat ve eleştiri dizisine yeni bir kitapla devam ediyor. Yaratıcı verimini bozkırın ortasında, deyim yerindeyse bir bozkır dikeni olarak inatla sürdüren ressam Tayyar Eren’in sanatını, Serdar Aydın’ın kaleminden değerlendiren ve bütünleyen Hakikat ve Görünürlük & Tayyar Eren Resmi adlı kitap okurla buluşuyor. Kitap, ressam Tayyar Eren’in 50. Sanat Yılı anısına, daha önce toplu olarak bir araya gelmemiş resimlerini 4 renk ve kuşe kağıda basılı olarak, yazar Serdar Aydın’ın, Tayyar Eren sanatı üzerine yazdığı yazılarla birleştirerek toplu olarak sunuyor okura.

Kerem Şahinboy, kendini ehlileştirmek için resme yönelmiş bir ressam, koleksiyoner ve yazar. Ancak inançlarını ve dikte edilen beğeniyi, sanat yapma şeklini, estetik düşünceyi irdelemekten ve sarakaya almaktan çekinmiyor. Eksantrik olmanın bedelini öderken, sahici ve samimi itiraflarıyla kendiliğinin farkında olmayı arzuluyor aslında. Eline kalemi aldığında sözcüklerin terkibinden oluşan anlamı ve çağrışımları çivi yaralarına dönüştürebiliyor.

Yapay zekâdan Death Metal müziğin yıkıcı akorlarına uzanarak, kayığının ortasına bir delik açıp deneyiminin ve varlık hallerinin hakikatine ulaşmaya çalışıyor. Son uyarı; ya uzak durun bu kitaptan ya da risk alın ve okuyun… Her iki durumda da olası sonuçlardan sadece siz sorumlu olacaksınız…

Bir Delinin Çivi Yaraları, sanat dünyasını bir koleksiyoner ve ressamın gözünden görmek için sıra dışı bir deneyim sunuyor okura. Renkleri, resimleri, eserlerin anlamını, değerini yaşamın ve felsefenin rehberliğinde okuyucuya samimi bir dille anlatıyor.

Keyifli bir düşünsel sorgulama nehrinde, ters yönde yüzmek kalıyor okura da.

Önce söz vardı ile başlayan bir kitap…

Yeryüzü Derdini Anlatmadan Önceydi, sözün yazıya dönüşme aşamalarını ve şiire içkin parametreleri örnekleme yolu ve şiirin beş hali ile tersten gösterirken, ortaya çıkan yeni şiirleri de evlat ediniyor sayfalarında.

Kitap birkaç bölümden oluşuyor ve ilk bölümde yer alan şiirlerin, sonraki bölümlerde, yeryüzünün eğim ve şekillerine göre nasıl şekil değiştirdiğine, çeşitlendiğine ve şiirin üretim aşamasındaki o çokluğa tanık oluyoruz.

Agnes Richter’in yaşamı ve onun şiir dolu ceketi’ne adanmış bir projenin ilk kitabı Yeryüzü Derdini Anlatmadan Önceydi…

Ali Hikmet Eren ve Serdar Aydın’ın ortak projesi olan, Vol.1 ve Vol.2 olarak yayımlanacak olan bu kitaplar, iki ayrı zamanda, aynı kapak ve aynı isimle, Agnes’in bize bıraktığı ceketindeki şiirin,  sözcüklerin, insanın ve anlamın peşinde koşmamızın kanıtları olacak.

Yeryüzü derdini Anlatmadan Önceydi, serinin ilk kitabıdır…

İlker Ülgen’den bir öykü kitabı. İlker Ülgen yıllarca önce yazmaya başlamış genç bir öykü yazarı. Yazdıkları, kendi çabaları dışında kitaplaşmamış hiç; pek çok dosyası var. MedaKitap, yazarın Aynadaki Yatak dosyası ile başlıyor, bu genç öykücüyü okura tanıtmaya.

