Post Yayın

Türk Dünyası’na dair çalışmalar her ne kadar günümüzde yaygın hale gelmiş olsa da, hala eksikler bulunmaktadır. Şüphesiz bu eksikler her geçen gün azaltılma yoluna gitmekle birlikte, zannımızca daha uzun bir zamana ihtiyaç duyulmaktadır.

Kanaatimizce, bu çalışmalar arasında 1930 sonrası Rusya’da yaşanan “Büyük Kırgın” sonrası ülkelerini bir şekilde terk eden Türk Dünyası Aydınlarının bir kısmı bugün unutulmakla karşı karşıyadır. Dünün bayraktarlığını yapan şahsiyetlerin unutulmaması için, onların verdiği mücadelelerin kaleme alınması ve yayınlarının yeni basımları yanında, dergi sayfalarında tozlanan makalelerinin bir araya getirilerek yayınlanması da bir kadirşinaslık olarak değerlendirilmelidir. İşte Tamurbek Devletşin de bu aydınlarımızdandır. Onun çeşitli zamanlarda dergilerde yayınlanmış makalelerini bir kitap halinde bir araya getirerek unutulmaktan kurtarmaya gayret ettik. Bu yazılar her ne kadar devri için çok daha mühim idiyse de bugün de tarih araştırmaları için önemini korumaktadır.

Hayat bir yolsa…

Biz bu yolda inançla yürüyen bir kervandık.

Kan terleyen atlar, sonsuza gerilen yaylar ve cihânı titreten pehlivanlarla; demirden dağları eriten, Çin seddini inşa ettiren, Roma’nın kalbini mızrak gibi delen ve karadan gemiler yürüten şanlı ecdadımızın kutlu yoluna kendini adayan bir kervanın yolcularıydık.

Kervanımızın en saygıdeğer, en karakterli ve gönlü en geniş er kişilerinden biriydi Fuat. 45 yılı aşan bir beraberliğimiz oldu. 12 Eylül öncesi iç savaş ortamında birlikte mücadele ettik. 12 Eylül zulmünde hapishanelerde çile çektik. Daha sonra memleketten kopup İstanbul’a birlikte sığındık.Bir kardeş gibi ve hatta daha yakındık birbirimize… Onca yıl, hiçbir kötü sözünü, hiçbir sitemini işitmedim. Her zaman cömert, her zaman fedakâr ve her zaman merhametliydi.

Bütün bunları ne için anlatıyorum?

Bizim arkamızdan yazan olur mu bilemem ama, Fuat Buldu gibi bir karakter âbidesinin söyledikleri, yaptıkları ve yaşadıkları bir nebze de olsa mutlaka tarihe kayıt düşülmeliydi.

Gelecek nesiller, “Vaktiyle bir Fuat Hoca varmış…” demeliydi. Bütün çabamız, gayretimiz tam mânâsıyla olmasa bile, Fuat’ı anlatabilmekti…

İyi insanlar, zamana yenik düşülmeden, hep anılmalı. Bunun için; tam bir şok etkisi yapan vefatının ardından, O’nun hakkında yazmaya karar kıldım. Aylarca süren bir çalışmadan sonra elinizdeki kitap ortaya çıktı.

Evvel giden dostlara selam olsun.

Ateizm, Tanrısızlık, inanmayı reddetmekle başladı ve bugün “dine karşı” bütün iddiaları değerlendirmeden doğrulayan bir inanca dönüştü. İNANMAK artık ateizmi tanımlayan bir kelime. Bir ateist ne derse doğrudur, teist ne derse yanlıştır tavrı bu durumu ispatlamakta. Yakın zamana dek, hurafelerden bıkanların başı çektiği bu akım, artık içinde inanç unsurlarını barındırmakta ve tıpkı diğer dinler gibi müntesiplerine kurtuluş vaat etmekte.

Bu kitap, sosyal medya ile birlikte kendilerine daha fazla ifade ve tebliğ alanı bulan bu yeni dinin mensuplarına, inandıkları dinin çelişkilerini göstermeyi kendine görev edinmekte. Neden inanmıyoruz diyerek sıraladıkları yüz küsur itirazın hepsine mümkün olduğunca itiraz üretmekte. Bazı itirazların akıl-mantık zemininde ifadesi mümkün olmadığından onlara da gülüp geçmeyi kafi görmekte.

