Yeni Kitaplar

Eleanor H. Porter, karşılaştığı binbir zorluğa inanılmaz yöntemlerle karşı koyan bir çocuğun ilham veren hikayesini anlatıyor Pollyanna’da.

Bir insanın başına gelebilecek en büyük felaket nedir? Yoksulluk, yalnızlık, ölüm, hastalık... Pollyanna, ilk anda aklınıza gelen felaketlerin tümüyle karşılaşıyor. Ailesini kaybetmesinin ardından, hayattaki tek yakını olan teyzesinin yanına taşınıyor. Burada, “mutluluk oyunu” adını verdiği bir oyun oynayarak azmini ve iyimserliğini koruyor.

Pollyanna’nın etrafa saçtığı neşe, yaşadığı evin dört duvarı arasında kalmıyor, önce tüm kasaba sakinlerine, ardından da bu kitap sayesinde dünyaya yayılıyor.

Gereksiz Bir Adamın Güncesi, Turgenyev’in dünya edebiyatında kalıcı bir iz bırakarak birçok yazara esin veren “Gereksiz Adam” tiplemesine kaynaklık eden unutulmaz öyküsünü de içeren bir derleme.

Gereksiz Bir Adamın Güncesi, 1840’larda Rusya’da birçok yazarın zihnini meşgul eden popüler bir toplumsal olguyu ele alır. Başına gelen talihsizliklerin sebebini yine kendisinde arayan Çulkaturin günlerini buruk bir tatminsizlik ve gereksizlik duygusuyla geçirmektedir. En yakınlarının yanında, ailesi ve sevdiği kadınla birlikteyken bile kendini gereksiz hissettiği için hiç kimse tarafından ciddiye alınmadığını düşünmektedir. Turgenyev’in keskin gözlem gücünü yansıtan bu öykü derlemesinde “gereksizlik duygusu”nun nasıl kişisel bir olgu olmaktan çıkıp modern zamanların yaygın bir toplumsal hastalığına dönüştüğünü büyük ve öngörülü bir edebiyatçının kaleminden okuyacaksınız.

“Turgenyev’in eserleri yalnız kurulu düzenin iktidarını değil toplumsal dokudaki hastalıkların tahrip edici etkilerini de gösterir.”

- Victor Ripp

Erkan Irmak, Eski Köye Yeni Roman’da bir dönem boyunca Türkiye’de etkili olmuş “köy romanı” türünün tarihini, kökenini ve sonunu ele alıyor. Osmanlı’dan Cumhuriyet’e köy ve köylüye bakışın biçimlenişi ve dolayısıyla köyde geçen ya da köy temalı romanlarla köy romanlarının arasındaki türsel farka odaklanıyor. Bunu aynı zamanda kuramsal bir meseleye, romanın ne olduğu ve köy romanlarının nasıl tanımlanabileceği sorusuna ayırarak ayrıntılandırıyor. Roman türünün diğer edebi türlerden nasıl ayırt edilebileceğini, ontolojik ve pistemolojik kaynaklarının neler olduğunu, roman hakkında öne sürülen farklı teorik yaklaşımların nasıl yorumlanabileceğini ve nihai olarak da bu tartışmaların sonunda bir “köy romanı” fikrinin hangi özellikler etrafında çerçevelendirilebileceğini tartışıyor. Erkan Irmak, bir yandan 1950’den 1980’e uzanan bir süreçte “köy romanı tarihi” kılavuzu oluşturmaya çalışırken diğer taraftan köy romanı türünü etraflıca tartışan bir kaynak ortaya çıkarıyor.

“Bendire üç kere uzun vuruldu ve müritlerin dalgalanması durdu... Şeyhin eline yüzlerini sürdükten sonra, cübbesini üç kez öpen tekrar yerine dönüyor, diz çökerek, başını önüne eğip düşünmeye koyuluyordu.”

Büyük sırrı fısıldayan bir tarikat. Ankara’dan Maraş’a ve Adana’ya uzanan esrarlı bir yolculuk. Memleketi ağ gibi saran karanlık bir yapılanma. Tüm bunların ortasında, gözü pek iki avukat: Saim ve Leyla.

MÜHÜR, zikir odalarında bendirin tok ve yankılı sesiyle açılan, akıllara kazınacak, sarsıcı bir roman.

Gökçer Tahincioğlu, değişmeyen düzenin değişen insanlarını, mühürlenmiş bir aşkı cesurca anlatıyor.

“... Her cinayette biraz Kabil’in mührü vardır, her günahın birazı kardeşini öldüren Kabil’indir...”

