Müptela Yayınları

“Gitme, ne olursun! Sana masallar anlatayım, kısa hikâyeler... Ninniler, şarkılar söyleyeyim. Yazdığım ürkünç şiirleri okuyayım, kahkahanı sal. Gitme, bulaşıkları bu ay boyunca ben yıkarım, ütü benim görevim olur, tozları da bir yıl boyunca mütemadiyen ben alırım. Evdeki sorumluluğunu es geç, söz, ben her şeyi ayarlarım.

Dilersen bıyıklarımı keserim, saçlarımı senin beğendiğin şekilde kısalttırırım. Parfümümü değiştiririm, boynuma yaklaşmaya niyetlendiğinde tartışmamız gerekmez. Kırmızı kazağımı çöpe atarım, atkımı keserim, iğrendiğin fotoğrafları parçalara ayırırım.

Gitme, seni kollarımla ısıtayım. Gitme, seni mutlu edecek ne tutuyorsa bu dünya, ondan çalıp sana sunayım. Gitme, kalbimi sen kırsan da ben kendimi suçlayayım. Gitme, kâbuslarını ben kovayım.”

Aklın sustuğu, kalbin kabul ettiği ve ruhun teslim olduğu noktadasın şimdi.
Her şeyin başladığı noktadasın.
Kendinle karşı karşıyasın.
Mucizelerini harekete geçirmeye hazır mısın?

Hayat, herkese adil davranmaz. Tıpkı kaderin şansı dağıtırken adil olmaması gibi...

***

Aile sıcaklığını soğuk duvarlar arasında aramak zorunda kalan beş yetim: Mert, Efsal, Hayal, Eren ve Doğu. Hayatlarının çıkmaz sokağında onlara “Yolun açık olsun” diyenlere inat birbirine kenetlenen bu beş arkadaşın, kardeşliğe dönüşen hikayesi üniversite yollarında devam edecektir.

Peki ya tek bir sır, tüm bu dengelerin değişmesine neden olursa...

Kardeşliğin, arkadaşlığın, aşkın ve şansın kendi yolunu çizdiği bu kitapta bildiklerinizi unutmaya hazır mısınız?

“Yarım kalan sevinçlerim vardı benim. Yarım kalan mutluluklarım. Daha tohum halindeyken, filiz bile verememişken solmuş umutlarım vardı. Hep bir yanım eksikti. Hiç tamamlanmamıştım şimdiye kadar. Hep yarım kalmıştım. İlk defa dün akşam kendimi tamamlanmış hissetmiştim, oysaki bu bir yanılsamaydı. Yankı gitmişti. O pırıl pırıl parlayan güneş sanki önünde koyu bir bulut varmış gibi tüm güzelliğini ve ışığını kaybetmişti.”

Henüz beş yaşındayken kaybettiği anne ve babasının ardından büyük bir yalnızlığa gömülen Ada, içinde biriktirdiği binlerce kelimeyi defterlere yazarak ve tek bir kişiye karşı duyduğu imkânsız aşkını anlatarak geçirdi çocukluk yıllarını. Ta ki bir gün o imkânsız aşkına kavuşuncaya kadar. Ancak gözlerini açtığında, yıllar sonra kavuştuğu çocukluk aşkını kaybedeceğini bilemezdi.

Aradan geçen yıllar kimsesiz Ada’nın küllerinden yeniden doğmasını sağlayıp onu güçlü bir kadın mı yapacaktı yoksa çocukluğundan beri içinde debelendiği yıkıntıların altında mı kalacaktı?

Günün birinde her giden geri gelirdi ve o gün geldiğinde Ada’yı önemli bir karar bekliyordu.

“…hayatta mucizeler yok. Birinin geçmişimden birini getirmesi ya da zamanı geriye sarması gibi. Her şeyin kendi zamanı var; bazı şeyler zamanından başka bir zamanda olmuyor ve eğer o zamanı da kaçırmışsanız… üzgünüm, hayat insana iyilik bahşetmiyor, sadece, “Salak olmasaydın o halde” diyor.”

