Kasedi Başa Sardır

İçimizde geçmişe bir özlem var.

Kiminle sohbet etsem mutlaka :

Eskiden öyle miydi ?

“Ahh nerede o eski günler” diye bitiriyor sözünü.

Zaman ne çabuk geçiyor değil mi? Hatırımızda kalan güzel anılarla yaşamak hepimizi bir nebze de olsun mutlu ediyor. Anılarımızı başa sardırıyoruz ve dalıp gidiyoruz o eski günlere. Sıcacık aile ilişkileri, sobanın kızıl-mavi alevi, sevgiyle yoğrulan dostluklar, aşkın o masum-temiz halleri, samimi ve kalıcı komşuluklar... Bir bir kaybolurken bazı değerlerimiz, sizleri geçmişe dönük bir yolculuğa çıkarıyorum bu kitabımda. “Biz eskiden” derken neler kastediliyor onlardan bahsediyorum ve o yıllarda ki yaşam tarzını kendi anılarımla da harmanlayıp sunuyorum sizlere. 80’li 90’lı yıllara rastlayanlar yazdıklarımı okurken, kimi zaman gözleri dolarak kimi zaman da buruk gülüşler sergileyerek o eski günlerini hatırlayacaklar. Onlar bir film şeridi gibi gözlerinin önünden geçirirken anılarını, siz gençler de belki şu an ki yaşantılarınıza bakıp halinize şükredecek ve biraz da trajikomik bulacaksınız.

Ben “Kasedi başa sardır”ıyorum ve diyorum ki;

Bir kapı aralığından bakıp gelsem çocukluğuma

Tanır mı beni gözlerimden?

Derler ya; kaybolursanız çocukların gözlerine bakın

Ama benim çocukluğum kayboldu

İçinde masum bakışlarım ve hayallerim de vardı

Ne ben onlara ulaşabilirim

Ne onlar beni tanırlar hangi kapıdan baksam

Şimdi hükümsüzler