Tekliğin Türküsü, Sevgi Soysal’ın kitaplarına girmemiş hikaye, çeviri, eleştiri yazısı gibi edebi metinleriyle kendisiyle yapılmış söyleşi ve soruşturmalardan oluşuyor. Bu farklı türdeki metinler arasında bütünlük ve devamlılık kurmak başta zor gibi görünse de, dikkatli bir okumayla, bu yazıları Sevgi Soysal’ın bir tür edebi biyografisi gibi değerlendirmek mümkün. Okur, kitap boyunca yazarın ilham kaynaklarına, etkilendiği sanatçı ve düşünürlere, imge dünyasının oluşumuna şahit oluyor, böylece onun eşsiz birikiminin ve etkisi bugüne dek uzanan eserlerinin ortaya çıkış sürecini izleyebiliyor.

Genç yaşından itibaren Ankara’nın 1960’lardaki canlı edebiyat dünyasının içinde çevirileri
ve öyküleriyle yer alan Sevgi Soysal, ilk kitabı Tutkulu Perçem’i 1962 yılında yayımladı. 12 Mart’ın ardından uzaklaştırılmasına değin TRT Ankara Radyosu’nda program uzmanı olarak çalıştı. Radyo için yazdığı öyküleri kitaplaştırdığı Tante Rosa (1968) farklı üslubuyla edebiyat çevrelerini şaşırttı. Çocukluktan itibaren biçimlenen yönleriyle kadın-erkek ilişkilerini işlediği ilk romanı Yürümek’le (1970) TRT Sanat Ödülleri Yarışması Başarı Ödülü’nü kazandı. 1973’te yayımlanan Yenişehir’de Bir Öğle Vakti, 12 Mart ile bastırılmaya çalışılan gençlik hareketi ile Ankara’nın gündelik yaşamını devrilen bir kavağın etrafında kesiştirmesiyle büyük ilgi gördü ve 1974 yılı Orhan Kemal Roman Armağanı’nı kazandı.

Adana’da sürgünde bulunan bir kadının gözünden 12 Mart’ı eleştirdiği romanı Şafak, 1975’te yayımlandı. Önce Politika gazetesinde tefrika olarak yayımlanan cezaevi anıları, Yıldırım Bölge Kadınlar Koğuşu adıyla kitaplaştırıldı (1976). 1968 ile 1976 yılları arasında yazdığı öykülerini Barış Adlı Çocuk (1976) kitabında bir araya getirdi. Bu kitaptaki “Bir Ağaç Gibi” adlı öyküsüne de yansıttığı hastalığı nedeniyle, son romanı Hoş Geldin Ölüm’ü tamamlayamadan, 22 Kasım 1976’da hayatını kaybetti. Politika, Yeni Ortam ve Yenigün gazetelerinde yazdığı yazılar, Bakmak (1977) ve Türkiye’nin Kalbi, Kabul Günleri (2014) adlı kitaplarda toplandı. Londra’dayken BBC TürkçeServisi için yazdığı konuşmalar Radyo Sohbetleri (2005) ve TRT’de çalışırken kaleme aldığı radyo oyunları Venüslü Kadınların Serüvenleri (2017) adıyla kitaplaştır.

Günümüzde dünyanın dört bir yanında statükoculuğun yükselişine, düşüncenin tekelleşmesine tanıklık ediyoruz. Düşünce üretiminin merkezinde yer alan akademik dünya da bunun dışında değil Elinizdeki kitap, Fransa’da iktisat alanında farklı yaklaşımların önünün kesilmesi karşısında ses yükselten, dünya çapında önemli bilim insanlarının desteğini de alan bir grup araştırmacının bilimsel özgürlük manifestosu.

Bilginin tekelleşmesine karşı çıkan ve yeni araştırma programlarına üniversitelerde yer verilmesini isteyen bu manifesto sadece akademisyenlere seslenmiyor. Başta sosyal bilimler olmak üzere tüm alanlarda eğitim gören üniversite öğrencilerinin, hatta tüm yurttaşların üzerinde düşünmesi gereken bir konuyu ele alıyor: “Uzmanların” televizyonlarda hararetle tek bilimsel doğru gibi sundukları iktisatla ilgili bilgiler gerçekten tarafsız, nesnel bilgiler midir? Neoliberalizmin amentüsü olan, Margaret Thatcher’in ünlü “Bunun alternatifi yok” sloganı, akademik dünyadaki dogmatizmden beslenmiyor mu? Teksesli iktisat korosu bir siyasal tahakküm aracı değil mi?