Romanovlarda sular durulmuyor. Tehdit çanları çalarken bu defa sıra gerçek hislerini maskeleyen Adrian’a geliyor.

Adrian sonradan edindiği Romanov soyadının ağırlığı ve kendi geçmişi altında eziliyordu. Sokakların kuralsızlığıyla büyüyen ruhu, geçmişi ve geleceğiyle hesaplaşırken, sahip olamayacağını sandığı şeyi arzulamıştı ve artık maskesini çıkarmak zorunda kalacaktı.

Jasmine zor olduğunu düşündüğü yaşamının yükünü tek bir gecede ve tek bir günahla ağırlaştırmıştı. Arzularına yenik düştüğü gecenin bedeli onarılamayacak kadar kırık bir kalp olmuştu. Oysa gerçek aşkın onaramayacağı bir yara var mıydı hayatta?

Tek bir gecenin ardından geçen üç yıldan sonra artık vazgeçmek yoktu; tüm günahların bedeli sadece en gerçek aşkla ödenirdi.

Her insanın geçmişi pençe izleriyle doludur. Derin yarıklardan oluşan izlere birçok anı gizlenir. Zamanı geldiğinde can yakmak için...

Peki ya kuytuda saklanan geçmiş size ait değilse?

Geçmişi gün yüzüne çıkaran bu kitapta, belki de bilinen tüm doğrular yanlış, yanlışlar ise doğru çıkacak. Belki aşk, sahte bir gülüş olacak ve günler akreple yelkovanın ayrılığından sonra işlemeyi bırakacak.

Kadın bir akrep, adamsa katran.

Bir kadın bir adama bu kadar haram, bir adam bir kadına bu kadar yara olamazdı.

Onunla tanıştığımda renklerini kaybettiğini düşünen, mutsuz ve sessiz biriydi. Ona Bayan Renk dedim çünkü sandığının aksine siyah ve griyi değil, gökkuşağının tüm renklerini içinde taşıdığına inandım. Birlikte gökkuşağını bulmaya çalışırken renklerin anlamlarını bambaşka bir bakış açısıyla öğreneceğimi tahmin etmemiştim.

“Aşk denen şeyin ne olduğunu o anda kavrıyorum. Yıllarca insanları dinledim. Onlar için üzüldüm, onları iyi hissettirmeye çalıştım. Ama hiç onlarla birlikte gerçek alamda acı çekmedim. Birinin acısını, mutluluğunu, umutlarını ve çaresizliğini kalbinde hissedebilmenin mümkün olduğuna inanmazdım ama oluyormuş işte. O güldüğünde gülmek istememi, üzüldüğünde acısını hissetmemi nasıl açıklayabileceğimi bilmiyorum. Belki de aşk anlamsız duyguların sevgiyle sarmalanmış halidir. Belki de aşk insanın açıklayamadığı duygulara taktığı herhangi bir isimdir. Bu her neyse, sonucu ne olursa olsun, yaşayabildiğim için hayatım boyunca minnettar olacağımı biliyorum.”

Bozkır ayazına tutulmuşçasına uyuşur parmaklarınız da yine ruhunuzun o ince aksine tepkisiz kalamazsınız. Nefesinizden üfler, nefsinizden yontarsınız onu. Her seferinde şekil alır kırık dökük vicdanınız. Af dilersiniz birbiri ardına…

Tespih bu; sabır çektirir, ah çektirir. Ama hep çektirir. Tıpkı kader gibi. Hep size çektirir.

Rengini yârin gözlerinden alır kimi zaman, kimi zamansa zifiri karanlıktan. Ama huzuru her daim Yaradan'dan.

Hayatın ayazını ciğerine çekmiş, kendi gibi soğuk taşlarda deva bulan bir usta.

Soğuk taşları gönlünün ateşinde ısıtan bir kadın.

Ve tespihe dizilir gibi ardı ardına dizilen kehribar rengi acılar...

Usta'nın aşkı size sabrı öğretecek ince ince. 

Bu kitap bir yapıbozumu.

Önce yıkacak. Sonra her bir parçayı tek tek silecek. Ve hepsini yeni baştan yeniyle inşa edecek. Bunu yaparken zaman zaman bir böcek, zaman zaman evrenin kendisi, zaman zaman da yoğurtlu semizotu salatası olacak.