Ateistler en az diğer dinler kadar saygıyı ve en az kendilerinin diğer dinlere gösterdiği kadar tahammülsüzlük ve saygısızlığı hak ediyor. Bu çabayı kitaplaştıran Post Yayın’a, kitabı madden-manen destekleyecek dostlarımıza ve hasetlenecek, kinlenecek muhtemel düşmanlarımıza binler teşekkür. Ateizmus 1’in 2’si, Deizmus’u da sırada. Marifet iltifata tabi, müşterisiz meta zayi, malum.

“Aşk, gül gibidir evlat. Kimisi hep dikeni tutar, gülü görmez ve eli kanar bırakır. Kimisi gülü görür, dikeni battığında bırakır kaçar. Evlat, gül; çiçeği ve dikeniyle beraber güldür unutma. Bu işin kanunu budur. Gülün dikeni batar; bu, gülün kötülüğünün değil, aksine senin tutmaya devam edip etmemen, sevginin ne kadar olduğunun kanıtıdır. Unutma, gülün dikeni olmasa herkes koparmak ister. Bu aslında onun savunmasıdır. Gülü koparmayı değil, dikeni ile kabullenmeyi ve gülü yaşat evlat. Sen çok iyi birisin ve Elif kızımla bir ömür mutlu olursunuz inşallah. Bana tatmadığım evlat duygusunu bu dünyada tattırdın. Allah senden bin kere razı olsun. Sana son görüşmemizde yaşatacaklarım için şimdiden özür diliyorum. Beni affet.”

Seni çok seven Seyyah…

“Ulusumun seçkin evlatlarının yapmak zorunda oldukları şey, evvela bir Türk Birliği’nden söz etmek olmalıdır. Bu birlik, denizlerle karaların birleşmesini esas alır. Karayı torunum Çıngız’ın kurduğu cihan devleti temsil ederken, denizi, neslimden Oğuz boyunun kurduğu Osmanlı Cihan İmparatorluğu temsil etmiştir. Çıngız İmparatorluğu steplerin, ulu ırmakların ve iç denizlerin imparatorluğu iken, Osmanlı, kıtaların ve okyanusların temsilcisidir. Bu yeni bir Türk hinterlandıdır ki, hedefiniz bu iki imparatorluğun sahip olduğu topraklar olmalıdır. Bu aynı zamanda tarihin coğrafyaya iz düşümüdür. Bunu gerçekleştirmenin yolu ise, Türklüğünden şüphe ettiğiniz yöneticilerinizi başınızdan uzaklaştırmaktan geçiyor. Çok şey bilip hiçbir şey bilmeyen insanları başınızdan uzaklaştırmadıkça, çok şeye sahip olup hiçbir şeye sahip olmayan ülke konumundan kurtulamazsınız. Bilin ki, Türk’ün söz sahibi olmadığı bir dünya adaletsiz, şenliksiz ve gösterişsizdir. Çünkü biz Tanrının bilerek yarattığı ve diğer kavimler üstünde güçlü kıldığı bir ulusuz.”

… O halde gelecek nesillere klasik anlamda bir milliyetçilikten öte, bütün Türkleri içine alan güçlü, büyük, kısıtlanmamış bir milliyetçilikten söz etmeliyiz. Hareket noktamız ve kuvvet kaynağımız bu olmalıdır. Bu, kısmi bir jeopolitik düzlemi esas alan bir milliyetçilik değil, uygulanabilir hayat alanı olan, bütün dünya Türklüğünü kucaklayan, biricik Türk coğrafyasını mekân kabul eden, ama mutlaka küresel hedefleri olan büyük bir milliyetçilik olmalıdır.