Philippe Batifoulier, Bernard Chavance, Olivier Favereau, Sophie Jallais, Agnès Labrousse, Thomas Lamarche, André Orléan ve Bruno Tinel imzalı Çoksesli Bir İktisat İçin Manifesto, akademik özgürlüğün kısıtlanması karşısında demokratik, çoksesli tartışma ortamının
yeniden yeşertilmesi için bir çağrı niteliğinde.

“Beğenideki dönüşüm ilk olarak, muhafazakar orta sınıfların şehrin gözde muhitlerindeki lüks sitelere yerleşmelerine yansıdı. (...) Bu sınırlar dahilindeki yeniden inşa sürecinde, muhafazakar orta sınıflar, mobilyalarına, kıyafetlerine ve bedenlerine alışık olmadıkları bir tarz
verdiler. Bu yeni hayat tarzını toplumsal hayatta sunma konusunda eskiye nazaran daha rahat hissettiler ve böylelikle ‘muhafazakar çekimserlik’ ya da içe kapanıklık buharlaştı.”

Muhafazakar orta sınıflarda yeni olan ne? Hayat tarzları hal ve davranışları, zevkleri nasıl değişti? Bu değişim, bize ne anlatıyor? Aksu Akçaoğlu, bu soruların cevaplarını arıyor. Muhafazakar orta sınıfın hal-davranış ve beğeni düzenini, bunun mekana yansımasını, “sembolik ürünler piyasası”nı, moda anlayışını, sosyalleşme yollarını ve ortamlarını, “iç dünyanın” ve benliğin eğitim yordamlarını, zihniyet dünyasını inceliyor. Ankara’nın bu zümreyle özdeşleşerek sembolleşmiş semti Çukurambar’a bakarak...

Dinen makbûl ve aynı zamanda kendince zarif olanın peşinde, aslında bir şeyleri muhafaza etmekten çok yeni bir şey inşa eden bir muhafazakarlığın ayrıntılı bir portresi..

“Millet ve ordusu arasındaki bağ retoriği iyice yaygınlaştı ve hem siviller hem de ordu mensuplarınca bolca kullanıldı. Ordu ve millet arasındaki bu organik ilişki teorisinin merkezinde, sanayileşmiş ülkeler arasında gelecekte çıkması muhtemel savaşın zorluklarına
göğüs gerebilmek için ‘silahlı uluslar’ yaratma ihtiyacının altını çizen yazarların etkisi duruyordu. (...) Dönemin sosyal Darwinist teorilerinden güçlü bir şekilde etkilenen ve iki savaş arası dönemde topyekûn askeri hazırlığın habercisi olan bu teoriler, Almanya ve Osmanlı İmparatorluğu gibi devletlerde kabul gördü. (...) Bu durum savaştan sonra iyice şiddetlendi.”

Almanya ile Türkiye’nin kaderi Birinci Dünya Savaşı sırasında birbirine bağlanmış, askerî ittifak 1918’de ortak mağlubiyeti getirmiştir. Süreç Almanya için yıkıcı bir antlaşma, Türkiye için bir “başarı hikayesiyle” sonuçlansa da iki ülke savaşın ardından alt üst edici değişimlerden geçtiler. İkisi de kendisini, başlıca temsilcileri İngiltere ve Fransa olan yeni emperyalist düzenin mağdurları olarak görüyorlardı. İki ülkede de, buna reaksiyonla güçlenen milliyetçilikle beraber, radikal bir militarizm gelişti.

Tarihçi Emre Sencer, elbette köklü farklılıklara sahip olsalar da, bu çerçevede anlamlı bir mukayese imkânı sunan 1930’lar Almanyası ve Türkiyesi’nde, askerî kültürün baskın etkisini inceliyor. Orduya subaylara özgü bakış açısının, iki savaş arası dönemde tümüyle siyasetin ve kültürün biçimlenmesinde oynadığı rolü görüyoruz.

İran’ın son iki yüz yıllık siyasi tarihini analitik bir çerçeve içinde anlatan bir kitap. 18. yüzyıl sonunda Kacar hanedanı döneminde merkezî bürokratik devletin tesisinden... 20. yüzyıl başında meşrutiyet devriminin başarısızlığa uğramasına ve bu zemin üzerinde Pehlevi  hanedanının iktidarına... Bölgesel dengelerde ve büyük güçler arasında ve bir “tampon devlet” konumunda geçen on yıllara... Şah’ı deviren devrimin “kopuşuna” ve hızla İslâmîleşmesine... Bu gelişmeyi yaratan dinî canlanmaya ve Şii ulemanın kurumsallaşma sürecine... 1980’lerde bir teokrasinin icadına... son yıllardaki demokratik reform taleplerine...