“Semizotur! Yoksa seni dışarı atmak zorunda kalırım” diyen uzay hakimine kızıp kadın erkek ilişkilerinin mahkemesini felsefe sofrasında kuracak. Olmazları olduracak. Felsefi kavramları anlatacak. En kara delikleri galeta ununa bulayıp kızartarak çıtır çıtır masaya getirecek.

Tarihe mal olmuş filozof, düşünür, bilim insanı ve sanatçılarla sohbet edercesine, gerçeküstüyü gerçekle arayacak. Platon, Nietzsche, Lou Salome, Simone De Beauvoir, John Locke, Einstein ve daha birçoğu fikirlerine arka çıkacak. Bolca gülerken bazen beyinleri yakacak ve akıl kapıları açacak, bazen de duyguları kabartacak.

“Hayatın en çok rekabet kısmı yoruyordu beni. Her alanda ve her köşe başında yer tutmuş bir rekabet vardı: İş görüşmelerinde, kız meselelerinde, sporda, otobüste ya da markette sıra beklerken… Milyonlarca spermin arasından en hızlısı olup, Büyük Rahim Taarruzu’nda kazandığımız ilk mücadele, kendimize güzel bir mezarlıkta güzel bir yer ayarlayana ve oraya gömülene kadar devam edecekti nasılsa.”

İşsiz bir Su Ürünleri Mühendisi olan ve geçici olarak evlilik programlarında “profesyonel seyircilik” yapan Cengiz Veziroğlu’nun tek hayali Kardelen Ton isimli şirkette çalışmaktır. Fakat ne yazık ki hayalindeki meslekle arasında babasıyla yaşadığı sorunlar, fevri tavırları ve berbat iş görüşmesi performansları vardır. Cengiz yaşadığı talihsiz olaylar silsilesi sonunda kendini istemeden de olsa bir anda ülkenin ve internetin gündeminde bulur. Bu ün ona televizyon dünyasının kapılarını ardına dek açar. Fakat beraberinde mutluluğu da getirir mi?

Bu kitapta parıltılı yaşamlar, çabuk tüketilen mutluluklar ve televizyon ekranından evlerimize kadar giren sahte dünyaların ardında yatanlar, yuvasını arayan bir Guguk Kuşu ve daha fazlası var.

Geçmişin gölgesinde, kökleri çok derinlere uzanan, sırların arasında filizlenmiş bir aşk…
 
Birce, kalbi kırıklarla dolu, ürkek bir serçeydi. Hayata tek kanadıyla tutunmayı dilerken günün birinde, hiç ummadığı bir adam güçsüz, yalnızlığını simgeleyen o tek kanadını acımasızca kırmak istedi. Serçenin yere çakılışı yüzünde sadece bir tebessüme neden oldu. Çünkü o, hayatın acımasızlığını küçücük bir bebekken görmüştü.

Aybars Toralı vahşi, öfke dolu ve acımasız bir kartalın kalbini taşıyordu. Karşısındaki ürkekliğine rağmen direnen serçeyi paramparça etmeye yemin etmiş bir adamdı. Ayrılık yüreğini buza çevirmiş, gözünün önüne duvarlar örmüştü. O, hayatın acımasızlığını terk edildiğinde görmüştü.

Yıllar sonra bu kaçınılmaz aşkı doyasıya yaşamaya çalışan iki yaralı kuş, bu kez sahip olduklarına sıkıca bağlanabilecek, aşklarını önlerine çıkan engellere meydan okurcasına yaşayabilecek miydi?

“Ben senin geçmişinim. Sen benim geleceğimsin.”

Her şeyin başladığı noktada “sen” vardın.

Aşk yoktu. Korku yoktu. Kıskançlık yoktu.

Endişe yoktu. Güvensizlik yoktu. “O” yoktu.

“Sen” vardın. Sen var olduğun için onlar da var oldu.

Şimdi kendinden çıkacaksın yola. Senden, ruhundan yansıyanlarla bulacaksın aşkı, bereketi, sağlığı.