Her yere acı bir hatıra, her yere bir burukluk ve her yere ince yürek sızıları bırakarak yürüyordu insanlar. Tıpkı doktor Ertuğrul ve karısı Gülsüm gibi... Meğer ne çok yürek taşırmış insan. Bir, iki, üç, dört, beş, hatta belki yüzlerce... Geçmişten bize seslenen doygun yüreklerimiz... Hayat boyu yüreğimizi bırakıp da gittiğimiz ne çok yer, sıcaklığıyla bizi sarıp sarmalayan ne çok insan tanımışızdır. Bahtın bize kuracağı onca tuzağa rağmen, arada bir ‘Hey, ben buradayım!’ diyerek, esrarlı sesiyle fısıldarlar kulağımıza. Çoğu yerde bizi şaşkına çevirir. Bazen acıyla inler, ömür boyu kanar, ince ince sızar, damla damla birikir, çöreklenir kalır göğüs boşluğumuzda. Bazen sevindirir bizi. Sevgilimize kopartır da veririz onu. Ve birden yepyeni bir yürek de orada atmaya başlar. Savaş meydanlarında, uzayıp giden asker yollarında, kavruk bozkırın ortasında, derme çatma evlerimizde, ölümle burun buruna geldiğimiz dar dehlizlerde, bazen bir dağ evinde, İstanbul’da sisler arasındaki bir koyda, belki sarmaşıkların sarıp sarmaladığı bir hastanede, bir mezarlıkta, bahçedeki sığ bir mezarda, her yerde yüreklerimiz vardır bizim. Her hatıranın yanında atan yüreklerimiz...

İşte o kış, ortak hatıralarıyla süsledikleri bu eve de bir yürek bırakıp, yola öyle çıktılar. Menteşesi tutmayan kapıyı iple bağladılar. Şimdi orada, üstünü ot bürümüş üç mezar yatıyor. Akşam vakitleri toprak burcu burcu kokarken, ortalıkta da kimsecikler yoksa eğer, mezar taşına kepezli bir kuş konar. Orada ağıt yakarcasına öter. Sivri gagasını kara taşta bileyler. Kendi yakınlarıymış gibi feryat ederdi. Sonra, annenin toprağını eşeleyip, ayrık tohumları seçer, götürüp çocuğun mezarına serpelerdi. Sektirerek yürür, dört bir yanı kolaçan ederdi. Ve orada koyun koyuna yatan bu üç insanın sevgisini birbirine taşırdı.

- Öldürelim şunu baba, diye fısıldadı. “Derisini yüzer duvara asarız. Silah seslerini duyarlarsa bir daha gelmezler... Haydi, öldürelim şunu!”

Yaşlı adam başını her iki yana sallayıp;
- Hayır, evlat, sakın yapma bunu! dedi. “Yalnız bir kurt o. Yalnız ve kimsesiz... Bir yanlışlık yapmayalım. Bırak yesin birini. Zaten bir koyundan başka yemez bunlar. Bu, eskilerin börü dediği cinsten. Bozkurt da derler buna. Daha evvel gelen kara ve kırmızı kurtlara benzemez. Bunlar kurtların en asilidir, sürüye asla zarar vermezler. Öldürmek günahtır. Bırak yirmi beş koyundan birini de o yesin. Yirmi dört koyunu olmakla kara budun sayılmayız nasıl olsa. Bu, ona sunacağımız daha bir koyunumuz var demektir. Böyle yapmakla yoksul sayılmayız, vergimizi de ödemeye devam ederiz, daha ne istersin? Bırak karnını doyurup, çekip gitsin. Tabiat kanunudur bu evlat, elimizden bir şey gelmez.”

“Mahmut Yıldırım; Dede Korkut’un, Atsız’ın Türkçesiyle kaleme aldığı hikâyeleriyle sizi Türk dünyasının çeşitli coğrafyalarında dolaştırıyor. Akıcı üslubu, pırıl pırıl Türkçesiyle anlatılan mertlik ve yiğitlik örnekleri sizi Dede Korkut sıcaklığıyla sarıverecek ve kendinizi bir anda hikâyelerin içinde bulacaksınız.”

- Ayhan İnal / Şair - Yazar

“Güz geçti. Yazıda, kış rüzgarları hüküm sürüyordu artık. Bozkırın ortasında, ıssız bir köyde zaman nasıl geçerdi? Cansız, ölücesine, birbirinin aynı olan günler canından bezdirirdi insanı. Dört bir yanda suya doygun topraklar uzanır, gökte sönük, fersiz ışığıyla güneş ışır, ufuk bir adımlık yolda, hep sisle kaplı olurdu. Sonra, toprağı alçaktan yalayan sis bulutları gelir, köyü içine alır, hapsederdi. Gübre yığınlarının üstünde tavuklar gezinirdi. Uzaktan bazen bir öküzün böğürtüsünü ya da koyunların meleyişini duyardınız. Gök kapalı bulutlu olurdu. Avlularda akşam telaşı... Hayat ağır aksak ilerler, damların üstüne gölgeler düşer, güneş ufkun gerisinde batardı. Göz açıp kapayıncaya kadar bir de bakmışsın, gece oluvermiş.