Behrooz Moazami, kendine-özgücülüğe düşmeksizin, İran’ı Batı dışı bir modern devlet oluşum tecrübesi olarak analiz ediyor, bu tecrübedeki özgül toplumsal katılım ve seferberlik dinamiklerine dikkat çekiyor.

“Bu kitabın, İran Devleti’nin oluşumuna, dinî hareketlerin tarihine ve modern İran tarihinde ulemanın rolüne dair açıklamaları, belkide sadece bir tarihçi ve bu olayların bir şahidinin sunabileceği bir bağımsızlığı taşımaktadır. Kitap Batı eğilimli olmayan bir devlet teorisi ve 1979 Devrimi’nin İslamî dönüşüne ve sonrasına çok farklı bir açıklama sunuyor, çünkü İslamîleşmeyi kültürel bir süreçten ziyade tarihsel ve siyasi bir süreç olarak görüyor.

“Sokakta topladığımız paralarla yaşamaya çalışıyorduk ama sokak müziği bizim için paradan fazlasını ifade ediyordu. Yaşadığımız tüm sıkıntı ve olumsuzluklar bir yana, sokakta müzik yaparken aldığımız keyfi ve hissettiğimiz güzel duyguları yazıya dökebilmem mümkün değil. Sokak müzisyenliği çaresizlik değildir, bir duruştur. Sokakta insanlarla iletişim kurmanızı engelleyen hiçbir şey yoktur. Sokak, insanlarla hemhal olmayı öğretir. (...) Yaşamadığımız hayatın sanatı olmaz...”

Sedat Anar’ın Urfa-Halfeti’de çobanlık yaparken cura çalarak başlayan müzisyenlik macerası üniversite öğrencisi olarak geldiği Ankara’da karnını doyurabilmek için sokaklarda darbuka, gitar, cura çalarak, sonra santura geçerek devam ediyor... Santurun peşinde İran’a gidip üstatlarından öğrenerek yol alıyor... “Resmî” konserlere, festivallere albümlere varıyor. Bugün Sedat Anar, ülkenin saygın, usta müzisyenlerinden biri. Ama o, en az konserler kadar, dost meclislerinde, meşklerde ve yine sokakta çalmakta buluyor zevki.Çünkü “Sanatın eliti yoktur,” diyor: “Sanat, her şeyiyle dünyayı daha iyibir yer kılma çabasıdır.”

Santur mızrabına adeta silah muamelesi yapan zabıtalar... Önlerine dökülen bozukluklar... Santur, gitar, bendirle Aşık Veysel türküleri seslendirirken başlarına dikilip “Ölürüm Türkiyem” çalmalarını isteyen bıçkın bir engelli... Türlü çeşit insanlar... Sokak ve müzik kadar canlı ve sürprizli, sıcacık bir sokak ve müzik hikayesi.

“Bir ‘tür’ olarak biyografya, kendi geleceklerini kendi öz iradeleriyle belirleme hakkından mahrum bırakılan ve bu nedenle de kendi  zamanlarına ve mekânlarına hâkim olamayan azınlıkların, diasporalaştırılmış grupların ve genel olarak ‘yenilmiş’ aktörlerin tarihinde de önemli bir rol oynamaktadır. Profesör Heinz Gstrein’in  1974’te ‘avukatsız halk’ olarak tanımladığı Kürtler de sembolleri,  sözlü kültürleri, parçalanmış ama etkin toplumsal hafızaları ve  nesilden nesle aktarılan yaşam hikâyeleri sayesinde ayakta kalabilen gruplar arasında yer almaktadır. Bu oksijen kaynakları 20. yüzyılın önemli bir bölümünde ‘yasaklanmış’ bulunan Kürtlüğün, zamanda ve mekânda boğdurulamayan çoksesli bir olgu olarak var olmasını mümkün kılmıştır.”

