Bazı kitaplar vardır ki, onlar siz son kelimeyi okuyup, kitabın kapağını kapattığınızda dahi bitmezler. Yarattıkları etki siz kitabı bitirdikten ve rafa kaldırdıktan sonra da devam eder, hatta çok uzun zamandır o rafta durmaktan tozlandıklarında bile... İşte Yeşil Yol böyle bir kitaptı, biliyorum ki okuduğum satırlar, uzun zaman sonra bile aklıma geldikçe içimi acıtacak..<br />Yeşil Yol okuduğum ilk Stephen King kitabıydı ve hem filmi herkesin hafızasında yer etmiş bu kitabı okumak için, hem de King'in bu etkileyici kalemiyle tanışmak için ne kadar geç kalmışım meğer.. Elektrikli sandalye ile idama mahkum edilmiş acımasız katillerin bulunduğu E bloğundaki gardiyanlardan biri olan Paul'un idama kadar olan süreçte mahkumlarla kurduğu bağları, diğer gardiyanlarla olan ilişkilerini, tüm o idam süreci boyunca hissettiklerini ve mahkumların o sandalyeye oturdukları anki hislerini o kadar etkileyici anlatmış ki King, okurken tüylerinizin ürpermemesi elinizde değil..<br />Ve tabii ki asıl içinizi acıtan, yüreğinizde yer eden karakter; onu gören herkesi korkudan titreten ama kendisi karanlıktan korkan, 'dev cüsseli ama çocuk kalpli', belki de tanıyabileceğiniz en temiz yürekli insan John Coffey.. John'la tanıştıktan sonra 'insanların nasıl bu kadar kötü kalpli' olduğunu sorgulamadan, keşke herkes onun kadar saf ve masum olsa diye iç geçirmeden duramıyor, ve onun hikayesini okurken gözlerinizin dolmasını engelleyemiyorsunuz. Çünkü onun gördüğü ve hissettiği acılar karşısındaki yorgunluğunu, King'in kelimeleriyle ta içinizde hissediyorsunuz...