… Bozkır geceleri uzun olurdu. Hiç sabah olmayacakmış gibi, uluyan kış rüzgârı altında uzar da uzardı. Tandır yorganının altında kanaviçelerini işlerdi kızlar. Sabır taşı misali, beyaz bezler parmakları arasında kirlenirdi. Birbiri ardına demli çaylar içilir, lambanın alevi uzar, cam isle kaplanırdı. Arada bir uzak yoldan geçen asker cemselerinin hırıltıları, kamyonların, köy otobüsünün sesi duyulurdu. Uyku tutmazdı bir türlü. Cama ıslak dallar sürtünür, kuyunun paslı makarası gıcırdardı.”

Mahmut Yıldırım; akıcı üslubu, yalın Türkçesiyle bizim coğrafyamızın, insanımızın hikayesini, kısacası bizim hikayemizi anlatıyor.

Sancakta, kuzeybatıda bir hareketlenme başlıyordu. Sanki gökyüzü ufuk çizgisinde birbirine giriyor, rüzgâr ve deniz itişip kakışmaya başlıyor gibiydi. Kaba dalgalar oluşmaya başlamış, rüzgâr iskele baş omuzluktan sancağa geçmiş, arenada saldırmaya hazır kızgın bir boğa profili çiziyordu.

Okyanusun bu bölgesinde hava bozdu mu böyle bozuyordu. Deniz harmanlanır gibiydi; bulutların üstünde depolanan yağmur sağanak ve hoş bir gürültüyle boşaldı. Kustu ve gene kustu. Deniz kudurmuştu. Kümelenen su parçacıkları bordalardan güvertelere tırmanıyor, vurdukça vuruyordu.
Kuzey Atlantik’te 36 derece Kuzey Paraleli’nin altı harmanlanıyor, yeri göğü birbirine katıyordu.
Okyanuslarda sular acımasızdır, tehdit eder, çekilecek restleri görür, kırar, batırır… Gemiler, onların canı istedikçe patakladığı, tekme tokat dövebileceği bir adam gibidir.

Bu bahçe tenkidle, tanıtımla sulanır. Tanıtanlar, sanatın, edebiyatın, hayatın anlamına sırasında eser kadar katkı yaparlar. Okuma alışkanlığı böyle kazanılır. Nasıl okumak gerektiğine dair ışık da bu yazılardadır. Oğuzhan’ın okuma ve okutma seferberliğinden böyle bir sonucun çıkması gerekliydi. Anlamak tabii ki yaşamaktır. Vâr olsun!

- Yağmur Tunalı / Şair-Yapımcı

Oğuzhan Saygılı, “Kitaplarla Söyleşi 2” adını verdiği bu güzel çalışmasında kitapların dünyasına zarif dokunuşlar ve anlamlı yolculuklar yapar. O, millî eksende düşünen aydın bir kalem… Engin bir birikim ve sağlam bir yöntem ile kaleme aldığı analizlerini, güzel Türkçemizin burçlarına yükler ve bize kitaplarla ilgili “fikir şölenleri” sunar. Kitap tahlillerinde “masalcı idrak tarzı” yoktur. İyilerin çok iyi olduğu “prensesler” veya kötülerin çok kötü olduğu “cadılar” göremezsiniz. Bıçak sırtında vicdanlı, objektif bir kalem… Kutluyorum.

- Necdet Ekici / Yazar

“Tarihi roman okumak hevesim hiç bitmedi. Elinizdeki “100.000” belgesel tadında tam bir tarih romanı. Abartı yok, masal ve mitolojik tasvir yok.”

- Adem Alan

“Özellikle ‘Ölüöne’ romanında gördüğümüz bölgeye dâir coğrafya bilgisini bu romanda çok iyi görüyoruz. Hattâ diyebilirim ki, şimdiye kadar okuduğum romanlar içerisinde bozkır ve Ötüken bölgesine dâir en başarılı anlatımlar, bu eserde yer alıyor.

Tümen Yabgu’nun Bumın Kağan oluşunu, mücâdelesini, savaşlarını, kağan seçiminin nasıl yapıldığını ve bütün coğrafyayı, kısaca bozkır yaşamının nasıl olduğunu anlamak isteyenlerin mutlâka okuması gereken bir roman. Okuyunuz, efendim.