Hatırlayamamakla malul bir çağda, unutmakla makulleştirilen bir düzende, “yeni” olanın sorgusuz kabulüyle övünülen bir dünyada  yaşıyoruz. Tarihe karşı sorumluluklarımız, kolektif belleğin erozyonuyla toplumsal yaşamın gündeminden çıkmış görünüyor. Elinizde tuttuğunuz, Tuncay Şur ve Yalçın Çakmak’ın titizlikle derlediği Kürt Tarihi ve Siyasetinden Portreler tam da böylesi bir problemin üzerine hatırlamanın, aktarmanın, anlatmanın iştahlı politik  savunusuyla giden bir biyografya çalışması. Portreler üzerinden tarihe yeniden bakmayı, bakmakla kalmayıp Kürtlerin entelektüel ve siyasi tarihlerini, çeşitliliğe halel getirmeyen bir bütünlük üzerinden okumayı isteyenler için eşsiz bir başlangıç noktası. Tarihyazımına yeni bir soluk.

Yeme bozuklukları, aileler için yıkıcı bir süreci, bir tür hapisliği temsil eder. Beslenmeyi tümüyle reddeden ya da tam tersine, buzdolabında ne var ne yoksa mideye indiren bir gençle burun buruna yaşamak ve günbegün çöküşüne şahit olmak, yakınları için derin bir üzüntü ve çaresizlik kaynağıdır.

Yeme bozuklukları, her yaşta insanı etkilese de, gençlerde daha sık ortaya çıkıyor. Bu durumun ergenlikte yaşanan bedensel, duygusal ve sosyal değişimlerle bağlantısı var mıdır? Olumlu ya da olumsuz benlik imgesinin bu süreçteki rolü nedir? Yeme bozuklukları sadece zenginlerde mi görülür? Medyanın ve popüler kültürün yücelttiği zayıflık ideali gençleri nasıl etkiliyor? Yeme bozuklukları genç kızlara mı özgüdür, yoksa erkekleri de etkiler mi? Anoreksiya ve bulimiyaya  bağlı davranışlar nasıl fark edilir? Yeme bozuklukları ne gibi tıbbi  sorunlara sebep olur? Ebeveynlerin tedavi sürecindeki rolü ne  olmalıdır? Hangi aşamada profesyonel yardım alınmalıdır? Yeme bozuklukları ile kişinin yaşama sevinci arasında nasıl bir bağ vardır?

Psikiyatrist Gérard Tixier ile klinik psikolog Clothilde Tourte’un hazırladığı Anoreksiya ve Bulimiya, çocukları yeme bozukluğu tablosuyla karşılaşan ailelerin kafalarındaki soruları cevaplıyor.  Yazarlar hastalığın kaynağı hakkında aydınlatıcı bilgilerin yanı sıra onu  aşmanın ipuçlarını da veriyor. Yeme bozukluklarının sebep olduğu ve gündelik hayata yansıyan meseleleri çözebilmek için acil tavsiyelere ihtiyaç duyanlara...

Korku, gerilim ve polisiye türlerinin büyük ustası Edgar Allan Poe’nun yazdığı ve kendi yazarlık serüvenini eksiksiz biçimde temsil eden sekiz
muhteşem öykü.

Morgue Sokağı Cinayeti – Seçme Öyküler’i okurken yazarın etkileyici üslubu sayesinde kendinizi birer öykü karakteri gibi hissedeceksiniz. Dev deniz burgacı Maelström’e sürüklenip dünyanın her iki kutbundaki deliklere dalacak, C. August Dupin’le birlikte Morgue Sokağı’ndaki  cinayeti çözerken Bin İkinci Gece Masalı’nda Gemici Sindbat’ın  hikâyesini bir de Şehrazat’ın ağzından dinleyeceksiniz. Poe’nun öyküleri dehşetli olayları, tuhaf karakterleri ve esrarengiz durumlarıyla  okuyuculara olağanüstü bir karnaval yaşatan türden...

Afganistan’daki “terörle savaş”tan dönen bir Alman askeri, ağır travmalarıyla, tehlikeli işlere girmiş olabilir mi? Schorlau’dan yine cesur bir siyasî polisiye.

Alman ordusunun Afganistan’daki “görevinden” dönüşte travma sonrası dağınıklık yaşayan, öfke nöbetleriyle saldırganlaşan, psikiyatrik tedavi gören bir gedikli başçavuş, ortadan kayboluvermiştir. Askerin  karısı, özel dedektif Georg Dengler’den yardım ister. Başçavuşun polisçe de arandığı ortaya çıkar. Buna karşılık ordu, kayıp  askerini aramakla pek ilgilenmiyor gibidir. O ara, birtakım esrârengiz  cinayetler de işleniyordur...