Ve yine kendine döneceksin. Çünkü bu bir yolculuk.

“Öz”e yolculuk.

Neresindesin kendi yolculuğunun?

Sıradan hayatından sıkılıp bilmediği yerlere giderek özgür kalma hayalleri kuran Carmen, kendini bir anda başa çıkamayacağı bir mücadelenin içinde bulur. Yeni tanıştığı ve kendisinin zümrüt olduğunu söyleyen Ron adında bir gençle, kimsenin haberdar olmadığı Crictus adlı bir gezegene gidip onu yok etmek için can atan ikiz kardeşi Enka ve ruhunu emmek isteyen bir Ruh Avcısı'yla kıran kırana bir taht kavgasına girer. Düşmanlarından kurtulmak ve zümrüdünü ele geçirmek zorunda olan Carmen'ın hayatı artık hiçbir zaman eskisi gibi olmayacaktır çünkü o Anka'nın ta kendisidir.

“Zaman herkese göre farklı geçer. Kimilerine günler hiç geçmez hele ki kavuşmak istediğin biri varsa ya da olmasını beklediğin bir olay… O zaman sanki yerinde çakılı kalır. Benim için de öyleydi. Kavuşmak istediğim iki kişi vardı hayatımda: Biri benim yüzümden toprağın altında yatıyordu. Ona kavuşmam için ölmem gerekiyordu. Diğeri de her gece hasretiyle küçücük giysilerine sarıldığım oğlum Haluk’tu. Onun için hayatta kalmam gerekiyordu. Bense Araf’ta kalmıştım. Ne ölebiliyordum ne de yaşayabiliyordum. Sonsuz bir döngünün ortasında ve zamanın durağanlığında asılı kalmış gibiydim. Gündüzleri güçlü kadını oynarken geceleri bir zavallıydım. Geçmek bilmeyen günleri bir pranga gibi peşimde sürüklüyordum.”

Yakasını bir türlü bırakmayan geçmişiyle baş etmeye ve kendini bulmaya çalışan ünlü bir yazar; Öykü.

Geçmişin derinliklerinden çıkıp gelerek, yaşananların aslında öyle olmadığını anlatan bir büyükanne; Piraye.

Piraye Hanım’ın son nefesinde kendine verdirdiği sözü tutmaya çalışan genç ve başarılı bir avukat; Doruk.

Acılarla geçmiş bir ömrün ve hiç kimselere anlatılmayan sırların günün birinde ortaya çıkmasıyla birleşen hayatlar... Nefret edilen yerde gerçek aşkı bulmanın, küllerinden yeniden doğmanın hikayesi…

Belki de kalbimizdeki ağlamayı durdurabilecek tek şey gözyaşlarımızdır.

Küçük bir serçe dinlenmek için heybetli bir dağa kondu. Dağ, serçeye elindeki tüm olanaklarını sundu.

Tek dileği serçeyi rahat ettirmek, emanetine sahip çıkabilmekti. Sonra dağ, kendisini de şaşırtarak âşık oldu serçeye; minikliğine, zarafetine, nazlı nazlı ötüşüne…

Kalbi dile geldi dağın. “Bir ömür yaslan bana. Ben sana ekmek olurum, su olurum; dal olurum,
dayanak olurum. Ben sana yuva olurum. Yeter ki gitme, hasretinle başımı eğme,” dedi serçeye.

Heybetine sığınan minik serçeye âşık dağ gibi âşık oldu Hızır, Melek’e. 

Aşk, kurumuş toprağına can suyu oldu. Yıllar evvel gömdüğü Ali’ye yaşama sebebi olup hayata döndürdü.

Aşk, Hızır’a bilmediklerini öğretip yeni bir sınav oldu.

Melek, hayatta yapayalnız kalmış, hiç tanımadığı bir adamın gölgesine sığınmıştı. Sığındığı o yerde kendisi olmak için mücadele verirken küçük yüreği aşkla da tanışacaktı.

Aydos, bu kez Hızır Ali’nin sevdasına şahitlik edecek, adamdan çaldığı ne varsa ona geri verecekti.