- Kutlu Altay Kocaova

“Kitabı okurken bazen bozkırda at koşturan âşık bir Kunçuy, bazen devleti için endişelenen bir Kağan, bazen de beyi için büyük fedakârlıklar yapan bir alp oldum. Her karakteri yaşadım, korktum, sevindim, üzüldüm. Ancak beni en çok etkileyen bölüm udağanın Tümen Yabgu’nun yanına gelerek yükünce başladığı bölüm oldu. O sırada Tümen Yabgu’nun hemen yanında oturmuş yüküncü izliyordum.”

- Hüsna Erkuş

“Ne yalan söyleyeyim, Kunçuy ile Kökköl yola çıkana kadarki kısımların sıkıcı geçtiği ve sonrasının da böyle devam edeceğini düşünmüştüm. Ta ki bir börü ile karşılaştıkları anda fikrim değişti. Sonrasında ise öykü kendiliğinden aktı gitti. 

Bu kitapta dil, tarih ve edebiyat bir arada. Okuyanların okumayanlara okutturmasını dilerim.

Bu arada, Yılma ne oldu?”

- Şaban Özel

“Soluk soluğa okuyacağınız nefis bir roman.”

- P. Y.

Orta Asya’nın muhtelif bölgelerinde hayatlarını göçebe olarak devam ettiren Moğollar, XIII. yüzyılın başlarından itibaren Doğu ve Batı arasında muazzam bir güç haline gelmeye muvaffak olmuşlar ve Cengiz Han’ın 1206 yılında topladığı büyük kurultayın ardından Çin ve Türkistan havalisinden başlayıp Doğu Avrupa’ya kadar uzanan geniş bir sahayı hâkimiyetleri altına aldıktan sonra güçlü bir siyasî teşekkül olarak tarih sahnesine çıkmışlardır. XIII. yüzyılın bu haşmetli imparatorluğu sınırlarının genişliğine paralel olarak birçok kavim ile temas halinde olmuştur. Doğal olarak bu husus, Moğol tarihi hakkında bilgi veren muhtelif eserlerin teşekkül etmesine olanak sağlamıştır. Moğolların Anadolu ve Kafkasya’daki faaliyetleriyle ilgili en ayrıntılı bilgileri veren eserler ise Ermenilere aittir. Aknerli Grigor, Vardan Vartapet, Kilikyalı Hetum, Urfalı Vahram ve Başkumandan Simbat’ın vekayinâmeleri gibi Ermeni müverrihleri tarafından telif edilen eserler Orta Zaman Türkiye tarihi bağlamında önemli bir mevkiye sahiptir. Zikrettiğimiz Ermeni kaynaklarının içerisinde Moğollar hakkında neredeyse en tafsilatlı bilgileri veren eser, Genceli Kiragos’a aittir. Hazırladığımız bu eser, araştırmacılara ve konunun meraklılarına Türkiye Selçukluları, Memlükler, Altın Orda, İlhanlılar ve Hârezmşahlar ile ilgili değerli bilgiler sunmaktadır.

“Büyük yağmur ormanlarında Muson rüzgârları eser. Bu rüzgârların yol açtığı büyük sağanaklar dağların yüksek yamaçlarından, verimli ovalardan sürükleyip getirdiği alüvyonlu toprakları kıyılara, sonra da ormanın derinliklerine sürer. Ve çok geçmeden de bütün orman kalın, boğucu bir balçık tabakasıyla kaplanır. Gel-gitler denizden taşıdığı kumu, çakılı bu kalın çamur tabakasının üstüne serer. Sonra sular çekilir, çamur daha da sertleşir. Ağaçların dev gövdeleri ve derinde kalmış kökleri artık nefes alamaz hale gelir. Kökler yüzeyle irtibatını kesmiştir. Ölüm, orman için kaçınılmazdır artık. Fakat tam da bu sırada ormanın her karış toprağından adeta çamuru yararak çıkan ve derinlerdeki erimiş oksijeni ağaçların en uç dallarına kadar ileten bir takım sürgünler boy atmaya başlar. Yepyeni, küçük, ömrü kısa, hatta önemsiz sürgünlerdir bunlar. Ama yaşamsaldırlar. Orman bu sayede yeniden dirilir, görevini tamamlayan sürgünler ise kurur, ölürler.

Ormanda ağaç olmak kolaydır, ama ona hayat verdiren ve onu yeniden dirilten, şu ömrü kısa, küçük sürgünlerden olmak hiç de kolay değildir. Onu her canlı göze alamaz.