Bazen geri planda kalmak da afili bir şey değil midir? Ömrünü yazmaya adamış kaç kişi var ki, bu cesareti gösterebilen? Sonra, hiçbir dergi ve toplantısında yer almamış, kitapları dışında hiçbir yazarla tanışmamış, bütün zamanını okumaya ve yazmaya ayırabilen kaç kişi var; yazdıklarının yayımlanması için teklif bekleyen, cesur bir yayınevinden?

Ve o yazarı bulabilen, nitelikli olanın izini süren kaç yayınevi vardır, bu kadar çoklukta… O sessizliğe inebilen kaç okur, kuyuya atılan taşın sesini duyabilen kaç kulak?

Göreceğiz hepsini de…

Özer Aykut, babasının aziz hatırasına ithaf ettiği şiirlerinde, önceki şiir izleğini devam ettirse de, kitabının son bölümünde düzyazı şiirlerine de yer veriyor. Aykut, yalın ve bir o kadar da derin bir şiir yazıyor. Özellikle bu kitapta uyguladığı ‘eksiltme’ tekniği, dizeleri nicel olarak azaltırken, imgeyi ve çağrışımı da olabildiğince yoğunlaştırıyor.

Özer Aykut, önceki şiirlerine oranla, Beyhude’de daha bir dönmüş gibi görünüyor kendine ve içine. Şiirlerinde yoğun bir ben ve içedönüklük, kendisinden yola çıkarak hayata ve öteki olana dair dair soru ve sorgulamaları var.

Şairin hayatı da şiire dahil değil midir hem? Soru en güzel başlangıç değil midir?

Jaklin’in Elleri, Serdar Aydın’ın yayına hazırladığı, Nilgün Marmara ve Janis Joplin kitaplarından sonra, üçlemenin Jacqueline  du Pre temalı son kitabı.

Aydın, keşfettiği ve temas eden sanatçılar üzerinden, onlarla bütünleşerek ve hayatı onlarla yorumlayıp, poetik-ontolojik bir bağlamda şiire ulaşıyor Jaklin’in Elleri’yle…

Üstelik bu dosyasında zor bir teknikle, düzyazı şiirlerle yazıyor Jacqueline’i Serdar Aydın. Onun özelinde, Jacqueline’le konuşarak, anlamı bulmak yolunda kendini dinliyor, ritmin ulaklığında varlık hallerini dışa vuruyor.

Jaklin’in Elleri, Serdar Aydın’ın, şiire içkin teknik ve diğer bileşenleri başarıyla kullandığı, düzyazıyla anlamı da çoğaltan, aslında, işe anlamdan başlayıp, yerini zaman zaman felsefi düşünce ve sorgulamalara da bırakan bir dille oluşturduğu, şiirin ve ritmik bir düzyazının iç içe geçtiği bir kitap.
 
Şairin müzisyen için söylediği, örneği pek de görülmeyen bir tür ‘şiir-ağıt’ belki de…

MedaKitap, ilk baskısı 2000 yılında ve İnkılap Şiir Ödülü sonrasında aynı yayınevince yapılan kitabın 2. baskısını sunuyor.

Ali Hikmet Eren Turayazı’da çocukluğunu, otoriteyi ve isyanı yazarken, insana dönüştürdüğü kedilerini de kendine özgü bir dille konuşturuyor.

Turayazı, sonrasız bir döngünün, boşlukların ve kırılmaların kitabı.