Bu karanlık vakanın arka planında, dönüp dönüp Afganistan’da “aslında” neler olduğuna bakıyor, roman. Elit birlik, pusular... Almanya’daki, İtalya’daki birtakım mağaralar ve Taliban’ın mağaraları... Dedektifimiz, garip bağlantıların, zekâyı fazla mesaiye zorlayan ipuçlarının peşinden gidiyor. Bir yandan da, artık okurun  ahbap olmaya başladığı dedektif Dengler’in özel hayatı, duygu  karmaşaları, sevgilisiyle tutkulu ilişkisinin peşinden...

“Almanya’da polisin ‘adalet uğruna fedakârca hizmetine’ övgü  düzmek yerine, toplumdaki adaletsizlikleri ciddiye alan bir polisiye  yazarının da olması harika bir şey. İşte bundan ötürü, Kavuran  Soğuk’ta da iyiler kazanmıyor.”

Trend (onlıne gazete), ağustos 2008

“...Yürüyüşlerim sırasında gözüm uzaklardaki bir noktaya takılmasa en doğrusunun artık geri dönmek olduğuna neredeyse karar vermek üzereydim... Birden uzaklarda, çok uzaklarda o buhur tabakasının ardında bir ‘şey’ görür gibi oldum. Gördüğüm, bir  tepenin üzerine dikilmiş bir kaleydi...”

Bu kitapta her an her şey olabiliyor. Gece vakti uğultular salarak ağır ağır büyüyen meymenetsiz çukurlar belirebiliyor. Hüzünlü gergedanlar  yanlış kıyılara vuruyor. Yazmadıkları kitaplar yüzünden insanlar hapse düşüyorlar. Yasaklı sözcükler, döküldükleri dudakların sahiplerine cefa  çektiriyor. Yolculuklar sonsuz çöllerde bitiyor... Tayfun Pirselimoğlu, acayipliklerle dolu tekinsiz âlemleri ve bu  âlemlerin mütemadiyen tedirginlik yaşayan sakinlerini kendine özgü  mizahi bir dille anlatıyor. Çölün Öbür Tarafı, zamandan ve mekândan  azade hikâyeler... Aşinası olduğumuzu sandığımız hayatlara dair tuhaf kesitler.

“Onca zamanın sonunda varacağımız menzil, gelip dayandığımız bu çöl olabilir miydi?”

Sol melankoli, sosyalizm fikrini yahut daha iyi bir gelecek ümidini bir kenara bırakmak değil, sosyalizm anısının yitirildiği, gizlendiği, hafızalardan silindiği ve kurtarılmasının zorunlu olduğu bir zamanda sosyalizmi yeniden düşünmektir; kaybolan bir ütopyanın matemini tutmak değil, devrimciliğe karşı duran bir çağda devrimci projeyi baştan
düşünmektir.

Devrimler yüzyılından geriye kalan tek şey sanki bir enkaz yığını... Dünyayı yeniden inşa etmeye nasıl başlayacağımızı kestiremediğimiz gibi, buna değip değmeyeceğini de artık bilmiyoruz. Fakat Enzo Traverso’ya göre devrimci deneyim bir nesilden diğerine tam da yenilgiler aracılığıyla aktarılıyor. Büyük hayal kırıklıklarından doğan ve tüm bir nesli etkileyen melankoli, hem yas tutmanın hem de yeni bir başlangıç için hazırlanmanın zorunlu bir öncülü adeta. Bu yenilgilerin hatırası, devrimci mücadelenin tarihini ve Auguste Blanqui’den Gustave Courbet’ye, Rosa Luxemburg’dan Walter Benjamin’e, birbirinden çok farklı suretlerde ortaya çıkan sol kültürü bir yeraltı akıntısı gibi besliyor.

Traverso, atalete kapılmış ve teslimiyet içinde boyun eğmiş bir geçmiş okuması değil, tarihi bir “kurbanlar” silsilesi olarak görmeyi reddeden isyancı bir melankoli tarifi yapıyor. Bu yeni tanımda melankoli; matemi dağıtan ve radikal eylem için geçmişi bugünde seferber eden, güçlü ve besleyici bir damar olarak karşımıza çıkıyor. Devrimci yasın özgürleştirici potansiyellerini soruşturan Solun Melankolisi, iki asırdır dünyayı değiştirmeye kendini adamış insanların anısını bugünün mücadelesine kazanmaya çağrı yapan, sol kültür üzerine yeniden düşünmek için tekrar tekrar okunması gereken bir kitap: “Hatırlamak, kurtarmak demektir; geçmişi kurtarmak ise şimdiyi değiştirmek anlamına gelir.”