Onun için dedik ya, herkes Ülkücü olamaz, diye.”

Bu romanın benzerlerinden farklı olarak özgün iddiası, yani ana vurgusu (biçimsel tez) hiç kuşkusuz orijinalliği, ele alınış biçimi ve işlenişidir. Daha farklı bir ifadeyle roman sanatının ana unsurları olan mekân-öykü-zaman üçlemesindeki mekân unsurunu ön plana çıkartmasıdır. Ve bu özgün iddia özele indirgendiğinde yani romanın ana fikirsel vurgusu Türklük ise ve Türklükten niyazımız da bütün bir Türk dünyasıysa, romanın gerçek mekânsal ekseni bütün bir Türklük coğrafyasıdır.

İddiamız odur ki bu denli geniş bir mekân unsurunun romanın diğer unsurlarıyla (öykü, zaman) senkronize bir biçimde ele alınıp harmanlanması yalnız Türk edebiyatında değil, dünyanın farklı edebiyat disiplinlerinde de az rastlanır, hatta hiç rastlanmayan bir durumdur.

“Büyük yağmur ormanlarında Muson rüzgârları eser. Bu rüzgârların yol açtığı büyük sağanaklar dağların yüksek yamaçlarından, verimli ovalardan sürükleyip getirdiği alüvyonlu toprakları kıyılara, sonra da ormanın derinliklerine sürer. Ve çok geçmeden de bütün orman kalın, boğucu bir balçık tabakasıyla kaplanır. Gel-gitler denizden taşıdığı kumu, çakılı bu kalın çamur tabakasının üstüne serer. Sonra sular çekilir, çamur daha da sertleşir. Ağaçların dev gövdeleri ve derinde kalmış kökleri artık nefes alamaz hale gelir. Kökler yüzeyle irtibatını kesmiştir. Ölüm, orman için kaçınılmazdır artık. Fakat tam da bu sırada ormanın her karış toprağından adeta çamuru yararak çıkan ve derinlerdeki erimiş oksijeni ağaçların en uç dallarına kadar ileten bir takım sürgünler boy atmaya başlar. Yepyeni, küçük, ömrü kısa, hatta önemsiz sürgünlerdir bunlar. Ama yaşamsaldırlar. Orman bu sayede yeniden dirilir, görevini tamamlayan sürgünler ise kurur, ölürler.

Ormanda ağaç olmak kolaydır, ama ona hayat verdiren ve onu yeniden dirilten, şu ömrü kısa, küçük sürgünlerden olmak hiç de kolay değildir. Onu her canlı göze alamaz.

Onun için dedik ya, herkes Ülkücü olamaz, diye.”

Bu romanın benzerlerinden farklı olarak özgün iddiası, yani ana vurgusu (biçimsel tez) hiç kuşkusuz orijinalliği, ele alınış biçimi ve işlenişidir. Daha farklı bir ifadeyle roman sanatının ana unsurları olan mekân-öykü-zaman üçlemesindeki mekân unsurunu ön plana çıkartmasıdır. Ve bu özgün iddia özele indirgendiğinde yani romanın ana fikirsel vurgusu Türklük ise ve Türklükten niyazımız da bütün bir Türk dünyasıysa, romanın gerçek mekânsal ekseni bütün bir Türklük coğrafyasıdır.

İddiamız odur ki bu denli geniş bir mekân unsurunun romanın diğer unsurlarıyla (öykü, zaman) senkronize bir biçimde ele alınıp harmanlanması yalnız Türk edebiyatında değil, dünyanın farklı edebiyat disiplinlerinde de az rastlanır, hatta hiç rastlanmayan bir durumdur.

“Büyük yağmur ormanlarında Muson rüzgârları eser. Bu rüzgârların yol açtığı büyük sağanaklar dağların yüksek yamaçlarından, verimli ovalardan sürükleyip getirdiği alüvyonlu toprakları kıyılara, sonra da ormanın derinliklerine sürer. Ve çok geçmeden de bütün orman kalın, boğucu bir balçık tabakasıyla kaplanır. Gel-gitler denizden taşıdığı kumu, çakılı bu kalın çamur tabakasının üstüne serer. Sonra sular çekilir, çamur daha da sertleşir. Ağaçların dev gövdeleri ve derinde kalmış kökleri artık nefes alamaz hale gelir. Kökler yüzeyle irtibatını kesmiştir. Ölüm, orman için kaçınılmazdır artık. Fakat tam da bu sırada ormanın her karış toprağından adeta çamuru yararak çıkan ve derinlerdeki erimiş oksijeni ağaçların en uç dallarına kadar ileten bir takım sürgünler boy atmaya başlar. Yepyeni, küçük, ömrü kısa, hatta önemsiz sürgünlerdir bunlar. Ama yaşamsaldırlar. Orman bu sayede yeniden dirilir, görevini tamamlayan sürgünler ise kurur, ölürler.