2018 Kemal Özer Jüri Özel Ödülü

Hangi dağın ardındadır at sırtında gidilen yol

Hangi denizlere ulaşıp saklayacaktır bir ölüyü
Ferman çığlıklarında sözcükleri buluşturup
Tebdil-i hanlarda sabahlayan yolcular

Masalları vardı, kanadı kırık, gri bir ölümdü
Bekleşirdi anneler, ağızlarında çürüyen ağıtlar

Babalar yas tutardı kara gölgesinde tarihin
Ve kara gömleğine sarardı acıyı yoksul

Kaç kervan gördüm toprağın hakkı için
Kaç geceyi tütünsüz geçirdim, oysa yolum
Canın yongasıydı, annemdi kalbi toprağın

Dünyada her şeyin bir karşılığı vardır. Gecenin karşıtı gündüz, iyinin karşıtı kötü ya da yaşamın karşıtı ölüm. Adem ve Havva'nın cennetten kovulmalarına neden olan yasak bir ağaç vardı. Demek ki onları yeniden cennete götürecek başka bir ağaç da yeryüzündeydi. Cennette meyvelerini yiyenlere kendilerini bilmelerini sağlayan bir ağaç varsa, dünyada da insanlar için tövbe olacak bir masumlar ağacı vardı.

Güvercinleri değil kumruları severim ben. Kumru guguklarında saklı çocukluğuma erişebilmeyi. O okşayıcı sesle, çatıların ve çam dallarının arasından kasabamızın sabahına, gri mavi buğusuna dağılan huzuru, hüznü, yumuşaklığı nerede duysam dikkat kesilirdim.

1897'de Küba'daki ayaklanmaya ilişkin haberini geçmek için giriştiği ilk deneme neredeyse bir felakerle sonuçlandı; seyaht ettiği Commodore adlı gemi, 5.000 dolar değerindeki mühimmatıyla batmış ve tehlike dolu dalgalar arasına dalmadan hemen önce altın dolu para kemerini düşüren Craneki boğulduğu bildirilmişti. En sonunda, içinde kaptanı, aşçısı ve yağcısı olan bir patalyada kürek çekerek kıyıya ulaşmıştı.

Bu gece yazmayı düşündüklerimi bir kenara aldım. Çoktandır düşündüğüm ama bir türlü başlayamdığım, ölüm ve yaşam arasında ince bir çizgide yürüyen iki genci anlatacağım romanımın girişi tamamdı.

Serdar Aydın, jam session olgusunu poetikasının kurucu öğelerinden biri olarak kabul etmiş ve ilk şiirlerini yayımladığı yıllarda yazdığı ‘Poetikamın Kavramları’ başlıklı yazılarıyla, bu kabulünü okurlarına duyurmuştur. Şairin tekniğine ve “şiir söyleme” edimine içkin olan jam session niteliği, bu kitabın da kurucu gerekçesidir. Caz müziğinin aurasından şair ben’in varoluşuna, poetik algısına ve hakikatine dair bir dışavurum, ritmik ve mutlaka “kara” bir haykırış da denilebilir, bu kitaptaki şiir toplamına. Var olmanın kederi haykırışın hakikatinde, çığlığın cisimleşerek söz’e gelmesinde, derdin ifşasında ve paylaşma arzusundadır aslında. Oturumlar başlamıştır ve kitabın ilk sayfası, oturumlar öncesi son çıkıştır…

sayrı karanlığında çatal dilini beziyor
trompet inancına direniyor perküsyoncu

be-bop çağının ritmini yakalayamaz beyaz efendi
ve caz; dans müziği değildir...

çünkü beyazların blues’u yoktur
çünkü caz,

ontolojik bir sorundur… çünkü blues…

Yalnızlığından kurtulmak için kalabalığa katılmak istemiştir; ama öylesine sıradan bir kalabalık değil… İçerde bir grup entelektüel oturmuş Sansür Yasası’na karşı ne yapacaklarını tartışıyordur. Gözler bir anda kapıya çevrilir: ‘Sarı, kıvırcık saçları darmadağın, kahverengi gözlü, bakışları dikkatli ama ışıl ışıl, üzerinde birkaç beden büyük, beyaz bir erkek gömleği ve daracık, yeşil bir pantolon, ağzında sigarasıyla, çıplak ayaklı bir kadın’… İçerdekilerden biri, görür görmez bu davetsiz konuğa çarpılacak, yıllar sonra anılarında ‘ayakları onun kadar güzel bir kadınla hiç karşılaşmadığını’ dile getirecektir.

Yalnızlığını şiirle çoğaltıyordur ‘güzel ayaklı’ kadın. Gordon Bay kumsalında geçirdiği çocukluk günlerini çoğaltıyordur; sorunlarını, aşklarını, acılarını, arzularını çoğaltıyordur; ölümü çoğaltıyordur;  en yakınlarının ölümünü, kendi ölümünü... 

- Ingrid Jonker!

Sadece ‘hayatını’ değil ‘itiraflarını’ da şiire dahil eden şair! Gizdökümcü şiir geleneğinin önemli, fakat kıyıda kalmış temsilcisi… Trajik yaşamı, Plath’ınkiyle benzerlik gösteriyor; şiiri de… Suçluluk duygusu, kendine acıma, cinsellik, intihar, başat erkek figürü, çocuksuluk, karşılıksız sevgi, ruhsal çözülme…

… Ve bir solukta tüketilmiş bir hayat!

Hiçliğin Tanecikleri’nde, Jonker’ın Türkçeye ilk kez çevrilen şiirleriyle birlikte, sıra dışı aşklarının sıra dışı mektuplarını, hakkında yazılanları ve fotoğraflarını da bulacaksınız.

Bu kitap, 70’lerin sonu, 80’lerin başında Ankara’da yaşamış olan ve artık unutulmaya yüz tutmuş, anılardan silinmeye başlamış bir Ankara Delisi’ni; Kirli Tahir’i, yeniden hatırlatıyor onunla tanışmak isteyenlere.

Gerçekle kurgunun, kurgunun yarattığı yeni gerçekliğin kahramanı Kirli Tahir; küfrün ne kadar da insana dair olduğunun, şiddetin küfür karşısındaki zayıflığının kanıtı. Solun dönem dönem kendi kabuğuna çekilmesini Tahir’in sol yanından eleştiren ve günümüze taşıyan, ironik, kimi zaman gülmece olarak karşılayacağınız gerçek bir yaşamöyküsü.

Hepimizin öğrenecekleri var Kirli Tahir’den; ona öğretebileceğimiz hiçbir şey kalmadı oysa!
Çakmakçı Ziya

“Götünü başını salladın, daha iyi yazabilirdin!” dedi; elindeki kitaba bakarken Tahir. Ev fikri hoşuna gitmemişti, anladım…

Otuz beş yıl önce, sırf ben üşüyeyim, eve erken dönmeyeyim diye beni oyalaması, gelmemesi o berber dükkânına, bundandı sanırım.

Elimin titremesinin sabahın soğuğundan mı, yoksa az önce yaşanan gergin ortamdan mı kaynaklandığını düşünürken, ağır olduğu her halinden belli olan sandalyeyi bir çırpıda kaldıran sarışın kısa saçlı genç bir kız “Siz Otto Weis olmalısınız!” dedi. İlk defa benden söz ediyorlardı ve ilk defa onlar tarafından ciddiye alındığımı hissediyordum. Çok hoşuma gitmişti bu; alkışladım hepsini ayakta! Mutfak söylemişti bunu bana; eşyaları mutlu etmek zordur, demişti.

Derin bir uykuya dalmış, uyandığımda ise bir böceğe dönüştüğümü fark etmiştim. Ansızın, bir böceğe. Nasıl olurdu da uyurken bir böceğe dönüşebilirdi ki insan? Kafamdaki seslerden, beni yargılayıp Hüküm veren seslerden kurtulmak istedim… Ne hükmünüze ihtiyacım var ne de sevginize; anlayışınıza… Tek istediğim sessizlik.

Sonra… Sustu müzik, edebiyata yatırdı soluğunu. Ben, bir vuruşluk sus verdim.