Ormanda ağaç olmak kolaydır, ama ona hayat verdiren ve onu yeniden dirilten, şu ömrü kısa, küçük sürgünlerden olmak hiç de kolay değildir. Onu her canlı göze alamaz.

Onun için dedik ya, herkes Ülkücü olamaz, diye.”

Bu romanın benzerlerinden farklı olarak özgün iddiası, yani ana vurgusu (biçimsel tez) hiç kuşkusuz orijinalliği, ele alınış biçimi ve işlenişidir. Daha farklı bir ifadeyle roman sanatının ana unsurları olan mekân-öykü-zaman üçlemesindeki mekân unsurunu ön plana çıkartmasıdır. Ve bu özgün iddia özele indirgendiğinde yani romanın ana fikirsel vurgusu Türklük ise ve Türklükten niyazımız da bütün bir Türk dünyasıysa, romanın gerçek mekânsal ekseni bütün bir Türklük coğrafyasıdır.

İddiamız odur ki bu denli geniş bir mekân unsurunun romanın diğer unsurlarıyla (öykü, zaman) senkronize bir biçimde ele alınıp harmanlanması yalnız Türk edebiyatında değil, dünyanın farklı edebiyat disiplinlerinde de az rastlanır, hatta hiç rastlanmayan bir durumdur.

“Büyük yağmur ormanlarında Muson rüzgârları eser. Bu rüzgârların yol açtığı büyük sağanaklar dağların yüksek yamaçlarından, verimli ovalardan sürükleyip getirdiği alüvyonlu toprakları kıyılara, sonra da ormanın derinliklerine sürer. Ve çok geçmeden de bütün orman kalın, boğucu bir balçık tabakasıyla kaplanır. Gel-gitler denizden taşıdığı kumu, çakılı bu kalın çamur tabakasının üstüne serer. Sonra sular çekilir, çamur daha da sertleşir. Ağaçların dev gövdeleri ve derinde kalmış kökleri artık nefes alamaz hale gelir. Kökler yüzeyle irtibatını kesmiştir. Ölüm, orman için kaçınılmazdır artık. Fakat tam da bu sırada ormanın her karış toprağından adeta çamuru yararak çıkan ve derinlerdeki erimiş oksijeni ağaçların en uç dallarına kadar ileten bir takım sürgünler boy atmaya başlar. Yepyeni, küçük, ömrü kısa, hatta önemsiz sürgünlerdir bunlar. Ama yaşamsaldırlar. Orman bu sayede yeniden dirilir, görevini tamamlayan sürgünler ise kurur, ölürler.

Ormanda ağaç olmak kolaydır, ama ona hayat verdiren ve onu yeniden dirilten, şu ömrü kısa, küçük sürgünlerden olmak hiç de kolay değildir. Onu her canlı göze alamaz.

Onun için dedik ya, herkes Ülkücü olamaz, diye.”

Bu romanın benzerlerinden farklı olarak özgün iddiası, yani ana vurgusu (biçimsel tez) hiç kuşkusuz orijinalliği, ele alınış biçimi ve işlenişidir. Daha farklı bir ifadeyle roman sanatının ana unsurları olan mekân-öykü-zaman üçlemesindeki mekân unsurunu ön plana çıkartmasıdır. Ve bu özgün iddia özele indirgendiğinde yani romanın ana fikirsel vurgusu Türklük ise ve Türklükten niyazımız da bütün bir Türk dünyasıysa, romanın gerçek mekânsal ekseni bütün bir Türklük coğrafyasıdır.

İddiamız odur ki bu denli geniş bir mekân unsurunun romanın diğer unsurlarıyla (öykü, zaman) senkronize bir biçimde ele alınıp harmanlanması yalnız Türk edebiyatında değil, dünyanın farklı edebiyat disiplinlerinde de az rastlanır, hatta hiç rastlanmayan bir durumdur.